Fróði - 01.01.1912, Síða 10

204
FRÓÐI.
René fann sig snortinn af ræðu Alice; hann fór án þess að
segja eitt einasta orð.
“Hamingjan hjálpi mér! hvað hún er fögur’’; sagði René
við sjálfan sig um leið og hann gekk um þrönga strætið. “En
hún á ekki að verða rnín — ekki mín”.
Hann reyndi að hressa sig og vera glaður.
Dagarnir liðu og loks korn hinn mikli veisludagur. Það var
heiðskír, stjörnubjört nótt það kvöld og frost allrnikið. Napur
vindur af norðvestan.
Roussillon, kona hans, Alice og Beverley urðu öll samferða
til “hússins við ána”. Þangað var komið á undan þeim fjöl-
menni mikið. Nálega aliir bæjarbúar voru þar saman komnir.
Nokkrir eldar höfðu kveiktir verið fyrir utan húsið, því húsrúm
var ekki nægdegt slíkum fjölda; ef rúm ætti a'ð vera viðunanlegt
fyrir dansendur. Glaðværir mannflokkar höfðu safnast að eld-
unum, en inni í húsinu dundu við fiðlutónar. Allir hlóu og töl-
uðu í senn. Þar mátti heyra fjörugt tungutak og fótatak eftir
hljóðfalli.
Þú myndir hafa orðið hissa ef þú hefðir komist að því, að
Jazon frændi var sá er lék á fiðluna; en þarna sat hann eins og
konungur í hásæti, — en samt úti í einu horninu — beygjandi
sig fram og aftur sem á lífróðri, olnbogarnir gangandi upp og
niður, en á skallann skein sem á afbleiktan lauk. Munnurinn
gekk frá öðru eyranu og út að hinu samferða fiðluboganum.
Það vakti allmikla eftirtekt er Roussillon kom með liði sínu,
því er áður er nefnt. En sérstaklega var það kjóll Alice, er
mönnum varð starsýnt á. Af honum lagði nokkurs konar
glampadýrð í augu fólki þessu, er með öllu var óvant skrautbún-
ingi. Konurnar voru sem þrumu lostnar; stúlkurnar gláptu
undrandi og öfundsjúkar. Karlmenn, eldri og yngri, gáfu aug-
unum fult frelsi, að njóta fegurðar þessarar. Það var líkast því
sem drotning, skrýdd tignarklæðum sínum, hefði komið inn í
ljóta, óhreina bjálkakofann.
Jazon frændi kom auga á hana, og snögghætti að spila.
Dansendurnir þyrptust saman í hóp og hættu dansinum. En hún