Muninn - 01.04.1952, Blaðsíða 4

28
MUNINN
FERÐASAGA!
Eyjafjörður er fögur sveit og ekki
sízt um sumardag, þegar sólin hellir
geislaflóði sínu yfir landið og náttúr-
an iðar af lífi. A slíkum.dögum losnar
hugur okkar úr viðjum hins hvers-
dagslega lifs, og þfár okkar leita upp
fyrir ryk og skarkala menningar nú-
tímans.
Sunnudag einn, snemma sumars,
stóð mikið til heima. Pabbi ætlaði að
handsama þessa einu skepnu, sem
hann á, en bað er glófext hryssa. Hafði
Iiann fengið fjóra fornvini sína til að-
stoðar, en þar sem þeir voru allir af
léttasta skeiði, fengunt við Auður syst-
ir mín að fljóta með, svo að ekki yrði
ellihrumleik um kennt, ■ ef hryssan
næðist ekki.
Eftir mikla snúninga komumst við
af stað og fórum geyst. Við vorum sjö
saman, og riðum öll gæðingum, að
sögn þeirra karlanna. En óneitanlega
sannaðist á mínum reiðskjóta hið
fornkveðna: „Að ekki er allt yakurt,
þótt riðið sé.“
Segir nú ekki af ferð okkar, fyrr en
við komum að bæ þeim í Eyjafirði, er
Holtsel heitir. Var þá nálægt nóni.
Bóndi stóð úti á hlaði, er við riðurn í
garð. Var ekki við annað komandr en
við þægjum kaffi. Var því tekið með
þökkum og við leidd til stofu. Kom nú
húsfreyja og tók að raða hinu margvís-
legasta hnossgæti á borðið mér til mik-
illar gleði. Hóf ég nú að hugleiða, hver
tegundin væri lostætust og hjá hvaða
fati ég ætti helzt að sneiða.
En ég var vakin heldur hastarlega
upp frá þessurn hugleiðingum. Meðan
ég var að gera hernaðaráætlanir gegn
kökunum, höfðu hrossin rásað suður
veg og voru horfin bak við leiti.
Dæmdist það á mig, sem var úrskurð-
uð fótlengst í flokknum, að elta hross-
in. Fór ég nú af stað og hljóp allt hvað
af tók, þar til ég náði hrossunum. Brá
ég mér á bak og reið í spretti lieim-
leiðis, því að hugurinn bar mig hálfa
leið heirn í veizlukostinn. Kom ég
hestunum í hús í skyndi og hélt lieim
að bænum, sigurreif og kát. En skyndi-
lega þyrmdi yfir mig. Heiman frá bæn-
um kornu furðulega margir kettir. N ú
eru kettir einhverjar hræðilegustu
skepnur veraldar í mínum augum.
Um stund starði ég höggdofa á sýn
þessa og mátti mig hvergi hræra. En
brátt tók vitundin til starfa á nýjan
Jeik, og ég lagði á flótta. Eg hljóp sem
fætur toguðu upp að fjárhúsum, sem
standa þarna í túninu, opnaði dyrnar
og skauzt inn. En ég hrökklaðist iit
aftur með hálfu meira liraða. I garð-
anum lá læða með kettlinga. Eg var
þarna milli tveggja elda. Inn þorði ég
ekki, og kattarunan neðan nálgaðist
stöðugt. Nú voru góð ráð dýr. Mér
flaug í hug að hrópa á hjálp, en það
var svo skammarlegt, að ég hætti við
það. Þá kom mér í hug sú ráðlegging
föður míns að láta skepnur aldrei
verða varar við ótta. Eg reigði því
höfuðið og stikaði af stað, en uppgötv-
aði þá, nrér til mestu skelfingar, að
kettirnir héldu í humátt á eftir. Nú
var mér allri lokið. Ég hljóp af stað
með alla kettina á hælunum og komst
heim við illan leik. Þegar þangað
kom, sagði ég mínar farir ekki sléttar,
en fólkið hló dátt að. Settist ég nú til
borðs, og þrátt fyrir undangengnar
hörmungar hafði ég beztu lyst á kök-
unum.
Áður en langt leið, kom ferðahugur
í fólkið, svo að við kvöddum húsráð-
endur með mestu virktum og þökkuð-
um góðgerðirnar. Héldum við nú sem
leið liggur til Möðrufells, en þar var
hryssan í stóði.
Stóðið hafðist við í dalverpi nokkru,
afgirtu. Við rákum nú öll hrossin í
hóp í eitt girðingarhornið og nálguð-
umst þau með mestu hægð. En þarna
var hvert hrossið öðru styggara. Þau
ruddust á mannhringinn og þutu út í
buskann. Urðum við að stíga á bak
og þeysa allt hvað af té>k á eftir. Þótti
okkur stelpunum það bezta skemmt-
un að þeysa yfir móa og mýrar og
hvað senr fyrir varð.
En allt í einu sá ég, hvar einn af
riddurum föður míns sveif í fallegum
boga til jarðar. Hestur hans hafði
sveigt til hliðar á sprettinum til að
forðast dálítið dý, er á vegi hans varð.
Þetta varaðist riddarinn ekki og varð
því eftir í dýinu. Varð af þessu mikill
hlátur, þegar við höfðum gengið úr
skugga um, að maðurinn var ómeidd-
ur. Seint og um síðir náðum við hryss-
unni og héldum lieim á leið. Ákváð-
um \ ið að fara gamlar reiðgötur, sem
liggja út með fjalli.
Skilaði okkur vel áfram, og vorum
við stödd fyrir ofan Kristnes urn mið-
nætti. Fórum við upp á hól einn, sem
þarna er og nefnist Sjónarhóll. Þarna
blasti Eyjafjörðurinn við sjónum okk-
ar, sveipaður töfraljóma kvöldsólar-
innar. Hér í þessari fögru sveit vildi
ég mega lila og starfa. í hug minn
kom þessi vísa skáldsins:
„Yfir heim eða himin,
hvort sem hugar þín önd,
skreyta fossar og fjallshlíð
öll þín ÍTamtíðarlönd.
Fjarst í eilífðar útsæ
vakir eylendan þín:
nóttlaus voraldar veröld,
þar sem víðsýnið skín.“
Mér fannst, að þetta lilyti að eiga
við þennan fagra fjörð, þessi grænu
engi og grösugu tún, þessa friðsælu
bæi og fögru hlíðar. En tíminn leið,
og við urðum að halda heim. Þangað
komum við um klukkan eitt eftir mið-
nætti, dauðþreytt, en ánægð með ferð-
ina, þessa ferð, senr merlar í djúpi
minninganna umvafin Ijóma ánægj-
unnar. En ég rita ekki um strengina
daginn eftir. Það er önnur saga.
Snúlla.
Skál dauðans
Vindurinn gnauðar við glugga,
getur ei megnað að hugga.
Kalt er og klaki á jörðu,
kaldhæðni i glotiinu hörðu,
cr tunglið dapurt skapar þögla skugga.
Dauðinn hann laðist um lautir,
leitar upp einstigi og brautir.
Með dauðanum drekka ég kysi,
pvi dauðinn ei veldur mér slysi.
Svo gleymast eilift þjáningar og þrautir.
Dauðinn er vonlausra vinur,
þeim vinur, sern hammr og stynur.
Gröfin er huggun og hvila,
i hörmungum bezt allra skýla.
Þei, nú heyrist úti dauðans dynur.
Leirgerður.