Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1900, Blaðsíða 44

Naðran, þar sem liún lá í klettaskoruuni,vai
lengi liugsi út af dauða valsin«, og eins út ai
því -live innilega luum lial'ði þráð að mega
fljúga í loft upp,
Hún gaut augunmn* scm snöggvast upp i
liina heiðriku liimin-fjarlœgð, sem síogæheill-
ar augað og fyllir hjartað með inndælli eftir-
vænting endalausrar gleði.
En hvað sá hann, liinn deyjandi valur, í
þessari víðu og veglausu reginauðn?
„Hversu má það vera, að slíkir sem liann
skuli, þegar þeir deyja, önáða sálu sína með
stjörnlausri iöngun til að fijúga upp í himininn?
Hvað má það vera, st-m þeirn er svo dýrmætt
þar ?
,,Ef til vill get ég komist að þvi. Eg skal
hregða mér á flug upp í liimininn. Eg þarf ekki
að vera þar lengur en mér gott þykir.1'
Fyr ei sagt en freistað. Hún í-veidaði sér 1
kuðung og fa-rðist í aukana, svo lippaði hún sig
gegnum loftið og glóði í sólskininu eins og mjð
silkiræraa. ,
Veltur þangað er vera vill; það sem skapað
er til að skríða, getur ekki flogið. Út í það hafði
hún ekki liugsað; svo féll húu ofan í klettaskor-
una sína, varð ekki fyrir slj'si og liló dáttaðöllu
saman.
,,Svo þetta er alt yndið við það að fljúga
upp í himininn.
„Hjákátleg er flönska fuglanna ! lia-lia-ha!
„Þegar þeir eru hér á jörðunni, veslast þeir
upp og una sér ekki, af því þeir þekkja hana
ekki. Þeir fljúga fyrirhyggjulaust liátt upp í
liimininn og leita sér lífsmeðala þar uppi í hita-
svækjunni og auðninni.