Heimilisblaðið - 01.11.1927, Page 7

HEIMILISBLAÐIÐ
127
t
Guðbjörg Jónsdóttir
l’rá Reynisvatni.
Góðrar konu lát eg las
og leit til baka. —
Minningarnar vinna og vaka:
Man eg vel, er barn inig bar
að bænum þínum, —
enn [tað hlýjar huga mínum.
Alt var [iar með vinsemd veitt
sem væru gestir
aldavinir ykkar beztir.
Gleði í augum, góðlegt bros
oa' greind í orði
voru eins og blóm á borði.
Brosandi með glöddum gestum
gekstu úr hlaði.
Sveitin lá í sólskinsbaöi.
Börnin eiga liulda heima
og hugsjón ríka, —
bærinn fanst mér brosa líka.
Síðan lieíir mynd þín mótast
mér í geði,
eins og ímynd gæða og gleði.
Yeit eg líka, að ljós Guðs orða
léztu skína
seint og snemma í sálu Jnna.
Mild og fögur minning ríkir
moldum yíir.
Lof sé Guði, Guðbjörg lifir.
1. E.
NAOMI
eða
Eyðing Jórsalaborgar.
Eftir J. B. Webb. Pýdd af Bjarna Jónssyni, kennara.
[Frh.] •
foreldra hennar og ginna þau til að auðsýna vægð
og miskunnsemi.
„Burt með þig, þú Belials barn!“ hrópaði hann,
„reyndu ekki að hrífa hjörtu veiklyndra foreldra
þinna með uppgerðarsorg þinni, því að hins vegar
sundurmer þú hjörtu þeirra með þrjózku þinni og
guðleysi! Ó, að þú líktist þínum guðrækna, vand-
láta bróður! Þá yrðir þú fögnuður og heimilisprýði
hins réttláta Zadóks; en nú setur þú smánarblett á
ætt Arons, á alla Drottins heilögu menn! En hví er
eg að eyða orðum við þig! Þú hefir hert hjarta þitt
gegn sannleikanum! Djöfullinn hefir blindað augu
þín, svo að þú sérð ekki himinsins bjarta ljós. Rekin
skyldirðu úr söfnuðinum,ef ekki væri móðir þín,sem
er svo heimskulega viðkvæm, að hún biður fyrir þér“.
Naómí svaraði ekki einu orði þessum ofsafullu
bannfæringarorðum; hún skildi þau svo, að þau væri
einn þátturinn af þeirri raun, sem Drottinn ætlaði
sér að sæta. í sálu hennar ómuðu hin auðmjúklegu
orð Davíðs, er hann var á flóttanum fyrir Absalon:
„Látið hann (þ. e. Simei) formæla mér, því að Drott-
inn hefir boðað honum það“. Ilún veik sér að móð-
ur sinni og sagði með titrandi rómi:
„Eg er komin til að segja þér, að sonur þinn er
kominn aftur heill og hraustur. Eg var hrædd um,
að það mundi verða þér ofraun, ef hann gæfi sig
fram fyrirvaralaust. Ó, að hann mætti verða þér og
föður mínum til blessunar! En að því er sjálfa mig
snertir, þá býst eg ekki við öðru en svívirðingu og
hatri af hans hálfu, er hann kemst að því, að eg
tigna heilaga nafnið, sem hann fyrirlítur. Verði
Guðs vilji! Hann hefir víst séð, að mitt drambsama
og þverúðarfulla hjarta þurfti alls þessa við, til þess
að mér lærðist að beygja mig undir vilja hans“.
Jóazar beið ekki eftir því að heyra þessi síðustu
orð Naómí; hann hafði skundað burt, til að bjóða
lærisvein sinn, er fyrrum hafði verið, velkominn. En
Salóme notaði sér frávist hans til að sárbiðja mann
sinn að leyna fráhvarfi Naómí fyrir bróður hennar.