Æskan - 24.12.1910, Blaðsíða 7

1910
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
V
svo dátt og ætlaði bráðum að koma til
okkar. Marnma hlustaði á sögu rnína,
meðan hún var að strá kaneli á kökurn-
ar, og ég vonaði að hún mundi geta
ráðið fyrir mig þessa gátu. En það var
eins og hún gæti það ekki; því þegar
ég hafði lokið sögunni, sagði hún mér
að segja sér hana aftur og hugsa mig
vel um, hvort ég hefði ekki gleymt neinu
úr henni. En meðan ég var að segja
söguna í annað sinn, sást til amtmanns-
ins fyrir utan; hann var í loðkápu og
með borðalagða húfu.
Þótt hann hefði verið vingjarnlegur
við mig heima hjá sér, greip mig samt
kvíði er ég sá liann koma. Mamma sá
að ég var liræddur og tók liönd rnína,
hélt í liana og sagði: »Þú gerðir það
ekki viljandi, og fórst sjálfur og játaðir
það hreinskilnislega, svo að þú þarft
ekki að vera hræddur«.
En mamma liefði ekkert þurft að segja,
því frá þvi augnabliki, er ég fann hönd
hennar utan um höndina á mér, hvarf
allur ótti, og ég held að eg hefði verið
rólegur, þótt óarga dýr hefðu verið í för
með amlmanninum.
Gesturinn heilsaði okkur öllum mjög
vingjarnlega og sagði síðan við mömmu:
»Ég liefi flýtt mér hingað eins og ég gat,
því ég var liræddur um að þér mynduð
ef til vill sneypa son yðar, en það vil
ég segja yður, góðasta, að ef þér hafið
gert það, þá — —«.
»Það liefi ég alls ekki gert, herra amt-
maður«, flýtti liún sér að segja. »En
ég skil að eins ekki — —«.
»Já, haldið þér að ég skilji heldur í
því!« sagði amtmaðurinn, sem var nú
seztur í græna hægindastólinn, hásætið
hennar mömmu rninnar; hafði stóllinn
verið í skyndi fluttur fram í eldhúsið,
afþví að amtmaðurinn fékst ekki lil að
koma inn i dagstofuna; kvaðst hann
ekki vilja drýgja slíkt lielgibrot, að hindra
nokkurn í því að baka kökur lianda
börnunum til jólanna.
»Nei, það er sannarlega ekki lilaupið
að því að skilja í slíku«, sagði hann svo;
»því sjáið þér, heillakona góð! Ég kom
í dag beint heim af skrifstofunni og var
blár í gegn af kulda. Hugkvæmdist mér
þá að taka mér ofurlítinn dúr í morgun-
sloppnum mínum til að hita mér. En
þá vildi konan mín endilega velgja mér
enn meira með einu glasi af jólapúnsinu,
sem liún var nýbúin að setja saman.
En nú er púns svona árdegis viðsjáls-
gripur og sagði ég því þrisvar nei, en i
fjórða skiftið lét ég undan, því þegar
konan manns vill fá einhverju framgcngt,
þá tekst henni það; já, heillakona, svo
er það. Alt þelta er nú auðskilið, en
svo kemur það sem ekki verður úr skorið.
Vinnustúlkan kom inn og skaraði í ofn-
inn. Hún er nú liálfgerð skvetta, því
verður ckki neitað; en svo liafði ég líka
farið að eiga eitthvað við ofninn, og það
rneira að segja gleraugnalaust, því þau
hafði ég tekið af mér. Og nú keniur
vafaspurningin: Hvort okkar heílr sett
glæður ofan á gólfið? En víst er það,
að eldur komst í gólfdúkinn og tók til
að brenna með miklu fjöri. Og ég svaf
eins og steinn og varð einskis var — það
var nú púnsinu að kenna! — Engum