Muninn - 01.12.1957, Blaðsíða 9

sólskin, ilmi þrungið loft og þar fram eftir
götunum. Engum verður sveitasælan eins
hugstætt yrkisefni og honum. Hann yrkir
um hana rómantískar langlokur, sem
hvergi eiga sér stoð í raunveruleikanum.“
Stúlkan þagnaði og leit á mig. Ég mátti
ekki mæla sakir undrunar. „Heldurðu, að
ég sé sturluð eða ætli að bjóða mig fram
við næstu kosningar?" spurði hún svo.
„Sennilega hvort tveggja," anzaði ég. „Mér
er sama, hvað þú heldur um mig, alveg
nákvæmlega sama. Mér er sama um alla.
Hvernig ætti annað að vera. Lífið er svo
fánýtt, svo auvirðilegt, svo tilgangslaust.
Við fæðunrst til að þjást, misjafnlega mikið
og misjafnlega lengi. Því er skipt ójafnt
með okkur eins og öllu öðru. Það eru
kannski fáir, sem skynja' þetta, en þeir eru
hinir vitru, — eða kannski hinir óvitru,
óvitrari en aðrir.“ „Þú ætlar ef til vill að
verða heimspekingur?" spurði ég. „Nei, ég
ætla ekki að verða neitt. Bara að láta
pabba sjá fyrir mér og lifa svo á pening-
unum hans, þegar hann er dauður. Þeir
eru ekki til annars.“ Það fannst mér illa
farið með verðmætin. „Nú erum við bráð-
um komin,“ sagði ég. „Af næsta leiti sjáum
við þorpið." „Fegin er ég. En mikið varstu
góður að aka mér alla þessa leið. Alltaf skal
ég muna þér það.“ Við sátum lrlið við hlið,
og þegar bíllinn hristist á ójöfnunum,
skulfu hné okkar saman. Ég vissi aldrei
greinilega, hvernig það gerðist. Ég man, að
ég lagði handlegginn um herðar henni og
hún hallaði sér 'að mér. Seiðþrunginn yl
lagði frá líkarna hennar, og ég hlýt að hafa
kippt ógætilega í stýrið, því að bíllinn rann
til í lausri mölinni og hentist fram af veg-
brúninni, þar sem hún var há. Ég heyrði
óp og brothljóð og fann til nístandi
sársauka. Svo missti ég meðvitund.
Þegar ég raknaði úr rotinu, lá ég blár og
bólginn heima hjá lækninum. Ég fékk að
vita, að stúlkuna hefði ekki sakað. Hún
heimsótti mig aldrei, meðan ég lá. Henni
var sama um allt. B.
Lausavísur
Enn hefur lausavísnaþátt.
Ef ég bergi brennivín
burtu víkur tregi.
Astarsorg er ekkert grín,
ætla ég skáldin segi.
Löngum hafa lýði glatt
ljóð úr Borgarfirði.
Lipurð eins kom á mig flatt,
ort af sálnahirði.
Þó eru flest, það segi ég satt,
svo til einskis virði.
Sit ég fár með fölva kinn
falla tár um vanga.
Dýrðarára demant minn
drjóli klár nam fanga.
Þetta voru víst botnarnir Snata gamla, en
fleira hefur nú verið botnað en þetta.
Tveir góðvinir sátu kvöld nokkurt einir
sér og köstuðu fram hendingum:
Mér er sem ég sjái þig
súpa’ á vasapela;
þá kæmi ástin yfir mig,
og ég færi’ að kela,
botnaði hinn og hló við, eins og hann
reyndar gerir svo oft. Eftir skamma stund
hélt hann áfram:
Falskir kossar fljóðum hjá
frómum drengjum spilla.
Það er víst, að ástin á
ýmsa fylgikvilla,
botnaði sá, er fyrr byrjaði, og bætti svo við:
Þó að nú sé atómöld,
er samt býsna gaman
að geta svona kvöld og kvöld
kveðið stökur saman.
Ekki verður meira kveðið að sinni.