Æskan - 01.08.1908, Síða 8

64
Æ S K A N
til starfa á nýjan leik. Hann taldi
ræmurnar og er liann var búinn með
167 utanáskriftir lagði hann frá sér
pennann á sama stað, þar sem hann
lá áður, og sagði: »Eina krónu!«
slökti hann síðan ljósið og fór upp
að sofa.
Daginn eftir, er fjölskyldan sat að
middagsverði, var faðirinn í mjög góðu
skapi; hann liafði ekki orðið var við
neitt. Hann var orðinn svo vanur við
að skrifa liina sömu nafnaröð aftur og
aftur, að hann gat liaft hugann á allt
öðru. Hann var heldur aldrei vanur
að lelja ræmurnar á kvöldin, er hann
liælti, þannig gat honum dulist þetta.
Hann klappaði glaður í hragði syni sín-
um á öxlina og sagði: Giulio, eg er alls
ekki orðinn svo ónytur ennþá; á tveimur
tímum í gærkveldi hef eg slcrifað þriðj-
ungi meira cn eg cr vanur. Höndin er
enn þá ekki orðin svo óstyrk, og augun
duga víst um hríð«. Og Giulio hugsaði
með sér: Elsku pabbi, fyrir utan á-
góðann af staríi mínu, fær hann einnig
nýja gleði, og yngist upp í huga!«.
Þar sem þetta hepnaðist svo vel, varð
drengurinn djarfari, og fór aftur á fætur
næstu nólt eftir lágnælli og tók að skrifa.
Fór það á sömu leið og fyr, að enginn
varð var við það; hélt hann svo fram
uppteknum hætli nólt eftir nótt. Föður
hans grunaði ekkert. Eilt sinn sagði
hann þó undir horðum að kveldverði:
»Mér þykir kynjum sæta, hve mikilli
steinolíu hefur verið’eytt hjerna í húsinu
um tíma!« Giulio lirökk við og roðnaði,
en svo var ekki lalað meira um þelta,
og næturskriftunum hélt áfram.
Áfrh.
Ath.
*) Giulio er framborið Djúlio og er sama
nafnið og Júlíus.
Gröíuglyndi.
Einu siuni fóru um 20 manns á bát
yfir breiða á í Rúslandi. Á miðju Iljót-
inu skall straumfallið þannig á hátnum,
að honum hvolfdi og allir duttu í ána.
Einn af þeim 20 náði eftir mikla erf-
iðismuni í bátinn. Það var ungur
bóndason Vincenz Krzepinskij að nafni,
sterkur og gjörvilegur maður.
Hann var syndur vel. I skyndi snar-
aði hann sér úr fötunum og stökk út
aftur tii þess að bjarga hinum. Náði
hann i einn og einn og féklc þannig
horgið 17, sem að öðrum kosti mundu
liafa druknað.
íbúum bæjarins, þar sem slysið vildi
til, fanst svo mikið til dáðaverks þessa,
að þeir þegar í stað á bakkanum skutu
fé saman handa björgunarmanninum,
sem hafði mist öll föt sín í hátnum. En
hann vildi ekki þiggja þær .‘500 Ruhlur,
sem safnast höfðu, heldur stakk liann
upp á því, að féð gengi til aðstandenda
þeirra, er hann hafði eigi getað bjargað.
Aðeins þá hann nauð synlegustu ílíkur,
til þess að komast heim lil sín.
Prentsmiðian Gutenberg.