Heimilisblaðið - 01.12.1924, Blaðsíða 4

124
HEIMI LISBLAÐIÐ
hæðist að kristinní trú, þá gela þau aldrei
losað sig undan grátbeiðni föður og móður
— fyrirbænum þeirra. Þau biðja algóðan
Guð að leita að týndu börnunum, þangað
til hann finnur þau. Fortölur þeirra sjálfra
reynast oft árangurslausar, bréfin, sem þau
skrifa sömuleiðis, og þau megna ekkerl, þau
standa uppi ráðþrota. Nei, ekki ráðþrota.
Þau þekkja hann, sem leilar, og týnir engri
sál, sem honum er falið að leita uppi. Svo
biðja þau og þreytast ekki. Og eins og seg-
ullinn dregur stálið að sér, svo kemur fyrir-
bænin hreyfingu á i sálu týnda barnsins
og sá öldugangur vex smám saman. Þrátt
fyrir alla afneitun þeirra og hróp og háð
gegn kristinni trú eða árásir þeirra á trúaða
menn, þá er alt af einhver ókyrð undir
niðri, og hún eykst, þangað til sá dagur
kemur, að andi Guðs hefir fundið týnda
barnið. Það sér voðadjúpið, sem það er
statt i. Fyrir bæn trúaðra foreldra er þá
svo komið, að týnda barnið bverfur heim
aftur og getur sagt: »Bænir foreldra minna
umkringja mig eins og fjölk. Þau hafa
hrært bjarta Guðs til meðaumkvunar með
mér, hann hefir leitað mín og nú hefir
hann fundið mig, því að nú er eg búinn
að finna hann og get fagnandi sagt:
»Drottinn minn og Guð minn!«
Munið það biðjandi feður og mæður!
Haldið fast þeirri von, hversu vonlaust sem
alt sýnist, að Guð leggur sérstaka blessun
yfir bænir yðar um sáluhjálp barna yðar.
Hann leitar fyrir ykkur, unz hann finnur.
Monika, móðir Ágústinusar kirkjuföður,
bað fyrir honum týndum og þreyttist ekki,
bað fyrir honum í 20 ár. Hún sagði bisk-
upi nokkrum frá þessari þungu trúarraun
sinni. Biskupinn sagði við hana trúarörugg-
ur: »Bænarbarnið þilt, sem þú hefir svona
oft og innilega beðið fyrir, getur ekki glat-
ast«. Þessi biskup skildi orð postulans: »Og
þetta er sú djörfung, sem vér höfum til
hans, að ef vér biðjum um eitthvað eftir
hans vilja, þá heyrir hann oss«. Bisk-
upinn var því jafnviss um það og að hann
var sjálfur til, að Guð mundi heyra bæ nir
Moniku. Hve nær er þá beðið eftir Guðs
vilja, ef ekki þá, ef Guð er beðinn að leita
að týndu barni og finna það?
Guð gefi hverju kristnu foreldri þessa
vissu með anda sinum: Eg öðlast það, sem
eg bið um. Guð verður við beiðni minni
þó að eg viti það ekki enn, hafi ekki eins
og bréf í hendi fyrir því. — Það er milt
að biðja, Guðs að svara, samkvæmt orði
hans. Eg á að trúa, þó að eg sjái ekki. Það
er mitt að trúa. En gefum nú gaum að einu.
Það er lika skylda foreldranna að láta börn
sín eigi þoka sér hið minsta frá réttu marki
og segja eins og Monika sagði við Ágústin-
us son sinn: »Mig dreymdi ekki, að eg ælli
að feta í þin spor, heldur ætlir þú að feta
i mín spor«.
Hún hafði sagt syni sínum draum sinn,
en hann vildi ráða hann svo, að hún ætti
að fara. að dæmi hans, afneita trú sinni og
gefa sig heiminum á vald.
Láli foreldrarnir undan börnunum, láti þá
náttúrlega kærleika sinn til þeirra og tím-
anlegrar velferðar þeirra verði yfirsterk-
ari kærleikanum til sálarvelferðar þeirra,
þá er spilið búið. Það kemur þvi miður
svo oft fyrir á heimilum, að foreldrarnir
láta smámsaman undan kröfum fullorðinna
barna sinna, svo að börnin draga þau með
sér af réttum vegi, og foreldrarnir standa
að lokum þar sem börnin stauda. En fyrst
það er foreldranna að standa föst fyrir. eins
og bjai*g, þá er það Drottins að veita þeim
kraft til þess. Því hefir hann heitið, og hann
bregst engum, sem treystir loforðum hans.
Guð er trúr. Sjálfum sér getur hann ekki
afneitað.
Nú skal eg segja ykkur sögu af efnu
heimili, sannkristnu. Þar hafði verið reist
heimilisaltari og þar höfðu foreldrarnir háð
sína bænarbaráttu við Guð um börnin sín.
Heimilisfaðirinn var verkamaður, eða
bóndi, og nokkuð hniginn að aldri, þegar
saga þessi gerðist. Hann og kona hans og
börn voru beztu vinir minir, og kom eg
þangað oft svo tugum ára skifti, og fanst
mér sem þar væri annað heimili milt. Þessi