Æskan - 01.11.1977, Síða 27

1
Agnes, og þangað komu þau líka
innan skamms. Ykkur er óhætt að
trúa því, að þar ríkti glaumur og gleði,
þegar börnin sáu góða jólasveininn.
Auk allra leikfanganna, sem talin hafa
verið upþ, hafði hann með sér sæl-
gæti og myndabækur, og börnin, sem
fengu gjafirnar urðu svo hrifin, að þau
voru alltaf að sýna hinum börnunum
gjafirnar. Allir töluðu hver upp í anna,
svo að Agnes heyrði enn glauminn
fyrir eyrum sér, þegar þau jóla-
sveinninn fóru af sjúkrahúsinu eftir
klukkustundar dvöl.
,,Nú held ég, aö réttu börnin hafi
fengið réttu leikföngin, sagði jóla-
sveinninn. „En hvað vilt þú fá,
Agnes?"
„Ekkert," svaraöi Agnes. „Ég á svo
mikið, að mig vantar ekkert. Nú hef ég
séð, hvernig þau börn, sem lítið eiga,
gleðjast, svo að ég þarfnast einkis."
„Viturlega mælt," sagði jóla-
sveinninn. „Þá færðu enga gjöf í ár,
en næstu jól skal ég gefa þér annað
og betra — hvað segirðu um lítinn
bróður eða systur, sem liggur í vögg-
unni sinni og spriklar og hlær."
„Fæ ég hann í jólagjöf næst?"
spurði Agnes áköf.
' „Þú færð hann í sumar," svaraði
jólasveinninn," því að það er best fyrir
börnin að eiga afmæli jafnlangt frá
jólunum og unnt er. En þig skortir víst
ekki leikföng næstu jól, ef þú færð
hann?"
Agnes var sannfærð um það. Þegar
litli bróðir lá í vöggunni sinni um
sumarið var Agnes sannfærð um, að
hana skorti ekki nein leikföng á
næstunni.
LANDVÆTTIR hér á landi undu því allilla er kristni fór að breiðast hér
út og þó því verst er kirkjur voru reistar. Skömmu eftir að kirkja var sett
á Þingeyrum er sagt að nátttröll það sem átti byggð í Vatnsdalsfjalli
hafi bitið illa á brisið og þótt sér nærri gengið er þar var kirkja reist.
Nátttröll þetta var skessa; hún tók sig til eina nótt og ætlaði að hefna
þessarar skapraunar. Hún gekk norður á Vatnsdalsfjallsenda eða því
nær þar sem Öxl heitir, og af því hún hafði ekki annað hendi lengra en
stafinn sinn greip hún til hans og kastaði honum og ætlaði að brjóta
með því Þingeyrakirkju. En þegar hún hafði varpað stafnum litað-
ist hún um hvað tímanum liði, en þá Ijómaði dagur í austri. Við það brá
henni sem öðrum nátttröllum svo að hún hrapaði vestur af fjallseggj-
unum sem eru hár vegghamar og nam staðar á bring nokkrum spöl-
korn fyrir neðan hamrastallinn og varð þar að steinstöpli, og stendur
hún þar enn í dag og er kölluð Kerling, upp undan bæ þeim sem dreg-
ur nafn af fjallsöxlinni er hún stóð á þegar hún kastaði stafnum og öxl
heitir. En það er að segja af stafnum að hann brotnaði sundur á fluginu
og kom annar hlutinn niður ekki allfjarri Þingeyrakirkju því hann lenti á
Þingeyrahlaði sunnanverðu og hefur hann verið hafður þar fyrir
hestastein síðan; hann mun vera nærri þrjár álnir á lengd og ekki meir
en tuttugu faðmar frá honum að kirkjunni þaðan sem hann var 1832.
En hinn hluti stafsins kom niður fyrir sunnan Þingeyratún og er hann
nokkru styttri. Hann er nú syðst í túntraðarhorninu til hægri handar er
riðið er heim að Þingeyrum.
(íslenskar þjóðsögur og ævintýri).