Muninn - 01.04.1952, Blaðsíða 7

MUNINN
31
sitt laust og þaut sem kólfi væri skotiff
upp í bæjarsund.
En forsjónin kraup niður og tók
lamaffan kjúklinginn í lófa sína. Hún
skoffaði hann í krók og kring. Engin
blæðandi sár voru á honum að sjá, en
annar vængstúfurinn lafði máttvana,
og hausinn hallaðist til hliðar, og
mátti af því álykta, að hálsliðir liet'ðu
eitthvað úr skorðum gengið eða sina-
bönd lamazt eða á annan hátt bilað.
Forsjónin var bæði hrygg og reið.
Vel hefði svo getað farið, að þetta
hefði orðið hennar bezta varphæna í
framtíðinni. En hún sefaðist nokkuð
við þá hugsun, að ef til vill gæti þetta
enn vel ráðizt, kjúklingurinn náð sér
með góðri aðhjúkrun og verpt mörg-
um og vænurn eggjum næstu þrjú,
fjögur árin. Skal það nú ekki orðlengt
frekar. lúi hún tók hann algjörlega
upp á sína arma og hjúkraði honum
af einstakri alúð og umhyggju og tók
við hann slíku ástfóstri sem skilgetið
barn liennar væri. Hann lifði líka og
dafnaði álíka og hinir kjúklingarnir,
en vængurinn lafði enn, og úr hálsin-
um réttist ekki.
„Jæja, litla Hallinkjamma,“ sagði
forsjónin með gælurómi, „ef til vill
áttu samt eftir að launa mér umstang-
ið, eða hví skyldir þú ekki geta verpt
í gríð og ergi, þrátt fyrir lamaðan
vængstubb og ofurlítinn hálsríg.“
Liðu svo fram stundir. Forsjónin
þóttist gengin úr skugga um það, að
fjórir hinna sjö unga, er Toppu
fylgdu, væru bévaðir hanaskröggar, og
beið þá ekki boðanna að gera þá höfð-
inu styttri. Var hún gröm í geði þann
dag, en lét sér þó segjast við þá til-
hugsun, að verr hefði getað til tekizt
en þetta, að fá þó hænur til helmings.
En Hallinkjamma þroskaðist og
vappaði nú um, furðu frá og fönguleg.
Og forsjóninni fannst það hera vott
um meiri þroska hjá henni en stall-
systrunum þrem, að fyrr tók að votta
fyrir kambi á liennar kolli en þeirra.
Dálæti hennar á Hallinkjömmu óx
dag frá degi. Svo leið tíminn, og það
bar til, að forsjónin þurfti að sinna
erindum utan síns heimaríkis um
þriggja daga skeið og fékk vinkonu
sína eina í nágrenninu til að annast
hænsn og heimili þá daga og hað hana
þá sérstaklega fyrir Hallinkjömmu.
Vinkonan lofaði því og kvaðst vel
skilja ást hennar á Hallinkjömmu eft-
ir að hafa heyrt málavexti.
En við heimkomu forsjónarinnar
var vinkonu hennar nrikið niðri fyrir.
Kvaðst hún ekki með nokkru móti
geta skilið, hversu blind forsjónin gæti
verið á báðum augum gagnvart þessu
vankaða ræksni, sem hún hefði beðið
sig sérstaklega lyrir og hver og einn
með hálfri sjón gæti séð, að væri hana-
skítur, sem aldrei yrði til nokkurs
nýtur.
Var nú sem ský félli af augum for-
sjónarinnar, og varð uppgötvun þessi
mikið áfall lyrir hana. Fannst henni
fyrst í stað sem luin liefði alið snák
við hrjóst sér og ásakaði sjálfa sig mjög
fyrir hlindnina. Var það hennar fyrsta
verk, eftir að vinkonan hafði kvatt, að
seilast eftir saxi því, er hún notaði við
slátrun hænsna sinna, arkaði síðan út
á hlað í hræði og þreif Hallinkjömmu
eftir nokkurn eltingaleik þó. Ogskvldi
sá herjans ormur fara sömu leið og
aðrir slíkir. — En þegar til átti að taka
og öxin skylcli reidd að rótum trésins,
féllust henni algjörlega hendur, og
hún tautaði hálf-snöktandi:
„Óhræsis norn get ég verið. Fyiir-
gefðu forsjóninni þinni, Hallin-
kjammi minn. Þú skalt fá að lifa, og
ekkert sax skal nokkru sinni snerta
liáls þinn, að mér heilli og lifandi.“
Þannig atvikaðist það, að þessi vank-
aði hanakjúklingur varð sá elzti hani,
er sögur fara af á þessu landi. Lærði.
áður en langur tími leið, að gala, þótt
alltaf væri á fölskum nótum, staulað-
ist með skringilegum tilburðum upp á
hænsnaprikið og niður af því eftir sér-
staklega vönduðum hænsnastiga, er
forsjónin úthjó fyrir hann. En sínum
helztu hanahlutverkum gegndi hann
þó nokkurn veginn skammlaust, unz
hann einn góðan veðurdag safnaðist
til sinna feðra, næstum því rómlaus,
blindur og heyrnarsljór.
Og alla daga þótti forsjóninni jafn-
vænt um hann, taldi hann farsælan
fyrirmyndarhana bæði lífs og liðinn.
Litla gula hœnan.
VORIÐ KEMUR
Vorið kemur, vaknar þrá í hjarta,
vefur sunna glitið undur bjarta.
Leekir niða, fannir hverfa fjalla,
fegurð vorsins töfrar, heillar alla.
Dalur grcenkar, skrýðist blóma skrúði,
skín við sólu hvitgrár fossins úði.
Fjöllum yfir fálkinn þögull svifur,
friður drottnar, kyrrð, sem enginn rýfur.
Morgunroðinn mcctir kvöldsins skini,
magniþrungið fcerist líf um hlyni.
Döggin glitrar, dulinn seiðir kraftur,
dísir vorsins koma, syngja aftur.
Hugur líður heim til cesku stöðva,
hamur fellur, aflið magnast vöðva.
Bjarma slcer á bjarkalundinn heima
frá blysurn þeim, sem minningarnar geyma.
Ylur vors með angan grcenna blóma
unað vekur, raddir fugla hljóma.
Ljúfi blcerinn leikur þýtt. um vanga,
lccðist, hún um byggðir, fjöll og dranga.
Blár er himinn, horfin skýjatjöldin,
hafið gullið, logaskcert á kvöldin.
Logni vafin, hulins sveiþuð hjúþi,
hvilir nóttin yfir Ránardjúþi.
H. J.
+------------------------------------------------------------------------J,