Æskan - 01.11.1977, Qupperneq 23

Hæari eða vinstri
Þetta er ofurlítið gáfnapróf.
Lítið á myndirnar og svarið jafn-
óðum viðstöðulaust hverjar af
höndunum eru hægri og hverjar
vinstri. Það ætti varla að taka
ykkur meira en eina mínútu að
svara öllum spurningum rétt.
'U)SU|A 9 — £ ue u6æq je z — l
ínVHd y ÐNINGVH
Svo gekk hann inn í herbergið sitt, settist á rúmið og velti
málinu fyrir sér. — Það voru Ijótu vandræðin, að Steina
skyldi detta þetta í hug. Og Jakob braut heilann ákaft,
hvernig hann gæti komið sér undan því að gefa blóð. Ef
hann fyndi ekki neina frambærilega afsökun, mátti gera
ráð fyrir að honum yrði strítt, og það þoldi hann illa.
Jakob sneri sér aftur að bókinni og taldi sjálfum sér trú
um, að það tæki því ekki að hafa áhyggjur af þessu, en
hugurinn vildi ekki festast við efni bókarinnar, svo hann
gafst upp á að lesa hana og lagði hana frá sér. Einhvern
veginn leið tíminn, og þegar klukkan var farin að halla í
sex, ákvað Jakob að rölta niður í bæ, til að fá sér ferskt
loft. Þegar hann kom þangað, bölvaði hann óheppni
sinni, þegar hann sá Steina, ásamt nokkrum öðrum
drengjum, koma gangandi á móti sér. Þeir höfðu þegar
séð hann, svo ekki þýddi að leggja á flótta.
,,Ha!ló, Kobbi," sagði Steini, þegar þeir mættust.
..Hérna sérðu nú hrausta stráka. Við erum allir með tölu
búnir að gefa blóð".
,,Það var vel gert af ykkur," var það eina, sem Jakobi
datt í hug að segja.
„Af hverju ferð þú ekki núna?" spurði Steini. ,,Þú getur
alveg eins gert það eins og að ráfa um göturnar í ióju-
leysi."
Það lá við að Jakobi svelgdist á. Hann beit á jaxlinn
og svaraði:
„Það er búið að loka."
„Nei, nei", svaraði Steini. „Það er opið til sex, svo ef
þú ferð strax, þá nærðu."
Þegar Jakob hikaði, sagði einn drengjanna, sem var
kallaður Láki:
„Ég er viss um að hann þorir ekki. Hann er hræddur
um að það verði sárt."
„Víst þori ég," svaraði Jakob og það var kominn
Þrjóskusvipur á andlitið. „Þetta er svo sem ekki neitt."
„O, víst," svaraði Láki, og datt í hug að stríða Jakobi
dálftið.
„Það er komið með ógurlega stóra nál, henni er
stungið í lófann, undir skinnið og alveg upp að öxl.
Stundum festist nálin, svo ekki er hægt að draga hana út.
Þá þarf að skera, til þess að ná henni. En það hættu-
legasta viö þetta er, ef ekki tekst að stoppa blóðið. Þá
gæti líkaminn tæmst af því."
Jakob skildi strax, að verið var að hæða hann, og hann
varð ennþá þrjóskari á svip. Hann skyldi bara sýna þeim,
að hann var maður fyrir sinn hatt.
„Ég skal bara sýna ykkur, að ég þori." En óðara en
hann hafði sagt þetta, iðraðist hann orða sinna, og ein-
hver beygur gerði vart við sig í brjósti hans, en héðan af
varð ekki aftur snúið, og öll hersingin lagði af stað upp á
Barónsstíg, þar sem Blóðbankinn var til húsa. Drengirnir
ætluðu svo sannarlega ekki að láta hann sleppa.
Á leiðinni var Jakob sífellt að vona að eitthvaö það
kæmi fyrir, sem ylli því að hann þyrfti ekki að gefa blóð,
en ekkert kom fyrir, og Jakobi fannst hjartað síga neðar
og neðar í brjósti sér, eftir því sem þeir nálguðust
ákvörðunarstaðinn. Loks voru þeir komnir.
Drengirnir vísuðu honum inn í herbergið, þar sem
hann átti að láta skrá sig.
„Hefurðu gefið bióð áður?" spurði vingjarnleg
hjúkrunarkona.
„Nei," kom svarið, lágt og stutt.
,,Og þú hefur verið heilsuhraustur?"
„Já." Aftur kom stutt svar.
Síðan var Jakob spurður um nafn og heimilisfang
ásamt síma, en síðan vísað inn í herbergið, þar sem
blóðtakan átti að fara fram. Honum var um og ó og
langaði helst til að hlaupa frá öllu saman, en þegar hann
sá fyrir sér háðsglottið á vörum drengjanna, taldi hann í
sig kjark og sat kyrr.
Hjúkrunarkonan virtist hafa séð einhvern óróleika í fari
hans, því hún sagði vinalega:
„Þetta er ekkert sárt."
ÆSKAN - „Þér, Guð, sé lof fyrir gleðileg jól“
21