Muninn - 01.01.1964, Blaðsíða 8

og biði. Þessa dagana horfði ég með vel-
þóknun á visnuð laufin, þegar ég gekk um
götur bæjarins. Þar sveimuðu þau eirðar-
faus hring eftir hring og leituðu hlés líkt
og lifendur við fámenna jarðarför. Kannske
væri eitt þeirra — eða tvö — af hríslunni
minni.
Og daginn eftir hafði öllum óskum mín-
um verið fullnægt. Storminn hafði lægt,
en áður hafði hann gert hrísluna að
nöktu, fifandi líki. Hún var ekki lengur
tákn lífsins, sólarinnar og hlýjunnar. Útlit
hennar hafði gjörbreytzt seinustu daga.
Hún var eins og vegvísir á leið til myrkurs
og vetrar. I nokkra daga naut ég þess að
liorfa á hana þannig. Mér leið vel, eins og
ég hefði sigrað í styrjöld.
En morgun nokkurn kom að mér hljóð-
ur en þrálátur efi. Hann magnaðist með
tímanum og varð að æpandi staðreynd, sem
ég varð að fokum að viðurkenna fyrir sjálf-
um mér. Sigurinn hafði snúizt í algjört
hrun. Hinir sigruðu höfðu gert byltingu og
hinir sigruðu voru ég sjállur.
Þessi nekt hríslunnar vakti hjá mér
gremju, því meiri, sem augu mín vöndust
henni betur. I huga mínum tók ég að
klæða liana á ný gulnuðum tötrum eða
grænu laufskrúði og gældi við hugsýnina,
sem ég skapaði mér með því. Mér var sama
á hvern hátt hún breyttist, aðeins ef hún
hætti að vera klæðlaus líkami á leiðinni til
vetrarins. Vissan um, að ég þyrfti enn að
bíða marga mánuði, unz grænir sprotar
spryngju r'it á ný, fyllti mig skelfingu. Þó
vissi ég, að þeir urðu engin fullnaðarúr-
lausn.
Nú get ég ekki staðhæft það, að ég hafi
hatað hrísluna, og því síður, að ég hafi elsk-
að hana. En ég veit, að þá hefði það glatt
mig mest, að hún væri höggvin, og sú gleði
hefði varað um nokkurra daga skeið, en að
því loknu hefði ég syrgt hana.
Eg get því ekki kennt hatri um veikleika
rninn þá nótt, sem dulin öfl innra með mér
báru liugsun mína, siðgæði og menntun of-
urliði, og fengu mig til að skjótast eins og
launnrorðingja út í koldimma nóttina og
fara til hríslunnar. Eg man, hvernig snjó-
salli logndrífunnar sáldraðist yfir flekkaðar
hendur mínar, meðan ég tætti upp limið og
margbraut hríslóttan stofninn.
Að því loknu fór ég heim, og ekkert angr-
aði mig næstu daga, því að þessi þrá eftir
breytileikanum hafði svæft siðgæðishugsjón
mína.
Ég horfði á hana liggjandi í fönninni
eins og svívirta konu, og ég gladdist yfir
þessurn Pyrrosarsigri mínum.
Ég tókst því allur á loft, þegar marðar
greinarnar og brotinn stofninn höfðu verið
flutt í öskutunnuna einn morgun. Engar
menjar voru eftir nema smágerð rótar-
hnyðja, sem var falin undir lognsnjónum.
I einfeldni minni trúði ég, að loks hefði
ég unnið fullnaðarsigur.
Nei — ég bar ekki liatur í huga til hrísl-
unnar. Um það sannfærðist ég viku síðar.
Þá gerði efinn vart við sig á ný, og ég beið
sama ósigurinn fyrir sjálfum mér og fyrr.
Mér fannst ég hafa fellt unnustu mína, eða
minn bezta vin með eigin hendi. Ég renndi
oft augum yfir skaflinn, þar sem hún kúrði
áður, og leitaði í örvæntingu hins drukkn-
andi manns að sprota, sem enn lifði og
gæti borið blöð næsta vor.
En hrísluna þoldi ég aldrei, þó að ég
syrgði hana. Eg gat aldrei notið þess, sem
hún hafði að gefa, meðan það stóð mér til
boða.
Ég hætti að horfa út um gluggann, er
tímar liðu. Ég gerðist hugsjúkur, hætti að
borða og varð tekinn og fár. I fyrstu undr-
uðust vinir mínir, hvað að mér gengi, og
reyndu að sýna samúð, en síðan sneru þeir
við mér baki einn af öðrum.
Ég var morðingi, sem var dæmdur til að
taka út þá refsingu, sem sál mín krafðist.
Mér varð æ betnr ljóst, hve viðureign mín
við hrísluna var dæmigerð fyrir allt mitt
líf. Ég þoldi aldrei kyrrstöðu í lífi mínu og
(Framhald á bls. 44.)
3() MUNINN