Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1900, Síða 45

23
„Ekkcrt er þar annaðengapandi geimuiinn,
auður og snauður. Að vísu er þar enginn liörg-
ull á ljósi, en þar (inst cngin fæða, ekkert sem
lialclið geti við lííi líkamans.
„Hví er þá þcssi liroki? Hví þctta álas?
Auðvitað er augnamiðið, að clylja lesti sinna cig-
in fýsna og ónytjungsskap sinn á vcrksviði lífs-
ins með því.
„Hjákátleg er fiönska fuglanna! ha-ha ha!
„En þeim tekst alclrei að flcka mig, þó þeir
hafi mikið að segja. Ég veit livernig öllu hagar.
Eg lief séð himininn.
„Eg hef fiogið upp i liann. Eg hef mælt
stærð hans og dýpt. Eg hc-f reynt hvað það er
að falla, þótt ekki hafi ég orðið fyrir slysi, og
fyrir bragðið hef ég nú hálfu sterkari trú á
sjálfri mér.
„Lofum þeim, sem ekki geta unað lifi jarð-
arinnar, að vaöa í villunni. Eg hcf komist að
sannleikanum,
,,Ég skal alclrei reiða mig á hvað þeiv segja.
Og skepna jarðar, sem ég er, á jörðunni vil
ég lifa“.
Og hún vatt sig í hnykil,hróðug af sjálfri sér.
Hafið sjieglaði sig í geislum hinnar suð-
rænu sólar, og öldui nar liðu syngjandi upp að
. strönclinni. Hinn ljúfi, sorghlandni söngui
þeirra bcrgmálaði kvæðið um hinn frjálsa og
vaska val, sem elskaði himininn svo heitt.
Ó, þú vaski valur! Þú sem hefur svifið um
himininn og lifað í heiðblámans veglausa veldi.
Ó, þú fullhuginn frjálsi! Þú hinn væng-
hvati!
Hátt, hátt sveifst þú mót sölu og með lireysti
þinni vanst þú ástir liennar.