Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1900, Síða 97

um geneui' í gegn um lesti avherbei'gið, hefur
tvisvar liitt Clark sofandi og hðtað að vísa hon
um út, en ég skal vara hann við næst, því það.
verður nðgu lengi samt, sem við verðum að ráfa
um strætin áður en við getum fengið rúm í ytri
göngunum í lögreglu-húsinu, þar sem loftið er
ofur lítið minna fúlt ög mönnum ekki alvegeiná
þétt troðið saman og í innri göngunum, því þar
er hver blettur af gólfinu þakinn með fðlki.
Svona segir Clark mér að sé í þeirri vista'veru.
Það er dálítið skrítið, þegar ég fer að liugsa
um það, hva.ð orðin er náinn kunningsskapur-
inn milli okkar Clarks. Við liöfðum aldrei sést
fyrr en núna í vikunni, þegar ég var að ganga
seinasta áfangann hingað til Cliicago, og við
þekkjum litið fortíð hvor annars. En mér finst
eins og að bönd þau, sem binda mig við hann,
séu knýtt fyrir löngu í sögu okkar. Má vera, að
menn séu fljð'astir að verða kunnugir, þegar
menn sameiginlega streitast við allslausir að
afla sór liinna fyrstu lífsnauðsynja.
Það var snem'ma morguns, síðastliðinn mið-
vikudag, að óg tðk mig upp, til að ganga sein-
ustu 30 mílurnar, sem voru eftir til að komast
i miðjan bæinn. Chicago hafði lengi staðiðfyrir
liugskotssjónum minum í mikilleik sínum, mikil-
leik auðæfanna, mikilleik dugnaðarins og vel-
gjörðaseminnar, mikilleik fátæktarinnar og
neyðarinnar.
Að afliðnu háclegi settist ég niður til að hvíla
mig á pallinum á Woodlaicn Stntion Illinois
Central-járnbrautarinnar. Lestirnar þjðta út
og inn.og rétt þar hjá eru sporvagnar á ferðinni.
Fimm cent hefði du'gað mér yfir síðustu þreyt-
andi mílurnar, en ég átti ckki eitt cent,, hvað þá