Skírnir - 01.01.1920, Qupperneq 11

Skirnir] Jóhann SignrjónssoB. 5
og sáryrðum, hví hallar hún sér ekki að brjósti hans í
ógæfunni? Eyvindur tekur hörku í sig, segist vilja freista
þess að ná til bygða og sækja björg. Halla biður hann
að yfirgefa sig ekki, hún fái ekki afborið það, — hann
sinnir því engu. Hún minnir hann á ást þeirra. »Manstu
allar þær nætur, sem við sváfum saman undir beru lofti?
Var það ekki unaður, að finna morguninn strjúkast yfir
andlitið — opna augun og horfa inn i heiðan himininn.
Þá kystirðu mig og sagðir að þú elskaðir mig«. En orð
bennar fá engu ráðið. Hún biður hann að deyja heldur
oieð sér: »Þú byrgir strompinn og eg fylli kofann með
reyk. Svo göngum við til hvílu — eg tek í hendina á
þér — og okkur dreymir að við séum úti í sandroki«.
Hann biður hana að láta sig vera í friði og býst til ferð-
ar. Hún segir honum að drepa sig áður en hann fari:
»Þú getur stungið sveðjunni undir vinstra brjóstið — eg
skal hvorki hljóða né hvika; eg geri mér i hugarlund, að
eg sé að gefa barninu mínu brjóst, og það bíti mig«. Ey-
vindur stendst hana ekki lengur. »Eg hefi gert mig sekan
í mörgu illu athæfi«, svarar hann. »En miskunnarlaus
veit eg aldrei til, að eg hafi verið«. Hann hættir við að
fara. Verður Halla glöð, þakkar hún honum? Nei, grunur
hennar hefir breyzt í vissu, ást hans til hennar er kulnuð.
‘Hefðir þú faðmað mig að þér og sagt að þér þætti vænt
um mig, þó eg sé orðin Ijót og þrátt fyrir alla mína eymd,
þá hefði eg orðið glöð. En það gerðir þú ekki«. »Þú
veizt þó, að eg hætti við ferðina þín vegna«, svarar Ey-
vindur. »Ertu viss um það?« spyr Halla. »Varstu ekki
hræddur um að gera þig sekan í nýjum glæp? Þú hefir
víst hugsað meira um hinn mikla dómara en um migc.
Geðsmunir hennar bólgna upp, hún afneitar guði og fyll-
ist heipt til mannanna. Eyvindur les Faðir vor, Halla
felur andlitið í höndum sér og grætur sárt og hljóðlega:
»Aðan, þegar þú ^ætlaðir að yfirgefa mig, kallaði eg til
Þiu í síðasta sinn. Eg vildi ekki biða ósigur. Eg særði
Þig við allar þær endurminningar, sem eg hélt að þér
væru hjartfólgnar. Það snart þig ekki. Eg lítillækkaði