Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1904, Blaðsíða 78
42
lengjum, meö engjum og skógarrunnum á milli. Og
þá má geta þess, aö það bar ekki hvaö minst ábústöö-
um bændanna, sem bjuggu þarna á víö og dreif um
sléttuna. Húsin stór og reisuleg, mörg af þeim líkari
höföingjahíbýlum en bænda. þaö var eins og vel-
megun og friöur og ánægja ættu þar heima—hefðu
sezt þar aö fyrir fult og alt.
Og litli drengurinn, sem átti heima í kofanum
vestan undir hálsinum, vissi vel, hve fagurt var um aö
lítast þar uppi. Hann taldi ekki eftir sér aö ganga
brattann þangað til upp á hálsinn var komiö, og þar
lék hann sér tímunum saman, eöa lá í grasinu og virti
fyrir sér sveitina sem lá austur undan. Hann hafði
jafnvel tekiö á sig það ómak að tína saman alla þá
steina, sem hann gat fundið, og bera þá þangað, sem
hálsinn var hœstur. Þar hlóö hann þeim saman og
kallaöi þaö húsið sitt, en lélegt hús var það nú samt,
að eins tveir veggir og ekkert þak yfir.
Einn dag þegar hann var lengi búinn að leika sér
þar uppi og orðinn lúinn, fór hann inn í húsiö sitt
og lagðist þar fyrir til að hvíla sig. Og á meðan hann
lá þar -- hann vissi aldrei hvort hann var vakandi eöa
sofandi — þá varö honum litið austur yfir sléttuna og
sá langt í burtu, yzt út við sléttubrúnina eitthvert lif-
andi ferlíki sem gnæfði við himininn og þokaðist áfram
í áttina til hans.
Lýsingin, sem hann gat gefið af þessari ófreskju
var svo óglögg, aö lítiö var á henni að græða. Stund-
um virtist honum hún veltast áfram eins og ormur,
stundum var hún í líkingu viö naut með hestsfætur og
hundshaus, og stundum var hún skríðandi dýr meö
átta fótum og þremur hausum, en alt af voru augun