Heimilisblaðið - 01.11.1927, Síða 17

HEIMILISBLAÐIÐ
137
meistara. Stundin var nærri, er mannssonurinn
skyldi gjörast dýrðlegur. Og daginn eftir sendi hann
þrjá lærisveina til Jórsala til að sækja ösnufolann,
er hann ætlaði að ríða á inn í borgina, svo að það
rættist, sem um hann hafði verið spáð. Síðan reið
hann ofan Olífufj allið og allur skarinn frá Betaníu
fylgdi honum. Þá komu skararnir frá Jórsala á móti
honum með pálmagreinar í höndum; fóru þeir úr
yfirklæðum sínum og breiddu þau á veginn fyriv
framan hann, og tóku undir fagnaðarópið: Hósíanna,
Davíðs sonur, blessaður sé sá, sem kemur í nafni
Drottins, hósíanna í hæstum hæðum!
0, kæru börn! Það var dýrðleg sjón að sjá hann!
Hjörtu okkar þrútnuðu af gleði; við gleymdum á-
hyggjunni sáru, sem á okkur hafði legið. En er við
sáum ásjónu hans, sem allir voru nú að hylla, þá var
hann dapur í bragði; úr augum hans skein sorg og
meðaumkvun með borginni fögru, er nú blasti við
honum; hann vissi, að mælir synda hennar var nú
bi'áðum barmafullur. Djúpri kyrð sló yfir alian hinn
ótölulega manngrúa, því að Zíon-konungurinn hóf
upp raust sínao g meðaumkvunartárin féllu af aug-
um hans. Mælti hann þá hin ægilegu spádómsorð,
sem bráðlega munu rætast:
„Ef einnig þú hefðir á þessum degi vitað, hvað
til friðar heyrir! en nú er það hulið sjónum þínum.
Því að þeir dagar munu koma yfir þig, að óvinir þín-
ir munu gjöra hervirki um þig og setjast um þig og
þröngva þér á alla vegu; og þeir munu leggja þig að
velli og börn þín, sem í þér eru, og ekki skilja eft-
ir stein yfir steini í þér, vegna þess þú þektir ekki
þinn vitjunartíma“.
„Kæru börn“, sagði María síðan með titrandi;
röddu; „eg mun ekki lifa þá hörmungardaga, því að
eg finn, að æfi mín er á þrotum; en þið megið búast
við, að refsidómur Guðs gangi yfir þessa guðlausu
borg, og hefir hún notið náðar fremur öllum öðrum
borgum. Drottinn frelsi ykkur frá að taka þátt í
þeirri refsingu, eins og hún hefir varðveitt ykkur
frá að taka þátt í sekt hennar. Naómí, elskaða barn-
ið mitt í Drotni, eg veit, að þú er einráðin í að vera
hjá foreldrum þínum, og eg held, að það sé að vilja
Guðs. Þess vegna veit eg þá líka, að hvað sem að
hendi kemur, þá munu augu Drottins vaka yfir þér
og höndin hans leiða þig, unz hann leiðir þig að lok-
um heim í ríki sitt, í eilífan frið og fögnuð“.
ingar veita speki til sáluhjálpar. II.
Tím. 3, 15. Orð Guðs er óhjákvæmi-
legasti áttavitinn. Sálm. 119, 105.
Orð Guðs er ritað oss til uppfræðing-
ar, til þess að vér hóldum von vorri
fyrir huggun þess. Róm. 15, 4. Mað-
urinn lifir af sérhverju orði, sem fram
gengur af munni Guðs, sagði Jesús.
Matt. 4, 4.
3. Orð Drottins er lýtalaust (Sálm.
19, 11) og skal því engu auka við
né heldur draga nokkuð frá. V. Mós.
4, 2. Það hverfur ekki aftur við svo
búið, heldur ber það undursamlega
ávexti, eins og gott sæði í góðri jörö.
Jes. 55, 6—13. Orð Drottins varir að
eilífu. Og þetta er orð fagnaðarerind-
isins, er yður heíir verið boðaö. I. Pét-
ursbréf 1, 25.
Leikmadur.
----—---------
Hyernig ætli pað fari.
Viggó var einkasonur jústizráðsins.
Hann átti að verða hermaður. En svo
veiktist hann snögglega, og allir héldu
að hann mundi deyja.
»Hvernig ætli það fariV« mælti
faðir hans, er hann stóö við sóttar-
sæng drengsins síns.
Drengurinn hristi höfuðið og svar-
aði engu.
En — veiztu hvernig fórV Móöirin
bað af hjarta fyrir litla drengnum
sínurri; henni fanst hún hefði aldrei
beðið fyr. Og löngu eftir það, er
Viggó litla var batnað, þá hélt nióðir-
in áfram að biðja og þakka Drotni.
— Þannig fór í það skiftið.
»IIvernig ætli það fari«, æpti jústiz-
ráðið í bræði sinni. »Tvisvar hefir þú
ekki kunnað það, sem þú áttir að
reikna, Viggó! Mundu það þó, að þú
fer bráöum að verða stór. Þú mátt