Afturelding - 01.01.1962, Blaðsíða 11

AFTURELDING
Aðeimsí lítill dreng'iir
Við hverfum eitt hundrað ár aftur
í tímann. Eldri prestur einn var í
þann veginn að hefja aftansöng i
kirkju sinni. Þegar hann kom inn í
skrúðhúsið, mætti honum þar einn
af starfsmönnum safnaðarins —
djákni —. Þessi maður var áhyggju-
fullur á svip og sýnilega hryggur.
— Fyrirgefið, herra prestur, sagði
hann, en ég er kominn hingað svo
snemma með það fyrir augum að
tala við yður um visst atriði, sem
liggur mér mjög þungt á hjarta.
Herra prestur, það hlýtur að vera
eitthvert feil við prédikun yðar og
starf yðar yfir höfuð, því að á þessu
ári hefur aðeins ein persóna óskað
eftir að fá inngöngu í söfnuðinn okk-
ar, og það er aðeins drengur.
Gamli presturinn hlustaði hljóður.
Augu hans fylltust tárum og magra
höndin skalf.
— Ég er á sama máli, svaraði
hann eftir stundarkorn, dapurlega.
— Ég finn, að það er margt sem
breztur, en Guð veit, að ég hef leit-
azt við að gera skyldu mína, og augu
mín líta upp til hans í von um
ávöxt.
— Alveg rétt, sagði djákninn, en
af ávöxtunum skuluð þér þekkja þá,
segir Drottinn, og einungis einn nýr
meðlimur og auk þess er hann að-
eins drengur. Þetta finnst mér vera
sönnun þess, að hér vantar sanna
trú og raunverulega kostgæfni. Ekki
langar mig til að vera harður, en
þetta hefur legið mér þungt á hjarta,
og ég álít að ég hafi aðeins gerl
skyldu mína, þegar ég talaði hrein-
skilnislega um þetta við yður.
— Já, þökk fyrir að þér gerðuð
það, svaraði hinn aldni lærimeistari
auðmjúkur.
Þetta kvöld gekk hann með þungt!
og sundurmarið hjarta upp í prédik-
unarstólinn. Og er hann lauk ræðu
sinni voru augu hans döggvuð tár-
um.
Þegar allir aðrir voru farnir, nam
hann um stund staðar í gömlu rökkv-
uðu kirkjunni sinni. Hann hafði
djúpa þörf fyrir að vera aleinn. Stað-
urinn var honum heilagur og kær.
Frammi fyrir þessu altari hafði hann
vígt moldinni leifar þúsunda manna,
sem horfnir voru héðan, og hér hafði
hann boðið velkomin börn hinnar
nýju kynslóðar. Hér hafði hann starf-
að síðan hann var í blóma lífsins,
og nú hafði hann, innan hinna sömu
veggja fengið að heyra, að starf hans
var að engu metið, og að því fylgdi
engin blessun lengur.
— Aðeins einn drengur var ávöxt-
urinn af heils árs starfi.
í einu horni kirkjunnar stóð nú
hinn umræddi drengur og veitti ná-
kvæma athygli hinum þreytta, aldr-
aða manni. Sál hans var þrungin
kærleika og meðaumkun með þessum
góða og virðingarverða læriföður.
Hann gekk nú til prestsins og lagði
hönd sína hlýlega á handlegg hans.
— Ó, ert það þú, Robert? sagði
gamli presturinn undrandi.
— Já, það er nokkuð, sem mig
langar svo mikið til að tala um við
yður, sagði drengurinn feimnislega.
Álítið þér, herra prestur, að ef ég
verð mjög duglegur að starfa, að ég
geti nokkurntíma orðið prédikari?
— Prédikari?
— Eða kristniboði?
Það varð löng þögn. Augu hins
aldraða lærimeistara fylltust tárum.
Að lokum sagði hann: Þetta stillir
þjáningar hjarta míns. Robert. Eg
sé nú Guðs blessuðu hönd. Mættí
Guð blessa þig, drengurinn minn.
Já, ég trúi, að þú með tímanum verð-
ir prédikari!
Fyrir meira en 50 árum kom aldr-
aður kristniboði til baka frá Afríku
til London. Nafn hans var alls staðar
nefnt með hinni dýpstu lotningu.
Þegar hann kom inn í samkomu, risu
allir úr sætum sínum. Þegar hann
talaði ríkti fullkomin þögn. Þjóð-
höfðingjar stóðu berhöfðaðir frammi
fyrir honum og landsins göfugustu
aðalsmenn kepptust um að bjóða
honurn til heimila sinna.
Gamli kristniboðinn hafði leitt
marga heiðingja að krossi Krists.
Hann hafði unnið hina villtustu ælt-
flokka í Afríku undir áhrif fagnað-
arerindisins. Hann hafði þýtt Biblí-
una á tungumál heiðingjanna. Gegn-
um vísindalegar rannsóknir hafði
hann unnið hinum landfræðilega
félagsskap ómetanlegt gagn. Hann
hafði ekki einungis unnið sinni þjóð
gagn, heldur kristniboðinu í heild.
Hinn þekkti og elskaði kristniboði
var Robert Maffat.
Gamli kirkjuþjónninn hefur lengi
hvílt undir grænni torfu á þeim stað,
þar sem hann hafði þjónað af trú-
mennsku og í auðmýkt unnið öll sín
störf. En störf hans munu lifa í bless-
unarríkri minningu, ekki sízt vegna
þess sem hann var og gerði fyrir lít-
inn dreng, og vegna þess sem þessi
drengur var og gerði fyrir Guðsríki
og kristniboðið í heiminum.
11