Muninn - 01.04.1952, Side 5

MUNINN
29
Kaupstaðarferðin
Síðasti áfariginn var eftir upp á
brúnina, og þá mundi hann sjá fyrir-
heitna landið. Sólin, sem var í hádeg-
isstað, hellti geislum sínum yfir dal-
inn. Dagur tók af sér slitnu ensku húf-
una og tróð lienni undir beltið, því
að nóg var að halda á pokahorngrýt-
inu, sem kerlingin þurfti endilega að
senda hann með. Já, það var dæma-
laust, þetta fólk, sem hann var hjá,
samansaumaðir búrar, sem ekki tímdu
neinu. Þeim hefði ekki munað mikið
um að borga mjólkurbílstjóranum fyr-
ir að koma pokanum í þorpið. Nei.
þessir nirflar tímdu naumast að kaupa
matinn ofan í sig. — Dagur Eiríksson
var kominn upp á brún, og við hon-
um blasti fjörðurinn spegilsléttur, en
við fjallsræturnar stóðu nokkur hús í
þyrpingu, þetta var Lækjareyri. Pilt-
urinn greikkaði sporið, og honum
fundust vatnsstígvélin léttast. — Nú
mundi draumurinn rætast. — Hann
stakk lausu hendinni ofan í v'asann
til að vera viss um, að seðillinn væri á
sínum stað, tók hann upp, og þótt
þessi hundrað krónu seðill væri velkt-
ur og skítugur, v'ar hann gildur þrátt
fyrir það. Það væri heldur en ekki
gaman að koma heim á brúnum, þykk-
sóluðum skóm með spennum, alveg
eins og Reykjavíkurstrákurinn á Gili
átti, einnig væri ekki amalegt að koma
með eitt „glanna-stælbindi“, eins og
strákarnir kölluðu það, þessir, sem
komu á ballið í skólanunt í sumar.
Ætli karlinn og kerlingin bæru ekki
meiri virðingu fyrir honurn, er hann
kæmi heim eins og nýtízku herra?
Kannske karlinn hætti þá að lemja
hann og léti hann fá herbergi út af
fyrir sig, og ekkert væri að vita, nema
karl léti búið í hans hendur næsta vor.
Já, hann skyldi sýna þeim, að hann
væri enginn ónytjungur. Dagur Eiríks-
son yrði óðalsbóndi í Tungu, og liann
myndi kaupa Skjóna af Jóni gantla í
Koti, því að elliær karlinn þyrfti ekki
á reiðhesti að halda. Já, Dagur bóndi
í Tungu skyldi taka hnakk og leggja
á Skjóna sinn og ríða norður í Hvamm
til að biðja hennar Jósefínu. Ætli Jóse-
fína myndi ekki líta á hann |)á? Nú rak
Dagur tána í stein, sem v'ar í götunni,
og datt kylliflatur, en hann reis undir
eins á fætur og greip pokann og kast-
aði honurn á bak sér og hraðaði för
sinni.
Eftir um það bil tvo tíma var Dagur
kominn niður í þorpið. Hann gekk
el’tir götunni, sem lá niður að bryggj-
unni, en við hana stóð vöruskemma
Alráðs kaupmanns, sem var einn af
aðalráðamönnunum í þorpinu, en í
norðurenda hennar var sölubúðin.
Dagur gekk beina leið að búðardyr-
unum, opnaði þær og gekk inn. Hann
lagði frá sér ullarpokann og leit í
kringum sig. Búðin var ekki stór og
heldur dimm, en í hillunum úði og
grúði af allra lianda varningi. A af-
greiðsluborðinu var hengi með herra-
hálsbindum, alla vega að lit og gerð.
Augu Dags beindust upp í hillu, þar
sem gaf að líta margs konar skó, og
meðal Jreirra voru brúnir með Jrykk-
um botnum og spennum.
„Hvað var það fyrir þig?“ spurði
afgreiðslustúlkan og tuggði tyggi-
gúmmíið í ákafa.
„Ha, hv'a — mig, jú, ég ætlaði að fá
skó,“ svaraði pilturinn.
„Nú, hvernig eiga þeir að vera?“
spurði stúlkan.
„Eins og strák-----, nei, ég meinti
eins og Jjessa þarna,“ og liann benti á
brúna skó með spennum.
„Einmitt Jiað, getur þú borgað?“
sagði stúlkan. „Þú athugar það, að við
skrifum ekki lijá neinum.“
„Já, hvað kosta ]:>eir?“ spurði dreng-
urinn.
„F.g skal atlmga það. Verðið er svo
mikið sem eitt hundrað sextíu og tvær
krónur sjötíu og fimm aurar.“
„F.g held annars, að ég ætli, nei, að
ég taki Jrá ekki.“
„Jæja, góði, var það þá nokkuð
annað?“ spurði stúlkan.
„Jú, ég ætlaði að fá bindi.“
„Þú getur valið þér af |)eim, sem
eru þarna á statívinu,“ sagði hún og
benti um leið á bindahengið á borð-
inu.
Dagur Eiríksson var í v'andræðum
með, hvað hann ætti eiginlega að velja
sér, þar eð úrvalið var svo mikið. Að
síðustu fann hann eitt af þessum
„glannastælbindum".
„Hvað er værðið á Jressu?“ spurði
pilturinn.
„Það er níutíu og þrjár krónur sex-
tíu og tveir aurar,“ svaraði stúlkan.
„Ég held, að ég taki það þá.“
Og Dagur stakk hendinni ofan í
vasann eftir seðlinum. Hann kipptist
við. Gat J^etta átt sér stað? Nei, það
var ómögulegt, seðillinn hlaut að vera
í hinum vasanum, en honum til mik-
illar skelfingar var Jtar ekkert nema
lítil snærishönk.
Afgreiðslustúlkan var orðin óróleg
yfir þessu seinlæti, því að menn voru
farnir að bíða eftir afgreiðslu.
Dagur roðnaði og stamaði út úr sér,
að hann yrði líklega að hætta við
kaupin, þar eð peningarnir hefðu
gleymzt heima, en bætti því við, að
hann væri með ullarpoka til kaup-
mannsins frá Ásláki Bessasyni í
T ungu.
„Þú verður að fara með hann út í
pakkhúsið," sagði stúlkan önuglega
og sneri sér að Jreim næsta og fór að
afgreiða hann.
Dagur gekk út úr búðinni og fór
með pokann í vörugeymsluna og lagði
ullina þar inn, en tók út lítilræði af
mjöli, en það var afgreitt í vörugeymsl-
unni.
Ekki gekk Dagur Eiríksson eins
hratt heim og þegar liann var á leið
til þorpsins. Hann var gersamlega nið-
urbrotinn maður. .Hin stóra skýja-
borg, sem hann hafði reist sér, var
hrunin til grunna og horfin. Það yrði
enginn óðalsbóndi eða nýtízku herra,
sem kæmi heim í Tungu í kvöld. Nei,
aðeins stráklingur í bættum vaðstíg-
vélum með óhreinan trefil unt háls-
inn. Hann var að því kominn að kasta
sér niður og gráta, en hvað stoðaði
það? F.kki bætti Jrað úr neinu.
Klukkan var farin að ganga níu, er
Dagur var kominn upp á brúnina. Það
hafði skipt um veður, himinninn var
hulinn blýgráum skýjum, og hvesst
hafði að norðan. Pilturinn reyndi að
toga húfuna niður fyrir eyrun, setti
upp vettlingana og hraðaði göngu
sinni.
Allt í einu kom hann auga á mann-
veru skammt fyrir sunnan sig, er rak
kýr á undan sér. Hann furðaði sig á
að hitta manneskju með kýr þarna