Æskan - 01.11.1977, Síða 17

duttu báöir ofan á Gullfoss, sem fór í kaf. Og nú komu
hljóð úr horni. Rennblautir upp yfir hausa, reiðir og
skælandi stóðu bræðurnir nokkra stund í miðju heims-
hafinu og orguðu jivor á annan.
— Þú . . . þú. . ., sagði Billi og sló til Villa en náði ekki.
— Þú . . . þú. . ., sagði Villi og sló líka en náði ekki
heldur.
Ekki voru augnatillitin vingjarnleg, en í þeim speglaðist
Kka sorg yfir hve bróðir gæti verið vondur og von um
hjálp. Allir armar stóðu beint út í loftið eftir vindhöggin.
Hvernig þeir komust á land eftir volkið á veraldar-
sasnum var þeim víst ekki fullkomlega Ijóst. En í fjörunni
voru bræðurnir að lokum og héldust í hendur. Hægt og
seint þokuðust þeir upp á ströndina og studdust hvor við
annan. Og víkur þá sögunni heim á bæjarhlað.
Afi var að gá til veðurs. Kom hann þau auga á skrítna
þúst langt niðri á túni.
— Ekki þarf að spyrja að því, nú hafa strákarnir verið
að vaða.
Eftir því sem þústin færðist nær greindi gamli maður-
inn betur hvernig ástatt var. Og nú fór að heyrast kjökur
og bænakvak.
— Er þetta ekki alveg eins og þegar kerlingarsauður-
inn er að lesa kvöldbænina?
Afi rölti niður túnið á móti strákunum, stór maður og
þrekinn, hægfara sökum aldurs. Sítt skeggið blakti í
blænum og duldi kátlegt bros, því að pottormarnir höfðu
einhverju sinni borið upp þá tillögu, að hann litaði það
blátt eða grænt.
— O, litlu snáðarnir, blessaðir litlu snáðarnir.
Síðan gekk hann vel fram í að koma hrakninga-
mönnunum í hús og veitti aðstoð við að búa þeim þurra
tilvist í hlýjum ofnkróknum. Þar stóðu þeir ósköp hljóð-
látir á brókinni og hlökkuðu þó til næstu svaðilfara. Billl
gekk til Villa og faðmaði hann að sér, og þeir klöppuðu
hvor öðrum á bakið. En utan úr nálægu horni drundi
dimm rödd:
— O, litlu snáðarnir.
ÆSKAN — Gjalddagi blaðsins er 1. apríl ár hvert
F
»inu sinni var lítill drengur, sem hét
Úlfar. Hann var sjö ára gamall, þegar
þessi saga gerðist, en það er nú svo
tangt síðan, að enginn man ártalið
lengur. Enginn man heldur nafnið á
borginni, þar sem hann átti heima.
bað var svo erfitt að bera það fram, að
heimurinn hefur nú gleymt því.
Úlfar átti engan að í heiminum
nema gamla föðursystur. Mjög var
hún ágjörn og harðlynd, og aldrei lét
hún vel að Úlfari, nema bara á nýárs-
daginn, og ævinlega stundi hún
þungan í hvert skipti, sem hún
skammtaði honum.
Úlfar litli var svo hjartagóður að
upplagi, að honum þótti vænt um
9ömlu konuna þrátt fyrir allt og allt.
Ekki gat hann þó gert að því, að alltaf
stóð honum geigur af stórri vörtu,
sem kerlingin hafði á nefbroddinum;
var hún skreytt með fjórum digrum
hárum.
Ekki þorði sú gamla að senda Úlfar í
hreppsómagaskólann, því að allir í
borginni vissu, að hún átti hús og
gamlan sokk fullan af peningum; en
skólagjaldið ragaói hún niður það
sem hún gat. Skólakennarinn varð
argur af þessu, og eins því, hve Úlfar
var rifinn og illa til fara, og hann lét það
allt bitna á vesalingnum munaðar-
lausa. Refsaði hann Úlfari oft sak-
lausum, og egndi jafnvel bekkjar-
bræður hans gegn honum; voru það
einkum ríkismannasynirog höfðu þeir
Úlfar að skotspæni. Dró hann sig oft
út í horn og grét löngum í einrúmi.
Nú leið að jólum. Á aðfangadag fór
skólameistarinn til óttusöngs með alla
lærisveina sína. Átti hann svo að skila
þeim öllum heim til sín að endaðri
messu.
Vetur var harður, og hafði snjór
fallið að undanförnu. Komu því
skóladrengirnir allir dúðaðir, meö
niðurflettar hettur og í tveim eða þrem
úlpum, með prjónaða belgvettlinga
utan yfir gólfunum; einnig voru þeir í
snjósokkum og þykkum leðurskóm.
Úlfar kom skjálfandi í sömu flíkunum
og hann hafði verið í allan veturinn
sýknt og heilagt, og ekki hafði hann
annaö á fótunum en togsokka og
tréskó.
Félögum hans varð matur úr
þessum jólaskrúða Úlfars. Kepptust
þeir um að sýna fyndni sína á að
henda gaman að honum. Úlfar hafði
nóg að ge-a að hugsa um kulda-
bólguna á fótunum á sér, og svo
önnum kafinn var hann að berja sér
og blása í kaun, að varla heyrði hanh
hvað þeir sögðu. Og nú var lagt af
stað til kirkjunnar.
15