Æskan - 01.11.1977, Qupperneq 32

að var einu sinni, — þannig byrja öll góð ævintýri —
lítill drengur, sem hét Mikko. Mikko ólst upp hjá for-
| eldrum sínum. Bjuggu þau í litlu rauðu húsi nálægt vatni
: nokkru. I nágrenninu var annað hús. Börnin í því húsi
j voru á aldur við Mikko, og áttu þau kött, sem var kallaður
j Mikko.
Þegar nágrannabörnin komu heim til sín úr fyrstu
1 heimsókn sinni til Mikkos, spurðu þau foreldra sína mjög
; undrandi hvernig á því stæði að drengurinn í nágranna-
j húsinu héti slíku nafni. Þau hefðu alltaf haldið að Mikko
j væri aðeins nafn á köttum. En móðir þeirra gaf þessa
l skýringu: „Mikko er líka mannsnafn, og drengur ná-
j grannans er manneskju-Mikko“. Eftir þetta var drengur-
I inn alltaf kallaður manneskju-Mikko.
Það var ekkert tiltökumál, aö Mikko, sem var fæddur
j og uppalinn við sjávarsíðuna, veldi sér hina erfiðu sjó-
vinnu að ævistarfi, er hann náði þroska. [ byrjun starfaði
j hann á skipum er voru í siglingum innanskerja, eða á
litlum dráttarbátum. En bráðlega kom útþráin og lokkaði
i hann til starfa á stórum hafskipum, er sigldu til fjarlægra
landa.
Mikko var glaðlyndur og gamansamur og hneigðist
auk þess til trúarlegra hugrenninga, með því að hann
hafði kynnst slíku á uppvaxtarárum sínum. Sérlega trú-
aöur var Mikko reyndar ekki, því þó að hann heils hugar
bæði himnaföðurinn um hjálp til að bera hærra hlut í
slagsmálum eða pókerspili, þá bölvaði hann eigi síður
kröftuglega, ef svo bar við að hann biði lægri hlut.
Árin liðu. Foreldrar Mikkos önduöust og hann, sem var
einbirni, erfði litla rauða húsið undir birkitrjánum við
vatnið, og þangað flutti hann síðar ungu konuna sína
Tuija. Daginn eftir brúðkaupsnóttina fór hann aftur til
sjós.
Það var ekki oft að M ikko fengi tíma til að dvelja heima,
því á þeim tímum fengu sjómenn naumast orlof eða
önnur frávik frá starfi. Einu sinni kom það fyrir að skipið
sem Mikko starfaði á, átti að fara í viðgerð í heimalandi
sínu. Þetta var um jólaleytið, og fengu flestir skipverjar
’jólaleyfi, þar á meðal Mikko.
Mikko hafði nu eignast tvö börn: Moniku þriggja ára og
Jyry fjögurra ára.
Það voru nú aðeins þrír dagar eftir til jóla, og Mikko
hafði ekið nálega 200 kílómetra í almenningsvagni, er
hann kom í heimahéraö sitt. Frá endastöðinni voru enn
eftir um tveir km til heimilis Mikkos. Á þeirri leið varð
hann að ganga í kringum vík nokkra, og var það drjúgur
spölur, en með því að lítill snjór var á ísnum á víkinni,
ákvað hann að stytta sér leið og ganga þvert yfir víkina.
Þegar Mikko átti skammt eftir að landi hinum megin,
brast ísinn og féll hann í vökina.
Nú voru góð ráð dýr. Hann sendi þegar bæn til
himnaföðurins um að hjálpa sér að komast upp úr vök-
inni. En himnafaðirinn lét sér ekki óðslega, því hann vildi
komast að raun um, hvort Mikko væri fullkomin alvara
með bænum sínum. Þegar himnafaðirinn sá að Mikko
var í lífshættu, braut hann stóra spildu af ísnum fyrir
framan Mikko, og náöi hann þá í botn með fótunum.
Þegar Mikko komst upp á ísinn, fleygði hann vatns-
helda sjópokanum á bak sér og hóf gönguna heim á leið
að nýju. Hann átti nálega kílómetra leið eftir ófarna og
tóku nú klæði hans að frjósa og hindruöu gönguna-
Mikko var enginn göngugarpur, og var þetta ein mesta
þolraun sem hann hafði komist í. Hugrenningar hans
voru þó engan veginn staðnaöar af kuldanum, og a
göngunni brutust ýmsar hugsanir fram. Hann þakkaði
himnaföðurnum handleiðsluna, en annað veifið kom
honum þó í hug, að líklega hefði honum tekist að komast
hjálparlaust upp úr vökinni — en hann þakkaði guð'
samt sem áður.
Þegar Mikko nálgaðist garðshliðiö heima, sá hann
ÆSKAN — Ekki tjáir að deila við dómarann
on