Æskan - 24.12.1910, Blaðsíða 5

1910
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
III
minsta ónálivæmni eða missögn. — Og
svo komu nú þessi jól.
Ég kom hlaupandi lieim úr skólanum
snemma á aðfangadaginn. Alt var svo
ágætt. Ég álti frí og logndrífa var úti,
eins og vera ber á jólum, og heima í
eldhúsinu vissi ég að mamma stóð og
var að hnoða deig í smákökur og pipar-
hnetur. Við gátum ekki hugsað okkur
neitt skemtilegra, því mamma var ekkja
og átti heldur örðugt uppdráttar, svo að
kökur og sætindi voru ekki að jafnaði
á boðstólum. En það var nú reyndar
enginn skaði, því þess meira sælgæti
var það, þá sjaldan sem við fengum það.
Systkini mín gátu ekki slitið sig frá
þeirri fágætu sjón, að sjá mömmu búa
til kökurnar, og vildu því ekki koma
út að leika sér. En í mér var meiri
jólaóþreyja en svo, að ég gæti hafst við
inni í litla eldhúsinu. Eg liljóp því út
aftur. Og með þvi að ég var í svo góðu
skapi, þá var það hið fyrsta sem ég gerði
að hnoða vænan snjóbolta og kasta hon-
um eillhvað út í loftið. Það var nokk-
urs konar fagnaðarskot. En það dofn-
aði heldur en ekki yfir gleði minni, er
ég lieyrði glamra í rúðubrotum spölkorn
niður í götunni, og sá að rúða liafði
brotnað á efri liæð stóra, gula liússins,
þar sem amtmaðurinn bjó.
Eg man greinilega hugsanir mínar á
því augnabliki. Fyrst og fremst gat ég
ekki látið vera að taka eftir því, að þelta
var ágætlega kastað, bæði langt og þó
með góðum krafli. Mölbrotna rúðan
sagði til sín. I3ar næst varð mér það
ljóst, að þetta var ljóla sagan. Mamma
mundi verða reið og hún yrði að borga
rúðuna, en hún var svo fátælc, að hana
dró um hin minstu óvænt útgjöld. Og
að þetta skyldi koma fyrir einmitt nú,
á jólunum, undir eins í byrjun þeirra,
þegar við öll vorum svo glöð og hlökk-
uðum svo mjög til kvöldsins, — það var
þrautin þyngri. Mér leið mjög illa. —
En svo datt mér í hug', að verið gæti að
enginn hefði séð, að það var ég sem
braut rúðuna. Það vildi svo vel til, að
enginn var á ferð um götuna og engan
var að sjá við gluggana í næstu liúsum,
og auk þess huldi fjúkið mig að mestu.
Það var því mjög líklegt, að enginn
þyrfti nokkurn tíma að vita, liver hefði
kastað snjóboltanum í rúðuna. Ég flýtti
mér inn í skot eitt milli húsa, til þess
að liugsa málið.
Þér megið nú ekki halda, að ég ætli
að fara að hæla sjálfum mér, — nei, fjarri
fer því. Ég veit með vissu, að það var
ekki minn eiginn góði vilji, heldur liinar
kröftugu áminningar móður minnar um
hreinskilni og ráðvendni, sem komu mér
til að líta öðru vísi á málið en áður.
Ég tólc alt í einu undir mig stökk og
þrammaði gegnum snjóinn að gula hús-
inu og gekk þar inn. Uppi við hurðina
inn að íbúð amtmannsins hékk ákaflega
digur dumbrauður bjöllustrengur og var
á enda hans voðastór skúfur. Ég liafði
aldrei áður séð neitt þvilíkt, og fanst mér
ógn og skelíing standa af streng þessum,
svo eg þorði varla að snerta liann. Það
bætti heldur ekki úr skák, að ég heyrði
afarmikinn gauragang og liáreysti inni.
Fór nú heldur en ekki að fara um mig