Æskan - 24.12.1910, Blaðsíða 13

1910
JÓLABLAÐ ÆSKUNNAR
XI
-5-4* í skammarkróknum. -§=-5-
TTINGAÐ sendi|mamma
mig, —
mér er vistin leið. —
Hún iekur ekki mjúkt á
mér.
Mamma, ég er reið!
En ef ég dæi af sulti’ og
Isorg
í svartri myrkra-krá,
hvernig skyldi’ henni verða
við? —
Ég veit hún grætur þá.
Elsku góða mamma mín!
mig svo sárt það sker.
Hættu að gráta — gráta
mig,
því glaðlifandi’ eg er.
Kæra liiamma, — komdu
fljótt,
komdu að sækja mig!
Ég slcal vera vænsta barn,
virða og elska þig.
B. J.
OOOOQOOOOOQOOOOOOOQOOOOOOOOOOOOOOOOOOOQOOOOOOO
Hrein tunqa.
IðlTT af mikilmennum heimsins hefir
J sagt: »þegar eg var 12 ára gamall,
ásetti eg mér að tala aldrei það, sem eg
gæti ekki með góðri samvizku látið móð-
ur mína heyra«. Drengurinn stóð stöð-
ugur við þennan ásetning sinn, og hann
varð líka mikilmenni.
Eg vil nú ekki fullyrða, að þetta eitt,
að liann var trúr þessum ásetningi sín-
um, haíi verið orsökin til þess, að hann
varð mikill maður, en það var þýðingar-
mikið atriði í lífi hans, og það væri gott,
ef margir drengir vildu fara að dæmi
hans og ásetja sér liið sama og liann.
Drengir eru mjög gjarnir á að við-
liafa klúrt og ljótt orðbragð, sem enginn
ætti að láta sér í hug koma, hvað þá
heldur um munn fara. Þeir halda að
það sé mikilmannlegt, en það er and-
styggilegur ósiður, — þeim til minkunar,
sem fremur hann, og saurgar smám
saman huga hans og hjarta.
Ungi vinur! Varðveittu tungu þína
frá öllum Ijólum og saurugum orðum,
því þó hún mamma þín heyri þau ekki,
þá heyrir guð þau. sj. j.