Heimilisblaðið - 01.11.1927, Qupperneq 14

134
HEIMILISBLAÐIÐ
barnið hennar, ætti fyrir höndum. Og þar að auki
kveið hún sárt fyrir því, að dóttir hennar yrði að
sæta þeim ósköpum, sem hún var hrædd um að vofa
mundu yfir borginni; æskti hún þess að minsta
kosti, að hún gæti umflúið hina komandi reiði Guðs.
En bænir hennar tjáðu ekki einu sinni. Naómí sat
föst við sinn keip. Naómí gat ekki látið sér skiljast,
að það væri rétt af sér að yfirgefa foreldra sína, er
slík hörmung væri fyrir höndum; enginn öruggleiki,
engin ytri vellíðan gat fengið hana til þess, svo lengi
sem henni væri ekki þröngvað til, að breyta móti
samvizku sinni og- fengi að dýrka sinn Guð í einrúmi,
eins og hana lysti. Og Zadók var of vitur og réttlát-
ur maður til þess að leggja á hana nokkrar skriftir
í því tilliti. Trúfesti hennar í þessu efni mýkti
hjarta föður hénnar við hana; sýndi hann henni aft-
ur nokkuð af blíðu þeirri, er hann sýndi henni í fyrri
daga; þeirrar blíðu hafði hún ekki fengið að njóta,
síðan hún kom heim frá Pella.
Ekkert vissi Javan um það, að þau Amazía heyrðu
til þeim trúarflokki, sem hann fyrirleit svo mjög.
Og ef hann hefði trúað því, að Jórsalaborg mundi
bráðlega eyðast, þá hefði hann áreiðanlega talið
systur sína á að fara með þeim Amazía til Efesus.
En Javan kom ekki annað í hug, en að þjóðin
hans myndi vinna sigur, og hann þráði þann dag, er
hann gæti með hetjuhreysti barist í návígi við
svarna óvini sína undir múrum hinnar helgu borgar.
Hann staðfesti því Naómí í ásetningi hennar til þess
að hún gæti orðið sjónarvottur að þeirri dýrðlegu
viðreisn, er Drottinn hefði búið eignarlýð sínurn. En
þótt Naómí gæti ekki tekið 'sinn þátt í sigurvon
hans, þá þótti henni þó vænt um að hafa hann á sínu
bandi.
Svona stóðu þá sakirnar í húsi Zadóks, er Þeófíl-
us fór með þeim Naómí og Kládíu á svölu og yndis-
legu kvöldi upp á Olíufjallið. Hann lagði leið sína
með þær skamt frá beinni leið til Betaníu, svo að þau
gætu komið við í Getsemane. Sá garður hlýtur jafn-
an að vera heilagur og dýrmætur hverjum þeim,
sem kenna sig við hann, sem píndist og grét í skugga
gömlu olíutrjánna í garðinum. Til eru nákvæmar
sagnir um það, hvar frelsarinn hafi kropið til bænar
og hinir nýkristnu ungu vinir stóðu hjartahrærð í
kringum staðinn heilaga. Og Þeófílus bað heita bæn
um það, að þau mættu öll verða hluttakandi í þeirri
endurlausn, sem keypt hefði verið með hinni sáru
að dóttir sín mundi leika á þá og
felast þai' sem þeir leituðu. — Seinast
leiddist öllum eftirleitin. Þó var einn
af Indum manna glöggvastur. Hann
mintist þess, að liann sá einhverju
sinni troðin laufblöð hjá lind í skóg-
inum, Kom iionum nú í hug, að njósna
betur um þetta, gekk í skóginn nærri
lindinni og fól sig þar í þéttum runni,
eins og liöggormur, sem bíður eftir
bráð sinni. Honum hafði eigi brugðist
glöggskygnin, því að þetta var lind
sú, er l’ókahontas sótti vatn í lianda
hinum særða, og voru nú sár hans
mikið til gróin, því að eigi skorti
aðhjúkrun. Frh.
———----------
Ritfregn.
Einur Porkelsson: »Mimrin<jur«.
Þrjár eru sögurnar í þessari bók:
»Fósturbörnin«, »Svörtu göngin« og
»Bjargað úr einstigi«.
Fósturbörnin lýsa svo djúpri móð-
urást, að hún kemur fram í órjúfan-
legr'i átthagatrygð, sífórnandi mann-
elsku og svo víðtækri’ ást á dýrunum,
að fádæmum sætir.
Hver getur annað en kent í brjósti
um Imbu á Gili, þegar hún missir
bæði fósturbörnin sín og manninn
sinn, og verður aö fara þaðan, sem
hún er borin og barnfædd, og setjast
að ein síns liðs og félítil í eyðikoti.
Það er afsakanlegt og skiljanlegt,
að liið mikla móðurástríki hennar
dregur hana til að taka jafnvel mýs
og ánamaðka til fósturs.
Svörtu göntjin lýsa eiginlega »svörtu
göngum heimskunnar, hleypidómánna
og hjátrúarinnar«. • .
Sagan er órækt dæmi þess, hvernig
farið getur, þegar guðfræðingar spreyta
sig á að gera útúrdúra frá réttum