Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1904, Blaðsíða 85
49
bar við í hópi þeírra. En þegar hér er komiö sögunni,
vill þaö óhapp til, aö ,,Framfari“ veröur að hætta að
koma út. Kaupendur hafa ekki staöiö í skilum, eins
og oftar hefir viö borið, fyrirtækið þess vegna ekki
borið sig, en safnað skuldum, er loksins námu býsna
mikilli upphæö, svo blaðið varö að hætta. Þótti öll-
um það illa farið, því ýmislegt gott hafði það haft
meðferðis, og þrátt fyrir alt verið augljós vottur um
ofurlítið andlegt líf meðal þess brots þjóðarinnar, sem
vestur var fluttur. Hinn 30. janúar kemur út síðasta
blað , ,Framíara“ og er þá einungis hálft. Var það
38. tölublað annars árgangs. Nú eiga Islendingar hér
ekkert fréttablað og undu. því illa. En flestum kom
saman um, að þegar fslenzkt blaðfyrirtæki risi á fót
aftur, mundi það hvergi annars staðar verða, en í
Winniþeg. Enda kom það æ betur í ljós, að nýlend-
an í Winnipeg mundi eiga mikinn og fagran þroska
fyrir höndum og að þar mundi einmitt verða þunga-
miðja andlegs lífs með íslendingum vestan hafs. Árið
1880 leit ekki út fyrir, að mikið ætlaði að verða úr slík-
um vonum, því þá hætti ,,Framfari“ út að koma og
þá flutti síra Jón Bjarnason neim til fósturjarðarinnar
og gjörðist þar prestur. Yfir árinu 1880 og framan af
árinu 1881 hvílir eins konar miðaldamyrkur. Þá voru
menn að brjótast úr Nýja Islandi tugum og hundruð-
um saman og flytja örsnauðir og illa leiknir suður til
Dakota og vestur til Argyle. Sumir námu staðar um
lengri eða skemmri tíma í Winnipeg. Áðrir settust þar
að fyrir fult og alt. Fátæktin hefir eflaust aldrei ver-
ið meiri hjá öllum þorra fólks vors hér en einmitt um
þetta leyti, því fé manna hafði mjög til þurðar gengið
í Nýja íslandi, það lítið, er þeir höfðu með sér haft,er