Muninn - 01.12.1949, Blaðsíða 7

M U N I N N
15
Ekki verður ófeigum í hel komið
Krists og náðarmeðulin. Enginn sér
Jrað utan á þessum hlutum, að hér sé
um hjálpræði að ræða. Sá, sem ekki
vill trúa, sér aðeins son Jósefs og
Maríu, finnur í Biblíunni aðeins safn
gamalla rita, og finnur í söfnuði
guðs á jörð samsafn ófullkominna
manna, sem safnast saman um vissa
ytri siði.
En þó er táknið alnægt J:>eim, sem
hlýtur gjöf trúarinnar og treystir því,
að barnið í jötunni er guð sjálfur. Því
að þá er Jesúbarnið ekki aðeins fyrir-
boði hins alnæga hjálpræðis, sem vér
þráum, heldur er Jretta hjálpræði al-
gjört og það í Jesú sjálfum.
Holdtekjan — að guðs sonur varð
maður, er grundvöllur hjálpræðisins.
A þeirri staðreynd hvílir allt það, sem
Jesús kenndi og gjörði hér á jörð.
Með komu Jesú Krists til jarðarinn-
ar gaf guð deyjandi mannkyni skap-
andi kraft sinn, læknaði og bætti
mein þess.
Sjúkdómur vor mannanna er sá, að
vér viltumst frá guði, að vér rufum
vitandi vits sambandið við hann, sem
er uppspretta lífsins. Og öll þrá vor
eftir því, sem er æðra og betra á hvaða
sviði sem er, og hversu sjúkleg sem sú
þrá kann að vera, er þrá eftir því að
sameinast guði að nýju. Því sagði
Ágústín kirkjufaðir: „Vér erum skap-
aðir tii samfélags við guð, og hjarta
mitt er órótt, unz það hvílist í þér, ó,
guð.“ Þetta samband varð knýtt á ný
er Jesús fæddist. í honum hefur rnann-
kynið fundið guð aftur og guð týnda
sköpun sína. Þess vegna er „táknið“,
ljarnið í jötunni, ekki að,eins tákn
einhvers, sem mun koma, heldur
grundvallarstaðreynd hjálpræðisins.
Lífsáform Jesú var að sameina guð
og mann. Hann gat ekki afneitað
guði, liann gat heldur ekki sleppt hin-
um vonlausasta rneðal manna. Fyrir
persónu hans og það verk, sem hann
vann, er öllum mönnum gjör.t kleift
að öðlast samfélag við guð. Með því er
neyð mannanna að engu gjörð.
Táknið: Guðs sonur í skauti Maríu
er opinberun Jreirrar staðreyndar, að
guð hefur giipið inn í tilveru verald-
ar, sem var í skugga dauðans.
Þess vegna höldum við jól.
Sá, sem komið hefur auga á Jretta,
liikar ekki augnablik, heldur setur allt
traust sitt á þennan Jesúm, sem getur
Oft flýgur mér þessi málsháttur í
liug í sambandi við það atvik, sem nú
skal greint frá, því að sjaldan virðist
mér liann hafa sannazt betur en ein-
mitt þá.
Bóndi, að nafni Páll Gíslason, flutti
að Aðalbóli í Hrafnkelsdal vorið 1945
og dvaldi þar að mestu leyti einn um
sumarið, meðan sláttur stóð yfir. Kom
þá fyrir, að hann fékk aðstoð frá Vað-
brekku, sem er næsti bær, við að hirða
hey, þegar mikið lá við.
Dag einn í septembermánuði kont
hann út í Vaðbrekku og vildi endur-
gjalda þá hjálp, sem honum hafði ver-
ið veitt við heyskapinn þá um sumar-
ið, og varð það úr, að hann skyldi
hjálpa okkur við að flytja síldarmjöl
yfir Jökulsá á Brú, en það varð að
flytja í kláf. Var sú hjálp kærkomin,
því að maðurinn var sterkur vel, en
erfitt var að konta 100 kg mjölsekkj-
um á kláfinn og af honum.
Frá Vaðbrekku er rösklega hálf-
tíma gangur að kláfnum, en hann er
lijá bænum Brú á Jökuldal.
Við lögðurn af stað að morgni liins
12. september og vorunr alls fjórir:
bræður mínir, Jón Hnefill og Aðal-
steinn, Páll og ég.
Fyrsta verk okkar, þegar að kláfn-
um kom, var að strengja vírana, því
að þeir voru orðnir svo slakir, að
mjög erfitt var að draga kláfinn yfir,
ef mikill Jrungi var í honum. Að því
loknu fórum við vestur yfir ána og
drógum síldarmjölspokana niður að
kláfnum, því að bílvegur náði ekki
nema niður á brekkubrúnina fyrir of-
an. Þegar svo var komið, ætlaði Jón
að fara austur yfir ána aftur og vera
þeim megin og draga pokana yfir, en
það, sem enginn annar megnar: Að
frelsa lýð sinn frá öllum syndum hans.
Það er þessi boðskapur, sem veitir
friðinn, sem er æðri öllum skilningi,
og hina sönnu gleði, jólagleðina.
Komið, allir, sem vitrir eruð!
Krjúpið við jötuna!
Kom þú!
Veittu Jesú Kristi rúm hjá Jrér, og
Jdú munt eignast gleðileg jól.
Jóliann Hliðar.
það vildi Páll ekki taka í mál, og fór
svo, að liann hafði sitt fram. Fór hann
síðan upp í kláfinn, en Jón hélt upp
brekkuna og ætlaði að ná í poka, sem
enn voru eftir þar, en við Aðalsteinn
vorum við kláfinn. Ég sneri nrér eitt-
hvað frá, en Aðalsteinn hafði gát á
dragreipinu, sem að vestan var, að
það ekki festist í vörðunni. Vissi ég
ekki fyrri til en ég heyrði brest, og
um leið hrópaði Aðalsteinn til mín,
að Páll hefði farið í ána.
Eg sneri mér við, um leið og ég
heyrði brestinn, og sá Jrá í iljarnar á
Páli, áður en liann fór á kaf. Við hróp-
uðum til Jóns, að Páll hefði dottið í
ána, og stóðum svo með öndina í háls-
inum og biðum eftir því, að honum
skyti upp. Að því er okkur virtist,
var hann óralengi í kafi, en skaut svo
upp nokkru utar, því að straumurinn
í ánni er mikill þarna. Dragreipið að
austanverðu hafði runnið út úr kláfn-
um ofan í ána. Fyrst vonuðum við að
honum tækist að ná í reipið og kom-
ast nteð því til lands, en okkur bæði
til undrunar og skelfingar reyndi
hann það ekki, og bar hann brátt svo
langt út ána, að þess var enginn kost-
ur. En ekki hafði hann lengi flotið út
ána, Jtegar við sáurn, að hann ætlaði
að berjast, unz yfir lyki, því að hann
hafði tekið sundtökin og synti að
austurlandinu svo sterklega, að höfuð
og háls var alltaf ofan vativs. Fyrir
sunnan kláfinn rennur áin í Jtrengsl-
um, en gljúfrið breikkar beint undir
honum. Þar eru ekki boðar í ánni, en
straumþungi mikill. En þegar utar
dregur, skaga klappir út í ána báðum
megin frá, og liggja boðar þaðan út
að miðju árinnar.
Það sáum við, að eina vonin var, að
Páll næði landi fyrir ofan þessa boða.
Það stóðst líka á endum, að þegar
ekki voru eftir nema 2—3 metrar að
boðunum, var hann kominn að landi.
Auðséð var, að honum gekk illa að
komast upp á klöppina, enda var hann
þá eflaust farinn að Jrrevtast. En það
tókst þó, og þegar liann var aftur
kominn á þurrt land, sneri hann sér
að okkur og veifaði til okkar. Páll var
yzt fata í samfestingi, en á fótum hafði