Muninn - 01.11.1957, Blaðsíða 12

LAUSAVÍSNAÞÁTTUR
Enn hefur lausavísnaþátt.
Karl drakk ropvatn á KEA, en sem það
þvarr og glasið tæmdist, kvað hann:
Að feigðarósi flýt ég glaður,
forsjá gleymi;
andskotinn er yfirmaður
alls í heimi.
Kviðlingur þessi barst að næsta borði.
Einum varð laus tungan:
Fatalismi feigra manna
fjötrar mátt og dug,
Þeir, sem engin örlög kanna,
efla’ og þroska hug.
í 6. bekkjarreisu kom misklíð upp milli
sessunauta, svo að annar hvarf á braut og
leitaði sér griða. Sendi þá sá, sem eftir sat,
vísupart með legáta:
Reyndu, ræfilskútur!
Rímdu betur óð!
En legáti gaut liornauga á blaðið og
botnaði í sömu andrá:
Ég elska yðar, stútur,
ákavítisflóð.
Viðtakandi hampaði botninum þeim.
Góðvinir fyrrtust, og lauk viðureign
þeirra með vísu þessari:
Vargar ættu að ala þig,
ei þú mættir tóra;
vel þess gættu’ að móðga’ ei mig,
maðkur, hættu’ að klóra.
Steindór var þungamiðja glaumsins,
veitti fróðleik um landið og skemmti með
söng. En er skammt var heim, mælti hann
af munni fram stökur margar. Hafa þessar
varðveizt, en augu hans höfðu lokizt upp
fyrir verðleikum kvinnanna:
Hýrnar ætíð gamalt geð,
gleymist sorg og tregi,
þegar ég er mörgum með
meyjum á einum degi.
Hér er kátur kvennafans
kippir doða’ úr taugum.
Gaman væri’ að ganga’ í dans
gneistum skjóta’ úr augum.
Konur æptu að skáldinu.
Margt var brallað á leiksýningum, en þó
keyrði um þverbak einu sinni:
Tvöfalt roð á trúði þeim,
sem talar öfugmæli.
Gætir laga’, en glæpóns hreim
geymir rödd í þræli.
Annar vissi á sig skömmina og svaraði:
Engum leynist innrætið,
árinn veit af sínum.
Alltaf hrýs mér hugur við
hortittunum þínum.
Ekki hafa skólapólitíkusar farið varhluta
af kveðskap kaffihúsasetumanna:
12 MUNINN