Æskan - 01.01.1961, Page 24

ÆSKAN
VISCOUNT
skrúfuþoturnar,
Gullfaxi og Hrímfaxi,
eru vinsælustu farkostirnir
í förum milli
Islands og útlanda.
Hitt og þetta.
• Veggjalýs eru upp-
runnar i hitabelt-
inu, en ]>ær hafa
ijorizt nieð vörum
um allan lieim.
• Nafnið Ástralía var
fyrst notað um
eyjaklasa suður í
Kyrrahafi, áður en
ástralska megin-
landið fannst.
• Snjóhirta stafar af
sólbruna á augun-
um, en hann orsak-
ast af endurkasti
sólargeisla af snjó.
• Fyrstu skórnir, sem
menn notuðu, var
leðurspjör, hundin
undir iljarnar með
bvengjum. Slikir
skór liafa fundizt í
hellum, þar sem
frumstæðir menn
liöfðu búið.
• Sólargeislarnir eru
400 þúsund sinnum
bjartari en tungls-
geislarnir.
• Nicaragua er stærsta
rikið í Mið-Ameríku.
• ítalskur munkur í
Florenz fann upp
gleraugun árið 1135.

Eiturslangan og hafragrauturinn.
Ságan skeði löngu fyrir mitt minni, því
hún er prentuð í bókrnni, sem faðir minn
lærði að lesa í. Hún er um litinn dreng —
eittlivað tveggja ára, sem bjó með skozkum
foreldrum sínum í Indlandi. Þannig hagaði
til heima hjá þeim, að svalir miklar voru
á húsinu og tröppur ofan í garðinn. í þá
daga átu allir Skotar hafragraut fyrstan
mata á hverjum morgni, meira að segja í
Indlandi. Að fornum skozkum sið snæddi
faðirlnn ávallt standandi, og litli dreng-
urinn apaði það eftir honum. Einu sinni
varð honum reikað fram á svalirnar og
kom bráðlega aftur með gx'autarskálina
tóma. Það þótti móður hans býsna vel gert,
þvl hann átti vanda fyrir því að ciga dá-
litið erfitt með síðustu skeiðarnar. Morg-
uninn eftir gerði liann slíkt hið sama, og
þetta varð að vana. Foreldrarnir veittu
]>essu ekki mikla athygli, hafa sjálfsagt
verið niðursokkin í samræður, eða hvað
sem það liefur verið, er kom i stað morg-
unblaða í Indlandi fyrir svo áralöngu.
En dag nokkurn, er faðirinn skálmaði
um gólf með grautarskál sína, varð hon-
um litið fram á svalirnar. Þar sá liann son
sinn sitja með krosslagða fætur á gólffjöl-
22
unum og grautarskálina milli hnjána. Svo
sem fetið frá lronum var risastór gler-
augnasianga með uppreiddan liausinn og
iðaði við. Faðirinn stirðnaði vitaskuld í
sporunum af skelfingu. Þá sá liann son
sinn taka skeiðfylli af hafragraut og bjóða
eiturslöngunni. Slangan tók við og hall-
aðist aftur á bak. Þá fékk sonur hans sér
eina slteið. Síðan fékk eiturslangan sina,
svo strákurinn. Faðirinn sá uú í hendi sér,
að þetta hlaul að vera vani þeirra, og að
þessi tvö fyrirbæri hlutu að skilja hvort
annað, en áður en lauk rann lionum kalt
vatn milli skinns og hörunds: Eiturslang-
an teygði sig nefnilega áfram tvær skeið-
ar í röð og reyndi að seilast í meira en
sinn lilut. Drengurinn sló hana í liöfuðið
með skeiðinni sinni, og þá hrökk hún
aftur til balta og beið. Þegar hafragraut-
urinn var upp étinn skreið hún í burtu og
drcngurinn gekk inn með tóma skálina
sína.
Frímerki
Óska eftir viðskiptum við íslenzka frí-
merltjasafnara.
Jón II. Jónsson, Melum,
Hrútafirði, Strandasýslu.
Músín og IjóniS.
Einu sinni lagðist ljón noklturt niður
til þess að sofa.
Litil mús var að leika sér þar skammt
frá, sem ljónið lá. Hún hljóp óvart yfir
löppina á ljóninu og vakti það.
„Meiddu mig ekki, góða ljón,“ sagði
aumingja inúsin dauðhrædd. „Ef þú lofar
mér nú að fara, þá getur skeð að ég geti
orðið ]>ér að liði einhvern tima seinna.“
Gamla ljónið hló. Því datt ekki í hug
að eins lítið grey og músin var, gæti nokk-
urn tíma hjálpað stóru Ijóni. En það lof-
aði litlu músinni að fara.
Noklcru seinna náðu veiðimenn þessu
sama ljóni og hundu það, svo fóru þeir frá
því um tíma. Ljónið reyndi af öllum
kröftum að slíta böndin, en þau voru svo
sterk, að það tókst ekki.
Þá kom litla músin og sá, hvernig kornið
var. Hún sagði ljóninu, að það skyldi vera
rólegt; liún sagðist skyldi losa það.
Svo tók liún sig til og nagaði i sundur
einn þáttinn í böndunum eftir annan,
þangað til ljónið losnaði og gat hlaupið í
burt.
„Einu sinni hlóst þú að mér,“ sagði
litla músin.