Æskan - 01.07.1928, Blaðsíða 5

JtZK AN
„Gættu hnns, greyið“, gættu hans vel!“
Hringur heyrði hvíslingarnar, og
mintist þá þess, sem Hlaðbjört hafði
sagt. Hann stóð því upp, jafnskjótt og
drotning var horfin i'it úr dyrunum,
gokk til nöðrunnar, og stakk undir
hausinn á henni silkisvæflinum. Naðran
kúrði sig iiiður og sofnaði, en Hring-
ur gekk að oininum, stakk lundabagg-
anum undir sópinn úti i ofnskotinu, og
settist svo aftur i svarta stólinn. Hann
var ekki fyr sestur en drotning kom
þjótandi að sækja eitthvað, sem hún
hafði gleymt. Hún spurði, hvernig hon-
um geðjaðist lundabagginn. Hann sagði,
að hann væri mesta sælgæti.
Drotning tautaði þá fyrir munni sjer:
„Lundabaggi lilli,
hvar liggur þú nú?“
Þá heyrðist utan úr ofnskotinu:
„Undir sófli, úti í skoti,
undir sófli, liti í skoti“.
Frh.
#
Þoka.
áGA litla í Tungu stóð í bæjar-
dyrúnum og neri stírurnar úr
aUgUnum. Kolsvört þoka grúfði
yfir öllu. Það kom geigur i Siggu, þegar
hún hugsaði til smalamenskunnar. Hún
hljóp upp í húsagarðinn og skygndist í
kring. Að eins örfáar ær sáust á lieil við
túngarðinn, en 80 voru ærnar, sem Sigga
lilla átti að finna. Hún flýtti sjer ofan úr
garðinum og' lagði síðan af stað norður
túnið. Hún bar beisli á öxlinni, og í
annari hendinni Jijelt hún á kökubita,
sem hún hafði ekki gefið sér tíma til
að ljúka við, áður en hún lagði af slað.
En nú var kjarkurinn að þrotum
kominn. Tárin tóku að hrynja niður
kinnarnar, og hún bað guð að hjálpa
sjer að finna ærnar í þokunni.
Alt í einu slaðnæmdist Sigga litla.
53
„Kálur, Kátur“, kallaði hún og
reyndi að bælá niður grátklökkvann i
röddiiini.
Kátur kom hlaupandi í einum spretti
heimán frá bænum og flaðraði upp um
Siggu með mikliim fagnaðarlátum.
Siggu varð hughægra. Hún klappaði
Kát, kjassaði hann og gaf honum bita
af kökunni sinni.
Hún skimaði í allar áttir, en engin
skepna var sjáanleg. Hún hraðaði sjer
nofður göturnar. Bráðum var hún
komin norður á Flóa. Þar voru hest-
arnir vanir að vera, og þar ætlaði liún
að taka Rauðku, eins og mamma lienn-
ar háfði leyft henni. Nú var liún orðin
hressari í huga og ákveðin í því að láta
ekki liugfallast.
Víst áttu þau það skilið, maninia
hennar og pabbi, að lnin reyndi að
hjálpa þeim eftir megni. Og mikið átti
hún nú betra en liún Sveina á Hóli,
þrátt fyrir alt. .Hún var skömmuð og
jafnvel barin, ef hún kom of seint með
œrnar, eða ef eitthvað vantaði af þeim.
Sveina var tökubarn, sein búin var að
missa mömmu sína, og hún Ragnliild-
ur gamla tók ekki á henni móðurhönd-
iinuin, éf ekki var alt í lagi.
Nú var hneggjað hátt og snjalt skamt
frá Siggu. Til allrar hamingju voru þá
hestarnir fundnir. Hún beislaði Rauðku,
klappaði henni vingjarnlega og settist
síðaii á bak. En Rauðka gamla var treg
að fara frá hinum hestunum og heldur
þung i spori yfir Flóann.
Sigga beygði við, niður að ánni.
„Hver veit nema ærnar liggi þar í
hvömmu num“, hugsaði hún. En
Bauðka var i illu skapi. Hún feksl
hvorki með góðu nje illu lil þess að
fara yfir Fosslækinn. Sigga gerði ýniist
að dingla fótunum og ltnýja hana áfram,
eða að klappa henni og reyna að blíðka
hana. Henni varð gramt í geði bæði við
lækinn og Rauðku. Ætlaði þá alt að géra
uppreisn á móti henni í dag — jafnvel