Almanak um/fyrir árið 1900-1905 - 01.01.1901, Síða 39

„Ó glitfagTa líf ég girnist þig,
„æ, geturðu nft ekki frclsað mig,
„og flutt mig á friðsælann æsku arm
„við ástþráða vinarins milda barm,
„nákulda dauðans mér forðað frá
„og fært mér allt gott sem að lííið á?“
Þá lineigði sig geislinn að liaflnu blá,
þá heilsaði nóttin svo dökk á brá
með alvörusvipinn, sú sannleiksdís
að sópa burt vonanna paradís.
Eilífðin, það er algjör nótt
efnisleysa er myrkrið hljótt,
en ljósið er aðeins leiftur sinátt
sem leikur við myrkursins ofurmátt,
en tilveran — lífið, er ijósafjöld,
sem leilcur við fimbulvítt dauðans kvöld.
„Ó, fallvalti geisli þú fer á braut
„og fellur í hafsins ið dimma skaut,
„svo liverfa mör vonir, mín hjartans þrá
„nú hjarta mitt sprengir, ég deyja má,
„því ljúfasta stundin sem liðin er
„liún liður ei aftur fram hjá mér.
„Nei, aldrei framar mín æskutíð
„ó, aldrei framar svo mild og blíð,
>,og aldrei framar minn ástvinur kær
’,þig auguin að líta sál mín fær.“