Æskan - 01.07.1928, Blaðsíða 4

52
ÆSK AN
hann fram A tvo menn, ærið stórvaxna
og mikilfénglega. Sátu þcir við veginn
og tálguðu spýtu með trjehnífi einum,
sem þeir notuðu á víxl. Hringur þótt-
ist sjá, að þarna kæmu hnii'ar hans í
góðar þarfir, dró þá upp og gaf þeim.
Þeir tóku við hnífunum fegins hendi,
og er þeii' höfðu reynt þá, kunnu þeir
sjer ekki læti fyrir fögnuði. Svona góða
hnífa höfðu þeir aldrei sjeð fyr. „Ef
þjer liggur lílið á, sknlum við reyna að
launa þjer“, sögðu þeir, er Hringur
kvaddi þá.
Er hann var kominn nokkuð lengra
áleiðis, hitti hann tvo skógarhöggs-
menn, sem voru að fella trje. Verkið
gekk þeim báglega, því að þeir höfðu
aðeins eina öxi, og lnin var úr trje.
Hringur þóttist sjá, að þarna kæmu
axir hans í góðar þarfir, og gaf þeim
þær. Þeir tóku við þeim fegnir, og er
þeir höfðu reynt þær, urðu ])eir glaðari
en frá megi segja. Slík ágætisverkfæri
höfðu þeir aldrei snert fyr. ,,Ef þjer
liggur lítið á, skulum við reyna að
launa þjer“, sögðu þeir, er hann kvaddi
þá, og fór.
Nokkru síðar kom Hringur að vind-
myllu einni. Voru þar tveir menn að
starfi, og möluðu þeir korn. Var svo
mikill gusturinn af mylluvængjunum,
að hárlubbinn á þeim flaksaðist, og þeir
voru bláir á nefinu af kulda. Hringur
dró upp hetturnar, og gaf þeim, hvor-
um sína. -Þeir tóku við, feginshendi, og
er ])eir fundu hversu hlýjar þær voru,
urðu þeir himinlifandi glaðir. „Ef þjer
liggur lítið á, skulum við Jauna þjer,
sögðu þeir, þegar Hringur kvaddi þá og
hjelt leiðar sinnar.
Loks komst hann alla leið til hallar-
innar. Þegar liann opnaði hliðið, komu
æðandi á móti honum björn og úlfur
og ætluðu að tæta hann í sig. En hann
greip aðra byggkökuna, sem Hlaðbjört
hafði fengið honum, braut hana i tvo
hluta og l'Ieygði sínum i hvorn, björn-
inn og úlfinn. Viku þeir þá óðara úr
vegi.
Þegar hann kom inn í höllina, sat
huldudrotningin í hásæti. Leit hún við
honum og gerði sig hlíða á svipinn.
„Jeg flyt þjer kveðju frá systur þinni.
hafgúunni, og spyr hún, hvort jeg geti
l'engið brúðarskart, sem þú munt kann-
ast við“, mælti hann.
Drotning þakkaði honum kveðjuna,
og var svo blið og mjúk á manninn
eins og hún væri engill. Hún sagðist óð-
ara skyldi fara að sækja skraulið, en
bað hann gjöra svo vel að fá sjer sæti
í hvíta stólnum á meðan hún væri í
burtu.
Hringur þakkaði henni, en kvaðst
ekki vera þreyttur, hann gæti staðið
þessa stund. Þá hauð drotning honum
að sitja í rauða stólnum. Hann væri
kanske mýkri, sagði hún. En Hring-
ur afþakkaði og sagðist helst vilja
standa. Ekki gafst drotning upp við
það, og bað hann þá að sýna lítillæli og
setjasl í bláa stólinn, og þegar hann var
ófáanlegúr til þess, þá skaut hún til
hans gula stólnum. Hringur sagði þá,
að ef hann yrði endilega að sitja, þá
kysi hann sjer sæli þarna í svarta stóln-
um, það væri fullgott handa sjer. Sett-
ist hann þar síðan.
Drotning varð afarreið, en stilti sig
þó og Ijet sem ekkert væri. Bað lnin
hann nú að snæða, hann hlyti að vera
bæði þyrstur og svangur, eftir svona
langa ferð. Bar liún þá fram feitan og
girnilegan lundabagga, og bað hann
gjöra svo vel að byrja á þessu, meðan
hún væri að leita að skartgripunum.
Hringur færðist undan, og kvaðst
hreint ekki vera soltinn, en drotning ljet
sem hún heyrði ekki undanfærslu lians.
Tók hann þá við lundabagganum, fyrir
siðasakir.
Um leið og drotning gekk út, laut
hún niður að nöðru einni Ijótri, sem
kúrði í einu hallarhorninu, og hvíslaði: