Æskan - 01.11.1977, Qupperneq 76

menn hefðu strokið í viðbót, og þeir hefðu tekið með sér
mestallan matarforða hans og skotfæri.
Þegar hann hafði skeytt skapi sínu á þeim, sem eftir voru,
kom hann þangað, sem tveir af hvítum sjómönnum hans
gættu Jane. Hann þreif í handlegg hennar og tók að draga
hana til tjalds síns.
Skósveinn Rokoffs hafði kveikt á lampa hans og fór út, er
hann kom. Jane hafði fallið á gólfið í miðju tjaldinu. Meðvit-
und hennar skerptist smám saman, og hún var farin að hugsa.
Hún renndi augunum hratt um tjaldið og íhugaði allt, sem
hún sá, nákvæmlega.
Rússinn lyfti henni upp og reyndi að draga hana að fleti
sínu, sem var við annan tjaldstafninn. Stór skammbyssa hékk
við belti hans. Jane festi augun á henni. Hana sveið í lófann
eftir að þrífa hana. Hún lést líða í ómegin aftur, en gegnum
hálfopin augun leitaði hún færis.
Það kom rétt í því, að Rokoff ætlaði að lyfta henni upp í
fletið, hávaði við tjalddyrnar kom honum til að lita af henni.
Byssuskeftið var ekki þumlung frá hendi hennar. Með einni
eldsnarri hreyfingu þreif hún byssuna, og um leið sneri Rok-
off sér að henni og sá hættuna.
Hún þorði ekki að skjóta, því þá gátu menn hans komið, og
hún gat búist við miklu verri meðferð en Rokoff hafði nokk-
urn tíma dreymt um. Hún mundi hlátur fanganna, sem sáu
Rokoff draga hana burtu.
Um leið og Rússinn sneri skelfdu smettinu að henni, hóf
Jane byssuna hátt á loft og rak mannskepnunni högg milli
augnanna.
Hljóðlaust hné Rokoff niður meðvitundarlaus. Augnablik
stóð konan yfir honum; — hún var þó laus við hann í svipinn.
Aftur heyrði hún úti fyrir tjaldinu hávaðann, sem hafði
truflað Rokoff. Hún vissi ekki, hvers kyns var, en óttaðist, að
þjónninn kæmi aftur, stökk að borðinu og slökkti á lampan-
um.
Hún stansaði um stund í niðamyrkrinu til þess að átta sig á,
hvert vera skyldi næsta skrefið til frelsis.
Kringum hana voru herbúðir óvina. Handan við þá var
skógurinn fullur af rándýrum og villtari manndýrum.
Það voru litlar líkur til, að hún mundi lifa slíkar hættur
nema fáa daga. En sú hugsun, að hún ætti enn barn á lífi, sem
gréti eftir henni einhversstaðar í heiminum, reið baggamun-
inn, og hún ákvað að leggja í ófæruna og reyna að komast til
hafsins; en þaðan vænti hún helst hjálpar.
Tjald Rokoffs stóð því nær í miðjum búðunum. Allt um-
hverfis voru tjöld og skýli manna hans. Það var því nær
óhugsandi, að hægt væri að komast fram hjá þeim og út í
skóginn; en ekki var önnur leið.
Með því að dvelja lengur í tjaldinu gerði hún áætlun sína
Þessir Grímseyjarstrákar urðu veruleg viðbót
við íbúafjölda eyjarinnar, þeir komu í heiminn '
september s. I. Foreldrar þelrra eru Sigrún P°{'
iáksdóttir og Gylfi Gunnarsson. Myndin sýnif
móður og þríburana.
I/
jé*
að engu, svo hún læddist innst inn í tjaldið til þess að g^SJ
þar út. ___
r Hú*1
Hún þreifaði um tjaldið og fann þar engan útgang-
skundaði aftur að hlið Rússans. í belti hans hékk -an
veiðihnífur, með honum skar hún rauf í tjaldið.
Hún læddist út. Sér til mestu gleði sá hún, að meir1
hlut'
hú°
mannanna mundi sofa. í hálfrökkrinu kringum eldana sa
aðeins einn vörð, og hann dottaði fram á hækjur sínar n
megin í garðinum. ^
Hún lét tjaldið vera milli sín og hans og komst heiln
höldnu út að skíðgarðinum.
Oti fyrir, innst í skóginum, heyrði hún ljón öskra, hýe
nlæja og ótal aðrar raddir, sem hún skildi ekki.
Sem snöggvast hikaði hún titrandi. Þau voru ekki nreIinjur
þessi öskur. Svo tók hún kjark í sig og fór að rífa suU^jt
þyrnigerðið með berum höndunum. Þó hún blóðgaðisb
hún djörf áfram, uns hún komst út um gerðið.