Æskan - 01.01.1950, Qupperneq 14

ÆSKAN
Og þá geturðu nærri, að ég beið ekki boðanna, þó
að ég lieyrði þá að vísu segja, að það yrði ekki
fyrr en í kvöld, sem þeir fengju Grels með bund-
inn til þess að elta okkur.“
„Andrés,“ sagði Lena með tárin í augunum. „Ég
cr viss um, að það hefur verið mamma, sem fékk
læmingjana til þess að hjálpa okkur. Við höfum
ckki rekizt á nokkurn þeirra hér í skóginum. Hún
liefur sent þá ofan úr fjöllunum.“
„En nú verðum við að komast yfir ána, þó að
vatn sé ofan á ísnum. Þá missir hundurinn líka af
slóðinni okkar.“
Þau fundu borðstubb, sem þau ætluðu að leggja
yfir ána, þar sem hún var mjóst, ganga á því yfir
og taka það svo af aftur og bera það burt. En þá
stakk Lena fæti við og hlustaði.
„Þei, þei, Andrés! Þeir eru rétt á eftir okkur,
bæði karlinn og Grels og hundurinn, réll þarna
hinum megin við hólinn.“
Andrés stóð eins og sljdta og lilustaði. Hann
heyrði greinilega hundgá og mannamál. Og mi
brakaði í greinum rétt hjá þeim. Lena og Maggi
fleygðu sér kveinandi niður á sleðann. Andrés stóð
og hélt í annað hornið á Hyrnu.
Hann hreyfði hvorki legg né lið en starði upp í
brekkuna, hvasseygur og þungbúinn, og nú hvarfl-
aði það aftur i hug hans, að það væri hann, sem
hefði leitt svstkinin út i þessa eymd, og hjá hon-
um væri öll sökin, ef illa færi.
22. Lapparnir.
Þetta var hreindýr, sem kom fram úr skóginum.
Það kom þjótandi með mási og klaufasparki
og lappahund á hælunum og skauzt rétt fram hjá
systkinunum, lét sem það sæi þau ekki og hljóp
undan hundinum niður með ánni.
Labbi kom brunandi á eflir þvi á stuttum, breið-
um skíðum, æpandi og sigandi, og strákur fylgdi
honum.
Lappinn nam staðar, þegar hann sá Andrés, og
]>eir horfðust á eitt andartalc. Andrés ætlaði ekki
að trúa sínum eigin augum. Þctta var þá liann
Matti, Lappa-Matti, sem hann þekkti svo vel að
heiman. Hann hafði oft komið til foreldra hans
og tjaldað þar yfir í hæðadrögunum!
„Hvernig í ósköpunum stendur á, að þið eruð
hérna, börn?“ sagði Matli alveg agudofa af undr-
un er liann sá þcssa litlu vini sína þarna eina og
yfirgefna. „Alein hér úti á gaddinum, hrædd og
hungruð. — En Lappa-Matti gamli skal hjálpa
ykkur og reyta eilthvað í vkkur,“ bætti liann við
huglireystandi.
Lena var staðin upp. Hún þekkti Malta líka og
hljóp til hans. En Maggi þorði ekki einu sinni að
líta upp. Hann gróf sig bara dýpra og dýpra i
gærufeldinn, frávita af hræðslu, og áttaði sig ekki
fyrr en Matti tók hann upp og lét hann sjá, að
þetta var ekki vondi karlinn, sem var að elta þau,
heldur gamall og góður vinur að heiman.
Lappinn dró nú brauð og hreindýraost upp úr
skreppu sinni og gaf börnunum til þess að seðja
sárasta sullinn, og lét þau siðan fylgja sér heim í
Lappatjaldið.
Tjaldið stóð handan við ána, ekki langt i burtu.
Hreindýrið, sem hljóp fram hjá börnunum, hafði
ráfað burt l'rá björðinni, og Matti hafði farið með
drengnum til þess að leita að því og reka það aftur
íil hinna dýranna. Þannig stóð á því, að hann varð
óviljandi til þcss fvrst að liræða vesalings flökku-
börnin, en kom þeim svo til hjálpar, þegar þeim
lá mest á.
Lappadrengurinn var sonur Matta og hét Nerlja,
undarlegt nafn. Ilann var hnellinn strákur. Og
liann var ólikt betur búinn til að mæta vetrar-
kulda heldur en systkinin. Buxurnar hans voru
svellþvkkar og vænar og vafðar að leggjunum
með mislitum lindum. A höfðinu hafði hann bláa
skolthúfu, hlýja og lélta, sem féll vel að höfðinu,
og fótabúnaðurinn var skinnsokkar úr lireindýrs-
liúð.
Og svo hafði hann auðvitað skiði og broddstaf.
Hann bjálpaði Andrési að koma sleðanum iit á
isinn, og svo hjálpaði hann systkinunum öllum yfir
ána. Og Hyrna tiplaði tindilfætt á eftir. Hún var
oðum að ná sér.
Nú lá lciðin á snið yfir hæð eina, og þá sáu þau
fram undan sér eins og skóg með þéttum greinum.
En skógurinn var allur á iði og seig áfram í sömu
átt. Þetla var hreinahjörð. Og nú tók Matti að
jóðla, cn það er kynlegur söngur, sem tíðkast
meðal Lappa og fleiri þjóða. Systkinin, sem voru
kunnug siðum og háttum Lappanna, vissu, að með
þessum söng var hann að tilkynna konu sinni, að
Iiann væri á leiðinni og hefði gesti mcð sér, svo að
heiinafólkið vissi, á hverju var von og gæli búið
sig undir móttökurnar.
„Elti lireintarfinn allan daginn,“ jóðlaði Matti.
„Fanh við ána krakka frá Snædölum, sem ég
þekkti. Þau skulu fá að borða. Og þau skulu fá að
sofa í Lappatjaldi. Ekki eiga þau pabba og enga
mömrnu--------.“
Margir Lappar voru að reisa tjöld sín í grennd
12