Æskan - 01.11.1977, Síða 18

Þegar messan var úti og hópurinn
gekk út um sáluhliðið, þá sáu menn
hvar lítið barn sat á steini og svaf. Það
var í hvítum línklæðum og berfætt,
þrátt fyrir kuldann. Ekki var það þó
betlari, þvífötin voru hrein og heil. Hjá
því lá öxi, hornmælir, hringmælir og
önnur trésmíðaáhöld. Stjörnuskin var
og Ijómaði himnesk blíöa á litla and-
litinu með lokuðu augun. Lokkarnir
voru gylltir og mynduðu geislabaug
um höfuðið, en sorglegt var að sjá
litlu, rauðu fæturna bera í desember-
næðingnum.
Skóladrengirnir í hlýju fötunum
þrömmuðu kæruleysislega framhjá
ókunna barninu. Höfðingjasonur einn
úr borginni leit á umrenninginn, og
var svipurinn þrunginn af fyrirlitningu
— fyrirlitningu auðsins fyrir fátækt-
inni, óhófsins fyrir hungrinu. Úlfar litli
kom seinastur allra út úr kirkjunni.
Hann nam staðar fullur meðaumk-
unar frammi fyrir litla yndislega
barninu, þar sem það svaf.
„Ó," sagði hann, „vesalingurinn
litli, berfættur í þessu veðri! Verst er
þó að auminginn litli hefur engan skó
til að leggja til hlióar í kvöld, þegar
hann fer að hátta. Ef hann hefði
hreppt, þótt ekki væri nema tréskó, þá
hefði Jesú-barnið gefið honum eitt-
hvað til að gleðja hann á jólunum."
Hrifinn af meðaumkun tók Úlfar
skóinn af hægri fætinum á sér, og
lagði hann framan við litla barnið, og
hökti svo sem hraðast hann gat á
bólgnu fótunum, og dró togsokkinn í
snjónum heim til föðursystur sinnar.
„Ó, lítiö á úrþvættið," sagði sú
gamla, fokvond af því að sjá hann
kom heim skólausan á öðrum fæti.
„Hvað hefur þú gert af skónum
þínum, ómaginn þinn?"
Úlfar kunni ekki að skrökva, og þó
að angistarhrollur færi um hann af að
sjá hárin rísa á nefinu á kerlingunni,
þá reyndi hann að stama út úr sér
afdrifum tréskósins.
Gamla konan rak upp voðalegan
hlátur.
„Og höfðinginn, tekur hann ekki
skóna af fótunum á sér og gefur þá
betlara, og höktir svo heim á
sokkunum. Þetta er það versta, sem
ég hef heyrt lengi. Ágætt, fyrst svona
er komið, þá ætla ég að setja tréskó-
inn, sem þú kemur með, inn í reyk-
háfinn, og í fyrramálið skal ég hýða
þig með því sem Jesú-barniö gefur
þér í nótt; og ekki skalt þú fá annað að
borða á morgun en vatn og brauð. Ég
ætla að sjá, hvort þú gefur flækingum
skóna af þér næsta dag."
Þessari ræðu fylgdu nokkrir
snoppungar, og eftir það klifraði Úlfar
upp í þakklefann sinn og háttaði; þar
sofnaði hann úrvinda af harmi á tár-
votum koddanum.
Um morguninn vakti frost-
næðingurinn og hóstinn gömlu
konuna. Hún fór á fætur og brölti ofan
stigann til að lífga við eldinn. Þá bar
fyrir hana heldur en ekki undrasjón. (
reykháfnum voru hrúgur af alls kon-
ar leikföngum og stórir pokar af
indælustu sætindum, og framan við
þetta allt saman stóð tréskórinn, sem
Úlfar hafði gefið sofandi barninu,
einmitt þar sem kerla hafði ætlað að
láta vöndinn.
Úlfar kom þjótandi ofan stigann og
starði sem þrumu lostinn af undrun á
alla þessa auðlegð.
Rétt þegar hann hann ætlaði að
fara að spyrja fóstru sína, hvernig á
öllu þessu stæði, heyrðist hávaði úti á
götunni, köll, hlátrarog ólæti.
Gamla konan fór út til að komast
eftir hvað um væri að vera. Allir ná-
grannarnir stóðu í þyrpingu við
brunninn. Það leyndi sér ekki, að eitt-
hvað hafði borið til tíðinda, eitthvað
óvanalegt.
öll börnin ríka fólksins höfðu þotiö
á fætur um morguninn, og átt von á
að finna Ijómandi jólagjafir í skónum
sínum, en í þess stað höfðu þau
fundið þar vendi.
Þegar það bættist við fréttirnar,
hvað Úlfar litli hafði fengið í jólagjöf,
þá varð undrunin ekki minni.
Nú sló þögn á mannfjöldann, því
presturinn kom. Var mikil undrun á
svip hans. Sagði hann, að á
steininum, þar sem litla berfætta
barnið hefði hvílt höfuðið sofandi, þar
heföu nú prestarnir fundið gylltan
hring alsettan gimsteinum greyptan
inn í steininn.
Allir krossuðu sig og þögðu, því nú
skildist þeim, að sofandi barnið
yndislega, með trésmíðaáhöldin,
mundi hafa verið Jesú frá Nazaret,
eins og hann var, þegar hann var aó
vinna á heimili foreldra sinna. Allir
lutu höfði fyrir kraftaverkinu, sem Guð
hafði gert til að launa miskunnarverk
litla drengsins.
að ef þér eruð um þrítugt,
hafið þér dregið andann
eitthvað kringum 237 milljón
sinnum. Og á þeim tíma hafa
lungun í yður andað 120.000
rúmmetrum af lotti að sér og
frá sér?
í þessum útreikningi er gert
ráð fyrir að þér hafið andað
jafnt og rólega, 15—16
sinnum á mínútu og andað
kringum 500 rúmsentimetrum
að yður í hvert sinn. (þrótta-
menn í keppni, göngufólk í
bratta og menn sem vinna
erfiðisvinnu anda vitanlega
miklu oftar.