Æskan - 01.01.1950, Qupperneq 16

ÆSKAN
u])j) með ánni að liún var búin með alll nestið sitt,
kom hún að kvöldi dags í há og hrikaleg gljúfur
og ætlaði að láta berast þar fyrir um nóttina. En
þá kom hún auga á dimman hellismunna uppi
í kleltunum og bugsaði sem svo, að kannske ættu
þau þarna heima Iröllin, sem stálu EIísu. Hún
la'ddist því ujip að hellisnnmnanum og gægðist inn.
Tilgátan var rétt. í miðjum hellinum logaði stórt
J)ál, og liékk yfir því beill nautsskrokkur, sem
auðsjáanlega var verið að stcikja. Nrið bálið stóð
eldgömul (röllskessa, sem öðru bvoru stráði ein-
liverju krvddi yfir skrokkinn og tautaði:
„Bráðum koma synir mínir,
bráðum koma synir mínir.“
Ilulda læddist inn í hellinn og gal krækt scr
í bila af nautinu, því hún var svöng orðin. Síðan
fatdi tiún sig bak við eldiviðarblaðann og beið
átekta. Áður en langur tími var liðinn, komu
þursarnir og settusl að snæðingi. Hutda lieyrði á
tali þeirra, að elzti þursinn ættaði að giftast Elísu
kóngsdóttur, en hún var geymd í læstum afhelli
og bar tröllkerlingin lvkilinn í bandi um liálsinn,
en auk j)ess voru margar torfærur á leiðinni.
Eigi að síður var Hulda ákveðin i að hjarga
systur sinni. Og þegar tröltin voru sofnuð, skreið
lnin upp i rúm kerlingarinnar og fór að bisa við
lykillinn. En kerlingin rumskaði, fálmaði í kring-
um sig og tók svo litinn dreka upp úr kistli og
skipaði Iionum að gæta sin. Siðan lagðist hún
útaf og var brátt farin að lirjóta. En Hulda kunni
löfraþulu, scm fóslra liennar hafði kennt benni
og hafði þau áhrif, að allir sem heyrðu sofnuðu.
Þulu þessa fór hún nú með, og drekinn sofnaði
undir eins. Nú gat hún náð lyklinum og opnað
aflrellinn. Blasti þá við víður og dimmur gangur,
og í eiula hans var stór og Ijótur dreki, sem
fnæsti svo að neistar flugu af trýni lians, þegar
hann sá Huldu, en hún þuldi þulu sína, og sofnaði
þá drekinn. Hún gekk nú fram hjá honum, en
þá tók ekki betra við. Þarna skíðlogaði á lilóðum,
steinarnir í kring voru glóðheitir, og yfir eldinum
sauð og vall i eiturkatli.
Þarna slóð Hulda öldungis ráðalaus. En þá
minntist luin þess, að hún hafði héyrl, að sá, sem
hefði drekaskinnnsskó á fótum, gæti gengið yfir
allt. Tók hún nú eiturketilinn og skellti úr bonum
á drekann, svo hann drapst samstundis. Síðan
gerði hún sér skó úr skinhi hans og stiklaði yfir
eldinn. Nú lók annar gangur við, og i enda hans
stóð stórt og illilegl Ijón, sem gerði sig slrax lík-
legt lil að éta Iiana. Hún þuldi yfir ]>ví töfra-
þuluna, en það var svo óhnt, að það sofnaði ekki
14
Eggjaleit.
Ég var tíu ára, þegar þessi saga gerðist, og var
d;emalaus kettlingur að vexli, eða svo var mér
sagt, að ég stæði hvorki aftur né fram úr hnefa.
Það var eitl kvöld um Jónsmessuleytið, að mér
gekk óvenjuvel að reka úr túninu. Eg hugsaði þá
jneð mér, að ég skyldi fara og leita að eggjum
cins og ég hef ofl gert, og veðrið var svona gott.
Eg kallaði á Lappa gamla og benti fram á veiði-
móann með hægri hendi og sagði í hvíslandi skip-
unarrómi: „Leitaðu Ieilaðu!“ L«appi gamli vissi,
hvað það þýddi, s])errti eyrun, nasaði í allar áttir
og hljóp af stað. Eg fvlgdi honum fasl eftir og
gætli í skorningana, þar sem honum dvaldist. —
Það var nefnilega hann, sem fann öll eggin, þó að
ég fengi heiðurinn, er hcim kom. Yetllingarnir
fylltust brátt. af eggjum og vasar mínir af baga-
lögðum. Lap])i gamli fékk kjass við bvert lireið-
ur og báðir vorum við í sjöunda himni. Lappi
dinglaði skoltinu —- sem raunar var ekki nema
örlítil dindill - og þefaði í hvern skorning. Ég
labbaði á eftir með báða vetlingana úttroðna í
annarri hendinni, en húfuna í Iiinni, einnig út-
troðna. Loks liælti ég leitinni og sneri heim á lcið.
Yeðrið var svo gotl sem frekast mátli vera: blæja-
logn og sólskinið yndishlýtt, en óvenjurauðleitt,
því að sólin var komin út fvrir fjallaenda á norð-
urhimni.
Lóur sungu, spóar ullu og hrossagaukar hneggj-
uðu alll í kringum mig. Og ég ásetli mér að fara í
eggjaleit á hverju kvöldi. Þegar ég kom heim, var
mér heldur en ekki tekið mcð fögnuði, því að
aldrei hafði ég komið með svona mikið af eggjum,
nálægt tvo lugi. Iíragi Þorsteinsson.
alveg, en þö dró úr því allan mált, svo að það
gal ekkert gert henni. Bak við það vo.ru dyr, og
gekk lykillinn að þeim. Þar inni var Élisa. Yar
hún bundin og illa haldin. Yarð hún fegnari en
frá verði sagt, þegar hún sá Huldu þar koma og
bað hana að leysa sig sem allra fyrst, og gerði hún
það. Siðan flýtlu þær sér út og blupu af stað hcim-
leiðis. Þegar þær böfðu blaii])ið um slund, mætti?
þær einni af leitarsveitum föður síns, og fvlgdu
]uer henni heim í konungsgarð. Yarð þar mikil gleði
eins og nærri má gela, og lét kóngur slá upp veizlu
á móli dætrum sinum. Að henni lokinni fór Elísa
burt með manni sínum, en Hulda stjórnaði riki
með föður sínum og var hún mesta gæfulcona
alla ævi. Edda.