Æskan - 24.12.1910, Blaðsíða 8

VI
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
1910
datt í hug að líta inn í stofuna, með
því að ekki mátti ónáða mig í miðdegis-
dúrnum. Og svo hélt dúkurinn áfram
að brenna og brenna. En svo kemur
alt í einu þessi blessaði snjóbolli í tæka
tíð og bjargar öllu. Hann vakti mig, því
eitthvað af honum kom beint á nefið á
mér. Ég hrökk upp með andfælum og
sá eldinn, og svo varð heldur en ekki
aðgangur að slökkva; ég veit ekki, hve
mörgum fölum af vatni konan mín lét
hella á gólfdúkinn. En auðskilið er það,
að úr þessu hefði gelað orðið ljóta sagan,
ef hann, hnokkinn þarna, hefði ekki sent
þessum ágæta snjóbolta. Og að liann
svo var svo hreinskilinn að koma til
mín og segja til sín, sorgbitinn yfir
heillaverki sínu, já, það verð ég að segja
að er svo — —«.
Með þessum orðum lók hann mig og
setti þá borðalögðu á böfuðið á mér og
fór að hrósa mér svo, að aldrei hefi ég
fengið meira hól, hvorki fyr né síðar.
Að lokum lór hann að hvísla ein-
hverju að mömmu og hún aflur á móti
að honum. Síðan kvaddi hann vingiarn-
lega, óskaði okkur gleðilegra jóla og fór
af stað. Mamma sagði ekkert við mig,
en andlit hennar ljómaði af gleði, þegar
hún fór aftur að eiga við kökurnar.
Hvað hún og amtmaðurinn liöfðu verið
að hvíslast á, fékk ég fyrst að vita um
kvöldið, þegar búið var að kveikja á
litla jólatrénu. Þá kom vinnumaður amt-
mannsins og færði mér svo fallegan sleða,
að slíkan hafði ég aldrei augum litið.
Og sleðinn var hlaðinn af pokum með
ýmsu góðgæti, svo að öll fjölskyldan
gæti notið góðs af snjóboltanum mínum.
Mamma opnaði pokana og sýndi okkur
hvað í þeim var. í einum voru fíkjur,
og ætluðum við börnin að ganga af
göfiunum af gleði við þá sýn.
Nú gat mamma ekki lengur á sér
setið. — »Þarna sjáið þið, hvers virði
hreinskilnin er«, sagði hún og tók utan
um höfuðið á mér með báðum höndum,
kysti mig og sagði: »Þakka þér, dreng-
urinn minn, fyrir þá jólagleði, sem þú
hefir gert mér í dag!«
Mikið var um dýrðir næsta morgun,
er ég fór að vígja nýja sleðann úti í
garðinum, og lét ýrnist Kaspar litla
bróður minn draga mig á honum eða
ég dró hann; en mamma og báðar syst-
ur mínar stóðu við gluggann og horfðu á.
Ég man þelta eins og það hefði skeð í
gær: — drifhvítur snjórinn í garðinum,
klukknahringing í kirkjuturninum; Kasp-
ar með eldrauða vetlinga, sem hann
hafði fengið í jólagjöf; undrandi augu
systra minna og brosandi andlit móður
minnar við gluggann. Já, slíkt gleym-
ist aldrei, því gleðin var svo mikil!«
Með þessu endaði höfuðsmaðurinn
sögu sína, stóð síðan upp og gekk fram
i stofuna, þar sem kvenfólkið sat. Hann
fór beint til elztu konunnar, beygði sig
niður að henni og kysti liana á ennið,
rélt við hvíta hárið, ogsagöi: »Nú óska
ég þér enn þá einu sinni gleðiiegra jóla,
góða, gamla mamma!« Og það var
ekki laust við að eitthvað vott væri í aug-
um hans, er liann rétti sig upp aftur.