Æskan - 01.07.1928, Blaðsíða 13

Æ S K A N
61
„Jú, jú!“ Það vildu sandkornin. Þau
voru smásteinunum mjög þakklát fyrir
þessa uppástungu og sögðust vilja
byrja undireins á verkinu.
Fyrst þvoðu þau Bjarna litla um
fæturna, þangað til þeir urðu mjall-
hvítir. Svo byrjuðu þau að vefa. Sand-
kornin urðu sjálf að löngum og mjó-
um þráðum, sem lögðust hver upp að
öðrum, og ófusl saman. Steinarnir
þyrptust umhverfis þau og hjálpuðu
til eftir mætli, en lækurinn raulaði
undurþýtt lag, þeim til skemtunar.
Sólin var komin hátt á loft, þegar
Bjarni vaknaði. Eins og geta má nærri,
varð hann meira en lítið glaður, þegar
hann sá nýju skóna. Hann hentist á
fætur i einu vetfangi og fór að reyna
sltóna. Sandkornin brostu. Lækurinn
og smásteinarnir litu ánægjulega hvor
til annars. Bjarni sá það 'ckki. Hann
var svo glaður, að hann stökk af stað
á nýju skónum.
Hann tók von bráðar eftir því, að
hann var miklu fljótari að hlaupa,
heldur en áður. Skórnir báru hann á-
fram eins og vængir fugl.
Nú fór Bjarni að hugsa um, hvert
halda skyldi. Hjer eflir þurfti hann
ekki að horfa i vegalengdirnar, því að
nú var hann svo fljótur. Innan skamms
afrjeð hann að fara beint til hallar
konungs. Hann hafði heyrt um marga
unga menn, sem þangað höfðu sólt
gæfu sína.
Þegar hann kom til hallarinnar, sá
hann að hún var öll þaltin svörtum
slæðum. Bjarni spurði þann fyrsla, sem
hann hitti, hverju þetta sætti. Var hon-
um sagt sem var, að voðalegt tröll
myndi koina i konungsgarð, áður en
sól þessa dags gengi til viðar og taka
siðustu konungsdótturina og hafa á
brott með sjer. Nú væri það lniið að
brenna fjórar, og aðeins ein væri cftir.
„Nú! Er það ekki annað?” spurði
Bjarni hissa. „Þvi drepið þið ekki
tröllið ?“
Það er enguin manni fært. 1 fyrra
sendi kóngur alla sína fræknustu ridd-
ara á móti þvi, en ekkert dugði.
Skrímsli þetta hefur þrjú höfuð, hvert
öðru liótara, og riddararnir gátu aldrei
höggvið svo títt af því höfuðin, að þau
yxu ekki jafnharðan aftur“.
„Jæja“, sagði Bjarni litli. „Jeg skal
nú drepa fyrir ykkur tröllið, úr því að
þið getið það ekki“.
„Þú!“ hrópuðu hirðmennirnir stein-
hissa. „Ertu frá þjer, drengur?“
„Nei“, sagði Bjarni. „Segið þið kóngi
þetta. og svo skulum við sjá hvað set-
ur“.
Konungi þótti fjarska vænt um þetta
tilboð, cn auðvitað lijelt hann, að það
kæmi eklíi að neinu haldi. En þar eð
drengsnáðinn jiótlisl vcra svona viss um
að geta drepið tröllið, þá fanst honum
ekkert á móti því, að leyfa honum að
reyna.
„Eitt set jeg upp“, sagði Bjarni.
„Hvað er það?“ spurði kóngur.
„Það er, að jeg fái að hafa með mjer
stærslu brúðuna, sem kóngsdóltirin á“.
Kóngur tók því vel. Var nú Bjarna
fengin brúðan og sagt til, hvar hann
skyldi bíða cflir tröllinu, en það var
rjett fyrir utan liallardyrnar.
Ekki var sólin fyrri sest, en tröllið
sást koma vaðandi á bægslunum beina
leið lil hallarinnar. Það var ógurlegt á-
sýndum, en Bjarni var hvergi hrædd-
ur. Þegar ókindin var komin svo nærri,
að hún sá Bjarna, hrópaði hún og
sagði:
„Burt með þig, eða jeg gleypi þig
með húð og hári“.
„Hvað er þetta!“ ansaði Bjarni.
„Biddu svolitið, afi sæll. Hvert ertu að
fara?“
„Farðu til tunglins fyrir mjer. Þig
varðar ekkert um, hvert jeg er að fara.
Auðvitað gerir ekkert til, þó að þú vitir