Heimilisblaðið - 01.11.1926, Qupperneq 12

128
HEIMILISBIAÐIÐ
NAOMI
eða
Eyðiiig Jórsalaborgar.
Eftir J. B. Webb. I’ýdd af Bjarna Jónssyni, kennara.
[Frh.J
En ef eg væi'i nú neyddur til að taka þátt í því að
hertaka ]?á borg og berjast gegn föður og brcður
Naómi og öllu ættliði hennar? Hvernig mundi mér
þá verða innanbrjósts? Þá yrðir þú, systir, flutt á
einhvern öruggan stað; en það veit eg, að Zadok
flýr aldrei frá löndum sínum ’nauðstöddum og Na-
ómi er alt of göfuglynd til að leita öryggis fyrir
sjálfa sig, svo lengi sem foreldrar hennar og elskaða
borgin hennar er í háska stödd.
Ó, að fólkið hennar hrausta og þjóðrækna vildi
hlýða röddu skynseminnar, meðan tími er til, og
gefa sig af frjálsum vilja á vald Rómverja og afstýra
svo þeirri voðalegu hörmung, sem þeir leiða yfir sig
að öðrum kosti. Brjótist þeir lengur á móti keisaran-
um munu þeir æsa reiði hans því meira og herfor-
ingja hans og baka sér bráðan dauða og- eyðingu.
Hjarta mitt er í Jórsölum, því að þó að eg sé
hróðugur af því, að eg er Rómverji, þá finst mér eg
eiga heima í Jórsölum. Þar vildi eg búa.
Rómaborg er háreist og skrautleg borg og gengur
langt fram yfir mínar djörfustu vonir. Eg held, að
þú sért alveg búin að gleyma fæðingarborg þinni,
því að ekki hafði eg nema óljósa endurminningu um
aðalgötumar og þó 'hvergi nærri allar, og alt kom
mér svo ókunnuglega fyrir sjónir, er þangað kom,
nema hús frænda míns og aldingarðurinn, þar sem
við lékum okkur á barnsaldri við Kamillus frænda.
Jafnskjótt, sem eg stíg þar fæti mínum, þá finn eg
að eg á þar heima, og þá? vakna hj á mér endurminn-
ingarnar um móður mína kæru, svo að eg get varla
trúað því, að hún sé 'dáin, og eg' fái aldrei framar að
sjá hana á þessari jörðu. Blessun sé með anda henn-
ar, hvar sem hann dvelur!
Þú veizt, að húsið, sem við bjuggum í, hefir verið
rifið og í stað þess verið reist skrautlegt musteri
handa Merkúríusi, kaupmannaguði. — Þú heldur
víst, að eg leggi leið mína þangað og biðjist þar
fyrir; en, Kládía systir, því er engan veginn svo var-
ið. — Eg á heima í höfuðstað rómversku guðanna,
Kimura.
Páll Kanamori hefir verið kallaður
»Moody« Japana. En það er ti! ann-
ar Japani, sem á það nafn engu síð-
ur skilið. Það er II. S. Kimura, frá
borginni Oaka. Hann er prestur við
kirkju eina þar í borginni. Safnaðar-
limum heflr fjölgað um 250 2 síðustu
árin Ivirkjuhúsið er nú orðið 50 ára
gamalt; þarf nú að fara að gera við
hana og stækka liana, og hefir söfn-
uðurinn lagt fram 7000 sterlings-
pund til þess.
Kimura kom til Englands fyrir 0
árum, og stofnaði þá »kristilegt félag
Japana« í Lundúnum.
IÝimura hefir verið beðinn að segja
eitthvað frá liðinni æfi sinni, og heíir
hann sjálfur svarað á þessa leið:
»Faðir minn var kaupmaöur og all-
siðlátur maður, ef hann hafði ekki
drukkið sig fullan.
Eg man það, að þegar eg var 12
ára, þá þótti mér svo viðbjóðslegt að
sjá hann fullan, að eg hét því með
sjálfum mér, að eg skyldi aldrei drekka
neinn áfengan drykk.
Pegar eg var 13 ára, varð eg mjög
hugfanginn af kristniboða einum frá
Ameriku, sem gisti hjá okkur þá um
jólin. Foreldrar mínir vildu okki leyfa
mér að sækja samkomur lians.
»Komdu ekki nálægt þessum útlend-
ingum«, sögðu þau, »þeir stökkva á
ykkur vígðu vatni, þessir kristnu
menn, fyr en þið vitið af, og svo
farið þið að elska þá«.
Eg fór ekki þangað að því sinni,
en árið eftir komu þeir aftur. Nauð-
aði eg þá á móður minni, livort eg
mætti þó ekki sjá þessa útlendinga,
því að eg mundi, að eg hefði heyrt
sagt, að þeir væru eins og apar, hefðu
lituð augu og væru rauðir í fráinan,
og mjög svo skringilegir í sjón að sjá.