Heimilisblaðið - 01.11.1927, Qupperneq 10

130
HEIMILISBLAÐIÐ
drottins vegna, um föðurlandsást hans og' hæfileika
til að vera leiðtogi ísraels í stað Jósefs, sem nú væri
í varðhaldi. Leitaðist Javan nú við að fá föður sinn
og meistarann til að aðhyllast fyrirætlun Símonar.
En hann þagði um það, að hann væri sendur af Sím-
oni til að rijósna um ástandið í borginni og helztu
menn borgarinnar, til að kjósa hann til höfðingja
og kveðja hann þangað til hjálpar gegn Jóhannesi
Giskala og flokki hans. Og er alt væri í garðinn búið,
átti Javan að bjóðast sjálfur til þess að fara til Ed-
ómslands og kveðja Símon Geórasson til Jórsala.
En loks veik hann orðum sínum að æfintýrum
sjálfs sín. Hann hafði orðið að sæta hungri og kulda,
er hann hafðist við í óbygðum nætur og daga til að
forða sér frá að lenda í höndum óvinanna. Hann
fann mjög laðandi friðstað, allmarga daga, í Bet-
hezob í Perea, hjá frænku móður sinnar; hafði hún
margsinnis gist foreldra hans í Jórsölum. IJún hét
María, og hafði gifzt, en misti mann sinn eftir stutta
sambúð og var nú ekkja; eftir Eleazar föður sinn
hafði hún erft höfðinglegan auð og bjó nú algjörlega
sjálfstæð að stóreignum sínum og alt umhverfis sig
hafði hún prýtt nærri því konunglegu skrauti. Hún
hafði reglulega en fámenna sveit um sig og mikii
voru áhrif hennar í héraðinu, svo að Placídus, sem
herjaði Perea, þótti réttmætast að láta hina göfugu
frú vera óáreitta, til þess að fá hana með því til að
styðja málstað Rómverja.
Javan sagði foreldrum sínum, að hann hefði þeg-
ar í stað reynt að telja frænku sína á að flytja bú-
ferlum til Jórsala, og bam sitt og alt sitt lausafé til
þess að leita sér þar öryggis, en þá hefði hún tekið
því fjarri, því að hún hafi haldið því fram, að Plac-
ídus væri svo liðfár, að hann treystist ekki að herja
Perea. En um þetta skjátlaðist henni, eins og við vit-
um, og er Javan gisti hjá henni síðar um það leyti,
er Símon óð yfir Edómsland, þá sat hún í konung-
legum friði og ró að eigum sínum, aldingörðum og
ökrum; alt var þar í sama blómanum og áður; en þó
stóð henni sá geigur af eyðingu héraðsins, alt í
kring, að hún hafði ásett sér, svo fljótt sem auðið
væri, að leita öryggis innan múra borgarinnar; bað
hún því Javan, ef hann kæmi þangað á undan henni,
að útvega sér hæfilegan samastað, þar sem nóg væri
rúmið fyrir hana og hið fjölmenna föruneyti hennar.
Bæði Zadók og Salóme virtu Maríu mikils og lofuðu
því feginsamlega að leggja honum lið um þetta.
heyrði hann fleiri skot og mikið fagn-
aðaróp.
Skömmu síðar komu veiðimenn með
lík eitis Inda, og þektu allir, að Júkka
var þar kominn.
Festið hann upp á næsta tré, að
hrafnar og vargar eti liold hans«,
sagði Pornton' Peir gerðu, eins og
hann skipaði þeim, og báru síðan
höfðingja sinn heim til borgarinnar.
Sár hans greru fljótt, og varð hann
heill. —
Ekki löjigu síðar kom Pókahontas
til Jameston. Sá höfuðsmaður og aðr-
ir, að hún. var hrygg í bragði og hafði
þungar áhyggjur, því að hún stóð
þegjandi og komu tár í augu.
Seinast tók hún til máls og fékk
varla orði upp komið, sagði, að víg
Júkka væri sér kunnugt orðið og
launliatur ættmanna sinna mundi
bráðum koma í ljós, og skyldn borg-
armenn vera viðbúnir ófriði. »Lengi
ltefi eg«, mælti hún«, reynt að sefa
reiði föður míns; en nú er þess eigi
lengur kostur. Mun eg seinna láta
þig vita, ef eg má, ráð hermanna
vorra og hvaðan þeir munu sækja að
yður«.
Síðan sneri hún aftur heimleiðis, en
borgarmenn bjuggust til varnar.
Nú hafði Powhatan fastráðið að
dylja ætlun sína sem lengst, og farið
varlegar en hið fyrra sinni. Pess vegna
hafði Pókahontas eigi grunað, að ófrið-
urinn væri svo nærri og reyndist.
Faðir hennar bjó alt undir á laun,
og varð eigi kunnug ætlun hans fyr
en herinn tók sig upp.
Pó hélt hún heit sín og tlaug eins
og elding niður eftir skóginum, synti
yfir um fljótið og komst til Jameston
nokkru fyr en herinn. Hún sagði höf-
uðsmanni þau óttalegu tíðindi, að
Óneiða-ættin væri gengin í lið með
föður sínum. Væri nú herinn mikill,
og 'ætluðu þeir ekki að leggja niður