Heimilisblaðið - 01.12.1924, Side 15

HEIMIL JSBLAÐIÐ
135
»Já, það sýndist mér nú líka«, sagði
konan.
»Hum!« sagði Lars. »Setjum þá svo, að
það sé tvieyringur, en happaskildingur
hlýtur það að vera«.
Og svo stakk hann tvíeyringnum í vestis-
vasann. Vasinn sá var féhirzlan hans, því
að þar hafði hann munntóbakið sitt og
fleiri dýrgripi.
»Hvaðan er þessi tvíeyringur kominn?«
sagði kona hans.
»Hann hefir auðvitað komið úr gæsinni«,
sagði vinnumaðurinn. »Hún gat hæglega
hafa drepið sig á honum«.
Lars hummaði aftur og svo var ekki
meira rætt um þetta að sinni. Lars fór að
lesa i dagblaðinu og kona hans að spinna.
Og nú var spunnið og lesið, þangað til
höfuðið á þeim var farið að hanga niður
á bringu. Þá gengu þau til náða.
Daginn eftir ók Lars með gæsina til
kaupstaðarins. Hann ætlaði sem sé að
kaupa vitund til jólanna og nú vildi svo
vel til, að hann gat fengíð það alt fjTÍr
gæsina, ef kaupmaður gæfi vel fyrir hana.
En á leiðinni vildi honum það slys til, að
vagninn valt um og brotnaði. Varð hann
þá að fara til járnsmiðs og biðja hann að
gera við vagninn. Og smiðurinn var svo
lengi að því, að Lars komst ekki til kaup-
staðarins fyr en undir myrkur.
»Það er óhappafugl, þessi gæs!« sagði
Lars við sjálfan sig. »Haldi þessu nú svona
áfram, þá fer svo, að andvirði hennar fer
alt í kostnað og meira tilcc.
Hann greip samt ógn ástúðlega um háls-
inn á gæsinni og labbaði með hana úl í
borgina. En málafærslumaðurinn og lyf-
salinn og aðrir hágöfugir höfðingjar voru
þá búnir að kaupa sér jólagæsir snemma
sama daginn, og frúin i nýtizkubúðinni.
kvaðst enga gæs kaupa, þvi að verzlunin
væri svo dauf. Og því lengur sem Lars
draslaði gæsinni, þvi þyngri varð hún, og
svo fór að lokum, að hann óskaði, að hún
hefði ekki verið annað en grátitlingur, því
að þá hefði hann getað þeytt henni frá
sér og losnað við alt þetta basl og skap-
raunir. —
Á götunni var fjöldi fólks á ferðinni.
Allir voru á hlaupum. því að mikið var að
gera, og alt af voru þeir að hrinda Lars
og gæsinni sitt á hvað. Nú var búið að
kveikja í búðargluggunum og fyrir innan
rúðurnar skein á alla dýrð þessa heims.
Þar voru jólasveinar með rauðar skotthút-
ur og snjó í skegginu og brúður glyslega
búnar, eins og konungadætur. Og þar voru
rauðar blístrur og hundar geltandi og hopp-
andi, ef þeir voru dregnir upp, já, það var
engin leið að segja frá öllu, sem þar bar
fyrir augu.
En hann Lars Pilegaard skeytti nú ekk-
ert um þetta; hann hugsaði ekki um neitt,
nema gæsina og brá nú upp í sig glænýrri
tóbakstölu, til að hressa vitund upp geðs-
munina.
En nú var tvieyringurinn búinn að liggja
svo lengi í vestisvasanum, að honum var
farið að hundleiðast, og svo kom hann upp
úr vasanum með tóbaksbitanum, en Lars
tók ekkert eftir því. »Klirr!« sagði tvíeyr-
ingurinn, þegar hann datt, en Lars heyrði
það ekki og tróð tóbaksbitanum aftur ofan
í vasann og hélt áfram.
Þó að Lars hefði ekki tekið eftir þvi, þá
var hann ekki orðinn einn síns liðs. Telpu-
hnokki var búin að vera á hælunum á
honum tvær mínútur eða svo, og gekk svo
nálægt gæsinni, að hún gat tekið á henni
annað veifið. Það var auðséð á henni, að
hana langaði meira í gæsina en allan glys-
varninginn í búðargluggunum.
Þegar tvieyringurinn datt, þá skoppaði
hann fram hjá vinstra fætinum á telpunni,
svo að hún gat ekki annað en komið auga
á hann. Hún hélt það væri buxnahnappur,
sem Lars hefði tapað. En þegar tvíeyring-
urinn var lagstur flatur á konungsnafnið
og sneri tölunni 2 upp í loft, og hélt að
hann mætti fá að liggja í friði, þá þreif
hún hann upp svo snarlega, að hún tafð-
ist sama sem ekkert við það.
Og jafnskjótt sem hún var búin að taka