Heimilisblaðið - 01.12.1924, Qupperneq 17

HEIMILISBLAÐIÐ
137
hún mætti ekkert taka, hvort sem það væri
smátt eða stórt.
Gæsamaðurinn var nú kominn dálitið á
undan henni, svo að hún varð að hlaupa
til þess að ná honum. Hann var þá að því
kominn að fara yfir á götuna hinu rneginn,
því að þar var umferðin ekki eins þysmikíl
og strjálli fram og aftur.
Telpan litla hljóp nú fram fyrir Lars og
hampaði tvíeyringnum framan i hann.
»Þér eigið þennan tvíeyring«. sagði hún,
»eg sá það, að hann datt hjá yður«.
Lars nam staðar og gáði á peninginn.
Það var ekki um að villast, það var sami
græninginn, sem staðið hafði í gæsinni.
»Þú ert áreiðanlega ráðvönd, telpa litla«
sagði hann, »og skilvís«.
»Já, mamma segir líka, að eg eigi að
vera það«, sagði litla telpan og kinkaði
kolli.
Lars fór nú að virða hana betur fyrir sér
°g hristi þá höfuðið, því að hann sá, að
hún mundi vera bláfátæk. Kjóllinn hennar
var svo þunnur, að hann gat næstum þvi
séð í gegnum hann, og svo sá hann, að
hún var gagntekinn af kulda. Vangarnir á
henni voru ekki eins rjóðir og hnöttóttir,
eins og á sonardóttur hans litlu heima —
uei, það vantaði mikið á það.
»Þú mátt sjálf eiga peninginn«, sagði
Tars. sÞú getur keypt þér köku fyrir hann«.
Telpan litla varð himinlifandi glöð, það
sá Lars á henni.
»Nei, eg ætla heldur að kaupa mér jóla-
kerti, og það ætla eg að láta standa í glugg-
anum«.
»Hvers vegna ætlarðu ekki að láta það á
júlatréð?« spurði Lars.
Þá varð telpan litla dálitið niðurlút.
^Við höfum hreint ekkert jólatré og ekki
höfum við annað að borða en dálítið af
kartöflum, sem við leifðum í dag, Mamma
en hálflasinn og svo getur hún heldur enga
vinnu fengið«.
»Slæmt er það«, tautaði Lars.
»Já, uiamma segir það líka, en samt
hæystir hún því, aö Guð muni senda okk-
ur eitthvað fyrir jólin. Og þegar eg er nú
búin að kaupa mér jólakerti og set það
í gluggann, þá getur Drottinn séð, hvar við
eigum heima, ef hann kemur niður af
himni i kvöld.
Hún kinkaði kolli til Lars og hljóp svo
leiðar sinnar, eins og fætur toguðu eftir
gangstéttinni. —
Hún smaug nú inn í eina stærstu búð-
ina, því að hún ætlaði að kaupa sér reglu-
lega fallegt kerti, helzt glóandi rautt kerti.
En inni í búðinni var svo mikil ös, að
hún komst ekki inn að búðarborðinu.
Hún reyndi nú samt að smjúga í gegnum
mannþyrpinguna, og komst loks svo langt,
að hún gat hvorki komist fram né til baka,
nema henni væri brundið sitt á hvað í
þrönginni.
Svo óheppilega vildi til, að hún lenti
milli manns og konu, sem bæði voru svo
feit og digur. að undrum sætti. Feita kon-
an hafði nóg að gera og blés upp og nið-
ur, þegar hún var að strifast við að kom-
ast áfram. Og allir, sem nálægt henni komu
urðu að gera sig þunna eins og pönnu-
köku, til þess hún kremdi þá ekki alveg
sundur. '
Telpan litla ætlaði nú varla að geta náð
andanum, svo krepti að henni, þegar feita
konan fór fram hjá henni. Og þegar hún
var loks komin út úr klipunni, þá var
hún búin að fá svima og varð að hafa
hendur fyrir sér, til þess að detta ekki.
Meðan á þessu stóð, gleymdi hún alveg
tvíeyringnum og mundi ekki eftir honum
fyr en hún var búin að jafna sig aflur.
En þá var það um seinan. Tvíeyringurinn
gat ekki svifið í loftinu, og nú lá hann
auðvitað einhverstaðar á gólfinu. En hvar?
Engin leið var að leggjast niður og leita
að honum, því að þó að hún svo fyndi
hann, þá stæði hún aldrei lifandi upp aftur,
ekki var hún í minsta vafa um það.
Hún fór að gráta — henni var ómögu-
legt annað.
En feiti maðurinn gat ekki beygt sig,
þvi að hann hafði ekkert svigrúm til þess;