Muninn - 01.12.1957, Blaðsíða 16

Lítiá Ijóá í söguformi
um nótt
Njóla, Njóla, þú, sem ert aflgjafi lífsins,
huggun sorgmæddum, tími hinna dauðu.
Ef 'þú fylgdir ekki deginum, hvers virði
væri þá líf manns, sem er aumari en högg-
ormur, er skríður um í húmi þínu. Hvers
virði væri stríð og mæða ömurlegs dags, ef
þú gleymdir að breiða út vængi þína og
sveipa oss verur, syndugar og sálarlausar,
miskunnsömum hjúpi þínum, er rúmar
fleiri en troða má í tveggja hæða strætis-
vagn vors jarðneska lífs. Því að þú rúmar
einnig þá óhamingjusömu, sem tapa af hon-
um, þerrar tár þeirra, eflir þrek þeirra til
sigurs. Saklaus mær syngur um þig og bíð-
ur þín með hræðslublöndnum æsingi, sem
hríslast niður um óreynt bak hennar. Mið-
aldra kona hugsar um þig, tíma hvíldar-
innar, tíma drauma, er aldrei geta rætzt, og
sú hugsun síast inn í líkama hennar eins
og vatn í þvottasvamp, er aldrei fær nóg.
Morðingi bíður þín brosandi, í skjóli þínu
ætlar hann að losa ofhlaðinn heim við einn
meðlim og svala þorsta sínum. Þjófur bíð-
ur þín til hjálpar í leit sinni að lífsviður-
væri, öfluðu á lítilmótlegan hátt. Enginn
getur hjálpað honum nema þú, Njóla, því
að þú ein ert unnusta allra. En engir fagna
þér svo mjög sem fætur gamallar, gigtveikr-
ar þvottakonu, er aldrei hefur átt neinn að
nema þig. —
Hvenær er heimurinn svo fagur sem á
vetrarnóttu, er snjórinn sýnir oss fram á
hið almáttuga sakleysi?
Hvenær finnum vér, villuráfandi mann-
kindur, jafnvel til fávísi okkar og ótta við
hið ókunna og á kaldri vetrarnóttu, þegar
stormurinn næðir um híðið, sem enginn
þorir að yfirgefa. Vér hugsum með hrolli
til þeirra, er það hafa gert og orðið úti í
baráttunni við sjálfa sig. Þó ert þú fegurst
á vorin, Njóla, þegar döggin grætur van-
mátt sinn á nýútsprungnum blómum. Er
dagur rís, verður hún að engu. Jafnvel gol-
an leyfir sér að fara ofurlítið mýkri hönd
um kinn þess, sem vakir einn til vegsemdar
þér. Þú færir með þér þann frið, fegurð og
ást, er allir þarfnast, þótt margir þyrftu að
fá þig á lyfseðli til að njóta þín.
Njóla, Njóla, launaðu deginum 1 jós-
höldin, láttu hann ekki rjúfa töfra þína,
taktu yfirráðin í þínar hendur, að eilífu.
og dag
Dagur, þú vekur oss til hins hvers-
dagslega raunveruleika og kallar fram hið
illa í sálu vorri. Guð alheimsins, þú, sem
hefur skapað svo mörg me.istaraverk, svo
mörg undur, hvað kom þér til að fremja
svo ógurleg mistök sem þá, er þú skipaðir
degi að taka við af nóttu? Dagur, þú ert
fullur af venjum og siðurn, sem smjúga að
rótum mannkynsins, liggja þar sem blóð-
sugur, er sjúga viljann úr helgustu áform-
um þess. Þú neyðir oss í kapphlaup um
hamingju, sem ekki er til. Þú kennir oss
að hætta að gera mun á réttu og röngu á
leið vorri til að höndla gervisólina, er við
aðeins brennum oss á. Þú bindur oss við
óframkvæmanlegar skyldur, sem vér verð-
um loks svo háð, að vér getum ekki losað
oss. Þú lætur öldur illgirni þinnar gjálfra
við fætur vora, þar til þær hafa náð að
frysta sálu vora. Þú lætur storminn næða
um stofn vorn, unz hann gefst upp í bar-
áttunni við tilgangsleysið. Þá hvíslar þú
með lokkandi rödd þinni í eyra vort og
tjáir oss, að þýðingarmesti hluti lífs vors,
sé ótti við álit annarra. Þú kennir oss að
blekkja fyrst og fremst oss sjálfa. Þú kenn-
:36 MUNINN