Afturelding - 01.01.1953, Blaðsíða 1

20. ÁRG.
REYKJAVlK 1953.
1,—2. TBL.
Hakinn og spaðinn vitna.
Hatshepsut
konu iiKsdóttir.
Við uppgröft í borgarrústum og sögustöðum Biblí-
unnar, kemur ýmislegt í ljós, sem kastar ljósi yfir tor-
skildar frásagnir Ritningarinnar.
Margir sem lesa Biblíuna með nokkurri gagnrýni, hafa
ekki þótzt geta skilið það, að Egyptar voru svo góðir
og gjöfulir Jósef, og yfirleitt Hebreum, en snéru svo allt
í einu kvæði sínu í kross og sýndu þeim fullan fjand-
skap.
Sannað er nú, að um 1800 fyrir Kristsburð brauzt villt-
ur Bedúína-ætlflokkur inn í Egyptaland. Ættflokkur þessi
var kallaður Hykisos-lýður, og náði hann um stund kon-
ungsvaldi í landinu. Varð þá gamla egypzka konungs-
ættin að láta af völdum. Á þessum tíma hnignaði mjög
allri menningu Egypta.
Svo virðist, sem Jósef og ættmenn hans hafi komið til
Egyptalands á dögum einhverra hinna fyrstu Hvksos-
konunga. Að Hebrear, um leið og þeir komu til Egvpta-
lands, fengu svo góða aðstöðu í landinu, er skýrt á þann
veg, að þessir konungar, er sjálfir voru af útlendu bergi
brotnir, vildu að allir útlendir menn fengju, sem mest
völd í Egyptalandi, en innfæddir menn eins lítil og
mögulegt var.
Árið 1580 f. Kr. gerðu Egyptar upreisn gegn þessu
útlenda konungsvaldi og hröktu Hyksos-konungsættina
frá völdum. Eftir það kom hrein egypzk konung'ætt í
hásætið aftur. Nú gerðist það, sem segir í 11. Mós. 1,7:
-,Þá hófst til ríkis í Egyptalandi nýr konungur, sem eng-
in deili vissi á Jósef.“ Hin nýju stjórnarvöld stefndu
nú markvisst að því, að brjóta vald þeirra niður, sem að
einhverju leyti höfð'u stutl Hyksos-konungsættina. Kom
þetta freklega niður á Hebreum, sem fengið höfðu vin-
sældir miklar hjá Hyksoskonungunum. Hér létu Egyptar
kné fylgja kviði.
Þriðji konungur Egypta, eftir valdatökuna, hét Tatmos
1. Það var tvímælalaust liann, sem fann upp á því
kænskuráði, að drekkja skyldi öllum sveinbörnum Hebrea
í ánni Níl.
Dóttir Tatmos 1. hét Hatshepsut. Þótt Biblían nafn-
greini ekki konungsdóttur þá, sem bjargaði Móse, renna
öll rök undir það, að það hafi verið Hatshepsut. Það
þykir hafa verið ósköp líkt henni að veiða sveinbarn
Hebrea upp úr ánni, þótt ekki hefði verið til annars, en
að erta föður sinn með því. Prinsessan var fríð sýnum,
en um leið ákaflega einráð um alla sína háttu. Meðal
annars er um hana sagt, að hún hafi ekki hikað við að
brjóta aldagrónar siðvenjur, til þess að fá vilja sínum
framgegnt. Þannig brá hún á það ráð, öllum til stór-
hneykslunar, að ganga í karlmannsfötum.
Þegar faðir hennar dó átti bróðir hennar að erfa hú-