Æskan - 01.11.1977, Síða 59

— Út með þig áður en ískóngurinn vaknar, hvíslaði
hún.
— Og út meö þig líka, sagði hann og lyfti henni upp.
Honum tókst að koma henni út í skaflana, en um leið og
hann setti á sig skíðin kom grýlukertaregn á móti þeim.
— ískóngurinn er vaknaður! Hann er að koma! veinaði
prinsessan í örvæntingu sinni. Kuldinn nísti merg og
bein. Drengurinn fékk tannkul, þó að hann væri vel
klæddur. Stormurinn næddi um þau. Hann leitaði alls
staðar að skýli, en sá ekkert nema ís og snjó. Þá heyrðu
þau ráma rödd yfirgnæfa stormgnýinn: — Inn í skotið
með ykkur!
— Þetta er snærisinn, sagði drengurinn. — En hvar er
skotið?
— Þarna! hrópaði prinsessan. — Inni ísnærisanum.
Drengurinn kom auga á gatið á snærisanum og
þangað skriðu þau, hann og prinsessan. Þar sátu þau og
kveiktu á kerti, meðan ískóngurinn vældi og ýldi um allt
Dofrafjall, en snærisinn lét sem ekkert hefði í skorist og
hvorki grýlukerti né ísnálar bitu á hann. Hann hló með
sjálfum sérog hugsaði um það, hvernig hann hefði leikið
ástolta ískónginn. Daginn eftirvargottveður, sólin skein
og smalastrákurinn fór á skíðum með prinsessuna til
hallarinnar. Það má geta nærri, að uppi varð fótur og fit,
þegar prinsessan kom aftur heil á húfi og smalastráknum
var boðið hálft ríkið.
— Ég vil nú heldur prinsessuna, sagði hann.
— Og þá færðu allt ríkið seinna, svaraði kóngurinn.
Þannig fór það líka, en drengurinn ákvað að láta búa til
snærisa árlega til minningar um þann, sem bjargaði þeim
í Dofrafjöllum, þegar hann yrði kóngur.
— Þarna heyrðuð þið söguna, sagði Margit og fór út úr
holunni ásamt hinum. Villi litli sat einn eftir. Það var svo
skemmtilegt að sitja inni í snærisanum! Það gnauðaði
vindur fyrir utan. Var það ískóngurinn? Hvaða þrumur
voru þetta? Allt hristist og skalf eins og í jarðskjálfta.
Snjókarlinn féll og allt fylltist af snjó. — Er þetta
ískóngurinn, elsku snærisi? hvíslaði Villi litli. Hann var
hálfhræddur, en fljótlega hresstist hann, því að hann sat
í skotinu hjá góða snærisanum . . .
— Áfram nú! hrópaði bóndinn og allir mennirnir grófu
upp stóru skaflana, sem mynduðust, þegar snjókarlinn
hrundi. — Þaö var þó gott, að enginn varð undir
snjónum.
— Og nú hefur snjókarlinn hvorki hendur né fætur,
sagði Margit.
— Var Villi litli inni í holunni? spurði bóndinn. Margit
kinkaði kolli og ívar var fljótur að sækja skóflu. Innan
skamms leit Villi litli brosandi út.
— Góði snærisinn gætti mín, sagði hann.
Bóndinn þerraöi svitann af enni sér. — Já, það er víst
rétt, sagði hann og tók drenginn upp. — Þú lentir ekki
undir snjónum.
— Er hann þá lifandi? spurði Villi litli.
— Eins og í ævintýrinu, sagði Margit stóra systir og
þrýsti litla bróður að sér.
57