Æskan - 24.12.1910, Blaðsíða 11

1910
JÖLABLAÐ ÆSKUNNAR
IX
skaltu sannarlega fá að reyna, hve góð-
ar jólakökur ég liefi búið til. Mér hepn-
aðist svo prýðilega að baka þær. Reynd-
ar áttu það þó ekki skilið, hnokkinn
þinn, sem ekki hefir látið mig sjá þig
svo óvenju-lengi.
— Já, en — góða frænka mín, þú
veizt að ég heíi svo mikið að læra, og
svo er nú líka svo gott skautasvell á
Tjörninni.
— Já, svo kvað vera, og þið dreng-
irnir eruð svo ólmir í þá skemtun um
þessar mundir; enda er það ekki nema
gott, að þið leikið ylckur úti í tómstund-
unum, þegar þið liaíið svona mikið að
læra þess á milli.
Frænka var nú farin inn í hliðar-
kompuna, en kom brátt aftur með bakka
og góðgæti á. ■— Nú verður þú að bragða
á kökunum minum og i'á þér vínsopa
með, af því að það er aðfangadagur.
— Þakka þér fyrir, frænka mín, en ég
drekk ekki vín.
— Hva — hvað segirðu, drengur?
mælti frænka og var alveg forviða.
— Nei, nú er ég orðinn Goodtemplar,
frænka min.
— Goodtemplar? — Nei, nú held ég
þú sért að gera að ganini þínu. Hvernig
kom þér til hugar að finna upp á því?
Er langt síðan?
— Eg er búinn að vera á þrem fund-
um. Það er sem sé 3 vikur síðan ég
gekk í stúkuna. Eg fór þangað fyrst
með honum Bergi leikbróður mínum, og
þar var mesti sægur af krökkum. Þau
voru þar á fundi. Fundarstjórinu var
fullorðinn maður; hann talaði svo mik-
ið um drykkjuskapiun, og það var víst
alt satt sem hann sagði. Hann sagði
okkur frá svo mörgum mönnum, sem
höfðu spilzt og orðið ógæfusamir afþví
að drekka öl og brennivín. Og svo las
hann og börnin ýmsar skemtilegar sög-
ur; svo sungu þau, og það var svo und-
ur skemtilegt. Að lokum bað hann okk-
ur öll að bragða aldrei áfenga drykki,
því að af þeim hlytist svo mikið ilt. —
Á næsta fundi gekk ég í stúkuna, og ég
lolaði því, að bragða aldrei öl né vín,
eða nokkurt áfengi.
— Já, menn sem drekka mikið og eru
orðnir spiltir af víndrykkju, — þeim er
það vist gott að ganga í bindindi, mælti
frænka. En ég skil ekki hvaða nauð-
syn það er fyrir svona frískan snáða
eins og þig, að ganga í bindindi.
— Jú, frænka mín, hann sagði okkur
um svo marga drengi, sem engan liafði
grunað að mundu verða drykkjumenn,
en urðu það þó. Hann gat um einn,
sem hefði átt að verða prestur eftir 3
ár, en nú væri hann einn aumasti fylli-
rúturinn í bænum. Og liann sagði okk-
ur um svo marga — marga. Og það
var víst satt sem hann segir, að ef þeir
hefðu ekki byrjað ungir á því að drekka,
þá hefði farið betur fyrir þeim, þeir orð-
ið foreldrum sínum til ánægju og gleði,
í stað þess að nú haka þeir þeim sorg
og raunir.
Rikka frænka sat liugsandi. Friðrik
hafði aldrei séð hana svo dapra og al-
varlega. Hann sá tár hrynja af augum
hennar og niður kinnarnar, og þá var
glaðyærð hans með öllu lokið.