Heimilisblaðið - 01.11.1926, Side 20

HEIMILISBL AÐIÐ
106
svo litlu, mundi heldur ekki mikið heimtað verða. Og
hann hafði talsverða ástæðu til að vona, þetta, því að
oss er kent, að miskunsemi Drottins sé mikil við þá,
sem breyta samkvæmt því ljósi, sem þeim 'hefir ver-
ið veitt.
Um þetta var Marcellus að hugsa, þegar hann
gekk til herbáðanna. Hann gekk milli tjaldraðanna;
voru það eins og breiðar götur. Þessar götur voru
fullar af hermönnum og svo öðru fólki, sem fylgir
hermönnunum á ferðum þeirra.
Þegar hann kom í tjald föður síns, þá hitti hann
Javan þar, í fyrsta skifti. Með þeimi Javan hafði
aldrei verið nein vinátta á æskuskeiði og Marcellus
nrátti minnast þess, að Javan sýndi honum þá oft
kalt hugarþel og féll honum það oft sárt. En nú var
Javan bandingi, auðmýktur hið ytra, en hið innra
hinn sami. Nú hafði Marcellus lært að bera eigi illan
hug til óvinar síns, heldur hjálpa honum illa stödd-
um. Og þar að auki var hann bróðir Naómí, þó að
hann væri þess óverðugur að vera frændsemisbönd-
um bundinn við svo elskulega stúlku. Marcellus sýndi
Javan því augljósa vináttu, og kom það flatt á Javan,
sem var svó tortrygginn og illur í skapi.
En nú var Javan áhugamál að komast í vinfengi
við Marcellus og virtist því taka vináttuhótum hans
hjartanlega; hófust nú fjörugar samræður milli Ja-
vans og Rúfusar um vinafólkið þeirra í Jórsölum.
Barst þá talið brátt að umsátinni um Jórsali. Róm-
verjarnir héldu því fram,. að ’borgin mundi gefa sig á
vald Rómverja. En Javan var í sama skapi og áður,
varð æfur og sagði, að hræðilegasti dáuðdagi væri
betri en slík niðurlæging. Rúfus gat ekki stilt sig um
að brosa að slíkum stóryrðum af munni manns, sem
hafði þá fyrir skemtsu gefið' sig á vald Rómverja til
þess að þiggja grið lífs og lima. Javan varð þessa
var og þótti sér misboðið og sór þess eið í hjarta
sínu að hefna sín á velgerðamanni sínum, ef honum
gæfist nokkurt færi á því. —
Framh.
Ódýr og góð jólagjöf
er kvæðabók Jóns Magnússonar: Bláskógar.
Fæst hjá bóksölum.
ið sigurtákn. Og enn er algengt að
segja um þann, sem sigur hefir unn-
ið, að liann hafi pálma í höndunum«.
Pálmablöð eru oft lögö á lík-
börur, og ‘tákna þá sigur Krists í
dauðanum.
Stúlkurnar í Japan gylla á sér var-
irnar, þegar þær hafa sem mest við.
1 borginni Lyon á Frakklandi er
ein gatan lögð glerplötum, 20 sonti-
metra á hvern veg, og falla svo ná-
kvæmlega saman, að ckki getur cinn
dropi vatns fallið niður milli þeirra.
Ilinn frægi háskóli í öxnafurðu (Ox-
ford) á ey eina litla; liggur húq hér
um bil 12 mílur frá Lundúnum. 0g
þó er sá miðaldabragur þar á öllu,
að fólkið þar hefir aldrei séð bifreið.
Engin sölubúö er á eynni, ckkert
pósthús, engin rafmagnslýsing né tal-
símar, og engir lagðir alfaravegir.
Eyjabúar þekkja ekki þann munað
og þægindi. Þeir eru 35 alls, að börn-
unura meðtöldum. En þar á inóti cr
kirkja og skóli á eynni, og líður svo
langur tími á vetrum, að íbúarnir hafi.
nokkrar samgöngur við umheiminn.
Kona ætlaði að drekkja sér í Rón-
fljótinu (Rhone), og batt við sig báða
hundana, sem hún átti, en sepparnir
voru frekir til fjörsins og drógu hana
að landi!
Einu sinni tóku menn eftir því, að
jarðbikið á götunum í Bristol var
farið að lyfta sér hér og þar. Var
bikið þá liöggið af til að vita, hverju
það sætti. Það var þá heill hópur af
sveppum tekinn að spretta undir bik-
feldinum og lyfta honum upp.