Æskan - 24.12.1910, Blaðsíða 6

IV
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
1910
og ég hikaði við að hringja. Þegar ég
svo loksins heiii upp hugann og greip í
bjöllustrenginn, tók ég í fátinu óþarflega
fast i hann, svo að bjallan hljómaði svo
livelt að ég varð dauðhræddur. Við
þessa áköfu hringingu var þegar í stað
komið til dyra og var mér vísað inn í
stofu eina. Eg litaðist um og sá að þar
var mölbrotin rúða. Það kannaðist ég
við, en botnaði ekkert í hinu sem ég sá
og heyrði.
Gamla amtmannsfrúin æddi um gólfið
og var alveg utan við sig. Hún sló
saman höndunum og stagaðist í sífellu
á þessum orðum: »Ó, hvílíkt slys! —
hvílíkur voði! Þelta liefði getað orðið
að hræðilegu tjóni! Hamingjan góða
hjálpi mér!« Og gamli amtmaðurinn var
alt af að skjóta orðum inn í: »En það
varð ekkert tjón, góða mín, ekkert tjón!
Vertu nú róleg, góða Jetta, blessuð vertu!
Vertu nú róleg, góða bezla, vertu róleg!«
í stofunni var alt á ringulreið, stólar og
borð, og legubekkurinn liafði verið dreg-
inn fram á mitt gólf; tvær vatnsfötur
stóðu á gólfinu og gólfdúkurinn var vaf-
inn upp í stranga; alt gólfið flóði af vatni
og vinnustúlka var í óða önn að þurka
það upp. — Hvernig snjóboltinn liafði
getað komið öðru eins flóði lil leiðar,
það var mér hulinn leyndardómur. Ég
stóð eins og steini loslinn af undrun,
svo að amtmaðurinn varð tvisvar eða
þrisvar að spyrja mig um erindi mitt,
áður en ég gat komið upp orði og sagt,
að ég væri að eins kominn til þess að
láta liann vita, að það væri ég, sem
hefði kastað snjóboltanum í rúðuna.
Hann varð ekkert reiður; nei, hann
kinkaði kolli mjög vingjarnlega lil min,
hló dátt og sagði: »Og svo kemur þú
þar á ofan og ætlar að afsaka þig!«
»Nei, það ætla ég alls ekki að gera«,
svaraði ég.
»Nú, ætlarðu ekki að gera það?« sagði
hann hlæjandi.
»Nei«, svaraði ég, »því mamma segir
að það sé ljótt að afsaka sig, þegar
manni hafi orðið eitlhvað á«.
»Nei, heyrirðu þetta, gæzka!« sagði
hann við konu sína og skellililó. »Heyr-
irðu hvað drengurinn segir? — Æ, góða,
bezta Jetta, geturðu ekki náð þér aftur?
Stiltu þig nú, — stiltu þig nú fyrir alla
muni, hjartað mitt!«
En frúin gat nú ekki stilt sig. Svo
sneri hann sér aftur að mér og spurði,
hver væri móðir mín. Og er ég nefndi
nafn hennar, sagði hann, að hún væri
góð kona, það vissi hann.
»Jæja, farðu nú heim, litli vinur«,
sagði hann svo. »Farðu nú! Hér er
alt of mikill gauragangur til þess að við
getum talað saman í næði. Og þar að
auki — ég verð að fara inn og hafa
sokkaskifti, því ég er orðinn bullandi
votur af öllu þessu vatnsflóði. Vertu
sæll! Heilsaðu mömmu þinni og segðu,
að ég komi bráðum til ykkar. — En,
blessuð Jetta, geturðu nú ekki----------«.
Meira heyrði ég ekki. Eg komsl íljótt
lieim, hálfringlaður af öllu þessu, og sagði
frá þessum undarlega atburði; ég sagði
söguna um snjóboltann, sem hefði komið
þessu uppnámi til leiðar, um amtmann-
inn, sem ekki hefði reiðst, heldur hlegið