Muninn - 01.12.1959, Qupperneq 12

SAGA UM GAMLA KLUKKU
Eitt það fyrsta, sern ég man eftir í lífi
mínu, er gömul klukka, sem hékk uppi á
vegg í stofunni þeirra afa og ömmu á fæð-
ingarheimili mínu. Þau áttu hana, gömlu
hjónin. Þetta var ósköp yfirlætislaus
klukka, en hún fyllti stofuna með hlýjum
heimilisanda. Aðalhluti hennar var aflang-
ur, brúnn skápur með glerhurð að framan.
Efst í þessum skáp var skífan með rómversk-
um tölum, og niður úr verkinu hékk ding-
ullinn með útflúraðri skífu neðst, hvar á
voru ritaðir tveir stafir.
Upp af skápnum var svolítill, upphækk-
aður hringur, þ. e. a. s. að framan og til
hliðanna. Út úr framhliðinni kom svolítið
Medúsuhöfuð, skorið í við.
Er ég hafði náð fjögurra vetra aldri, flutt-
ist ég á brott ásamt foreldrum mínum. Þó
var ekki lengra farið en það, að mér varð
tíðförult heim til gömlu hjónanna, ’hvar
gamla klukkan tifaði og sló á stofuveggn-
um.
Nokkrum árum síðar fluttist föðurbróðir
minn heirn í sveitina og tók við búi af afa.
Þá þokuðu gömiu lijónin fyrir yngri kyn-
slóðinni upp á loft og settust að í litlu þak-
herbergi. Þá var klukkan tekin niður af
veggnum, þar sem hún hafði hangið um
árabil, en á vegginn, hvar hún áður hékk,
var nú sett lítil gauksklukka með ríg-
montnu gaukskvikindi, sem fyllti stofuna
með skrækjum sínum á hálfrar stundar
fresti.
Fyrir hálfu öðru ári hvarf afi burt úr
þessum heimi, fluttist þá amrna til foreldra
minna. Eitt af því, sem hún tók með sér,
var gatrila klukka-n, sem nú var látin prýða
herbergisvegg hennar.
Þegar ég nú hafði klukkuna fyrir augum
mér, tók mig að langa til að fræðast um
sögu hennar. Spurði ég ömmu, hvernig hún
hefði eignazt þessa klukka, og var saga
hennar á þessa leið:
„Um aldamótin verz-laði maður einn hér í
firðinum -með margs konlar skran. Hann
keypti vörur sínar mikið eftir verðlistum
þeim, er gengu þá um landið, og þar á með-
al keypti hann klukkur. Svo illa tókst til, að
í einni sendingunni hafði brotnað sýru’ker,
og innihald þess skem-mdi varninginn. Þar
á meðal gangverk klukkunnar, sem þar vúr
með.
Faðir minn, sem var laghentur maður og
föndrari, fékk klukkuna með afslætti, og
kostaði hún samt 20 krónur.
Lagfærði hann gangverk klukkunnar, og
hefur hún verið í bezta lagi síðan.“
Hér hefur klukunni h'lotnazt verðugur
sess. Klukkan, sem skemmdist af sýru á leið
að utan og var lagfærð af íslenzkum srniðs-
höndum, prýðir nú vegg nýrrar, stórrar
stofu og fyllir hana með sama, hlýja andan-
um, sem var í stofunni hjá afa og ömmu.
Völsungr Rerisson.
Rætt var um komu Sigurðar L. Pálssonar
í skólann aftur.
Pálmar spyr: „Hvað er hann orðinn gam-
all hann Sigurður?"
Hermann svarar: „Ja, ég veit það ekki,
-en ég er fæddur 1904.“
Steingrímur í aktion:
„Konur sko, konur; þær eru blekið í
pennann og benzínið á sálina.“
Þýzka í V M:
Er liebte die Frauen.
Þröstur þýðir: „Hann lifði í gleði.“
36 m u N I N N