Kyndill - 01.03.1934, Page 20

Kyndill
Götuhreinsarini*
verkamannsins í ellinni. Bognu bökin, lúnu og úttaug-
uðu herðarnar, æðaberu og kreptu hendurnar af ó-
skiljanlegu eilífu striti fyrir daglegu brauði og nýjum
kynstofni, gröfinni og gleymskunni.
Láki gamli bjó í kjallaraholu í stóru steinhúsi við
götu í útjaðri borgarinnar. Þar sem óhrein, rifin, horuð
og tærð lítil börn leika sér í pollunum, er koma í
holóttar og aurugar göturnar eftir stórrigningarnar. Þar
sem pau anda að sér óheilnæmu verksmiðjusóti og
ólofti ofan í ungu, óhraustu lungun.
— Þar stóð vagga barna hans. — Þar brostu þau í
fyrsta sinni á móti dagsljósinu og héldu að lífsgleði
og hamingja væri hlutskifti peirra í lifinu. Þar vöknuðu
fyrstu æskuvonirnar í brjóstum peirra og þar dóu
einnig seinustu æskuvonirnar á vörum þeirra. — Vesa-
lings æskan. — Hún horfir á lífið eins og á fegurð
kvöldroðans. En þegar ljósþokan hverfur og hillingar-
sýnin afhjúpast, er himininn dimmur og kaldur eins
og miskunnarlaus tilveran. — Æskan kaupir reynslu
sína og bitran sannleikann fyrir fegurð sína og sakleysi.
— Það eru fyrstu hamingjukaupin okkar hér' í lífinu. —
Láki gamli horfði á börnin sín tvö tærast upp af
berklum í köldu, slagakendu og óvistlegu kjallara-
holunni sinni. — Þau voru borin burt í grafreit hinna
horfnu. Þar sem jörðin nærist af mannholdi og orm-
arnir naga leyfar kynslóðanna, er hafa lifað á undan
okkur og dreymt sömu drauma og okkur um gæfu og
hamingju, er hafa snúisf í þjáningar og harma, — um
réttlæti og sannleika, er hafa snúist í óréttlæti og
18