Æskan - 01.11.1977, Qupperneq 67

Óæðri andinn, sem hafði staðið Andanum mikla til
hægri handar, var ákafur að gera sem honum var boðið.
Hann ýtti barkarbátnum sínum á flot og reri til svæðisins,
sem nefnt er Minnesota.
í þessu landi fann hann hvítan leir. Hann tók leirinn og
mótaði af honum glæsilegan, herðabreiðan mann með
velmótaða limi og snoturt höfuð. Svo skellti hann
brúnum mosa á höfuðið og andaði lífsanda í þessa leir-
mynd sína. Þegar í stað stóð frammi fyrir honum há-
vaxinn maður og Ijós yfirlitum. Óæðri andinn fór með
myndina sína fallegu til Andans mikla, sem leit á Ijóst
andlitið og sagði:
,,Nei, þetta er ekki nógu gott! Þetta er hvítur maður!"
Andinn mikli sendi hvíta manninn tafarlaust yfir hafið til
Evrópu.
Enn vildi Andinn mikli fá veru, sem gæti notið allrar
fegurðarinnar, sem heimurinn hefði upp á að bjóða.
Hann kallaði því til sín annan anda. Þennan anda sendi
Andinn mikli langt suður á bóginn, allt til þess staðar,
sem nefndur er New Orleans. Þar fann óæðri andinn
svartan leir. Úr leirnum mótaði hann stóran sterkan
mann. Hann tók svartan og visnaöan mosa frá rótum
trjánna, breytti honum í hár, og þakti höfuð myndarinnar.
Síðan andaði hann lífsanda í þessa glæsilegu mynd sína
og bar veruna aftur til Andans mikla.
Enn hristi Andinn mikli höfuðið, andvarpaði af von-
brigðum og sagði:
,,Nei, þetta er ekki nógu gott! Þetta er svartur maður!"
Hann sendi svarta manninn tafarlaust yfir hafið og til
Afríku.
Eftir nokkra daga tók Andinn mikli barkarbátinn sinn
og ferðaðist í gegnum skógana, þar til hann kom að stað,
sem kallaður er Klettafjöll. Úr brúnni moldinni mótaði
hann mann með há kinnbein, hávaxinn og sinaberan.
þegar örn nokkur lækkaði flugið og fylgdist forvitinn með
verkinu, tók Andinn mikli fjöður úr væng hans og stakk
henni í strítt svart hárið á myndinni, sem hann hafði
mótað. Þegar Andinn mikli hafði andað á augu og varir
handaverka sinna, stóð maðurinn upp.
Hann brá hendi fyrir augun og skyggndist yfir
slétturnar og fjöllin.
„Ugh!“ sagði Andinn mikli ánægður. „Þetta er góöur
indíáni! Hann geturfengið að vera hér!"
En það var ekki nóg að gera bara einn mann, Andinn
mikli varð líka að gera handa honum konu. Samkomu-
lagið hjá þeim hjónakornunum var ekki allt of gott, svona
fyrst í stað, og þannig urðu reyndar til.
Þegar fyrsti maðurinn og fyrsta konan höfðu verið
sköpuð, þá bjuggu þau í fyrstunni saman í friði og spekt
og voru mjög hamingjusöm. Svo byrjuðu þau að rífast.
Og það leið ekki á löngu áður en þau voru alltaf í háa-
rifrildi.
Lífið í tjaldinu var orðið heldur óskemmtilegt, og
eiginkonan ákvað að yfirgefa manninn sinn og heimili
sitt. Hún lagði af stað og stefndi í átt til sólsetursins.
Þegar konan hafði verið svolítið lengi að heiman, þá
var mjög rólegt í tjaldinu. Maðurinn fór að verða ein-
mana. Hann settist niður fyrir framan eldstóna og
hugsaði um konuna sína. Honum þótti það leitt, hvað
hann hafði verið slæmur og leiðinlegur, og hjarta hans
varfulltaf sorg.
Andinn mikli leit þá í hjarta mannsins, og þegar hann
sá hvað hann var dapur, spurði hann:
„Langar þig að fá konuna þína aftur?"
Maðurinn svaraði:
„Æ, ef hún kemur bara til mín aftur, þá skal ég aldrei
framar rífast við hana!"
Þegar Andinn mikli heyrði þetta loforð mannsins, þá
ákvað hann að hjálpa honum. Hann lagði af stað og
leitaði að konu mannsins. Loks sá hann hana. Hún hafði
verið á gangi næstum allan daginn, og hún gekk mjög
hægt og var niðurlút.